Świątynia

[Arradir]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoczyca była zadowolona z tylu pytań. Teraz przynajmniej wiedziała o czym opowiadać i co interesuje młodych. Odchrząknęła i przysiadła. Potem położyła się na brzuchu, wyprostowana, w pozycji sfinksa. Łapy miała przed sobą, a ogon zawinęła wzdłuż ciała.
– By zacząć o Ateralu muszę wpierw opowiedzieć historię o Tarramie Upadłym. Tarram był jednym z piątki boskiego rodzeństwa, nazywani byli oni pierwszym pokoleniem bogów. Łuski jego były czarne niczym skrzydło kruka, jednakże sam skrzydeł nie miał. Dawniej były błoniaste i koszmarnie postrzępione, skradł mu je bóg Równinnych, Nethar. Ślepia miał szare i puste, budzące dreszcze wzdłuż kręgosłupa każdego, na kim spoczną. To niewątpliwie najmroczniejszy ze wszystkich bogów w które wierzą Wolne Stada. Oczywiście był patronem Śmierci. Tarram ogarnięty szaleństwem po tym jak został pogardzony, odrzucony, zszedł na ziemię wśród Wolnych Stad. Opętał wtedy ciało pewnego wojownika i żądał od innych smoków bezwzględnego posłuszeństwa. Bóg, nie mogąc pokonać brata w domenie nieśmiertelnych zapragnął objąć władzę nad światem śmiertelników. Udało mu się uwięzić pozostałych bogów i był o krok od zniewolenia Wolnych Stad. Choć smoki broniły się dzielnie, padły pod naporem siły Boga Śmieci i jego sług. Zesłał ciemność na te ziemie i gdy już się wydawało, że nic ich nie uratuje pojawił się jeden z dawno zapomnianych bogów – Kaltarel – który był bogiem Zimy przed utratą swych mocy. Uwolnił inne bóstwa, które zamknęły Tarrama w ciele Erycala. Stracił on wtedy swą moc. Jednak był jednym z nich i bogowie w pewien sposób czuli się smutni. Długo rozpaczali nad jego losem, wylali morze łez, które spłynęły na ziemię i utworzyły jeziorko. Było ono osobliwe, a krople łączyły się i rozłączały. Bogowie wiedzieli co się święci dlatego zgromadzili jednego smoka z każdego stada, by uronił łzę. Wtedy powstał nowy bóg – Ateral. Niewielki Ateral o ciemnoszarych łuskach był tym, czym powinien być Władca domeny Śmierci. Sprawiedliwy, ale bezlitosny. Nieugięty, ale kochający. Umiłował Prawa Smoków i przysiągł, iż w przeciwieństwie do swojego poprzednika będzie je chronił całą swoją mocą i siłą. Dlatego po dziś dzień kroczy wytrwale pośród smoków, dbając o ideały Wolnych Stad i o to, by każdy, bez względu na rangę, był traktowany tak, jak na to zasłużył.
Odetchnęła.
– Powiem wam osobiście, że ze stada Cienia to byłam ja, która uroniła łzę i przyczyniła się do powstania Aterala. Jednak gdy Tarram opętał ciało wojownika, niestety nie było jeszcze Cienia wśród Wolnych Stad. Dajcie mi chwilkę, zaraz będę kontynuować.
Odparła i spojrzała na młodych czy rozumieją wszystko. Jeśli tak to miała zamiar kontynuować odpowiadanie na ich pytania.

[Oczywistooki]

– Jak to nie było Cienia? Kontynuuj swą opowieść, proszę.
Młodzieniec wydał z siebie cichy i zaciekawiony głos. Bardzo interesowały go dawne dzieje Wolnych Stad. Wziął przykład z samicy z Cienia i położył się na brzuchu obok niej, niecierpliwie czekając, aż dokończy opowiadanie. Przy tym rozglądnął się jeszcze raz po pomnikach, czy się na niego patrzą. Na szczęście nie.

[Pani Wojny]

Runa nadstawiła uszy. Ogień i Cień. Dwa stada. Ale Cień najwyraźniej był młodszy od Ognia. Jak w takim razie powstał Ogień? To ci bogowie byli założycielami stad i dlatego dostali boskie moce?
Potrząsnęła łbem. Banialuki. Bujdy. Nie, nie uwierzy w to nawet na sekundę.
– Ateral – powtórzyła, smakując to słowo na języku – Kaltarel. Czy bogowie sami sobie wybrali takie imiona, czy ktoś to zrobił za nich? – zapytała, mrużąc podejrzliwie żółte ślepka.

[Arradir]

– Cień to stado, które przybyło spoza bariery. Niegdyś byliśmy licznym i silnym stadem. Jednak trafiliśmy na silniejszych i okrutniejszych. Do tego zjawili się znienacka i nie mieliśmy szans. Smoki Równin. Bezlitośnie zamordowały prawie każdego członka stada. Ostała się ósemka. Nazwaliśmy ten moment w naszej historii Mordęgą. Od tamtej pory wędrowaliśmy w poszukiwaniu przyjaznej okolicy. Trafiliśmy na Wolne Stada. Długo obserwowaliśmy was z ukrycia, aż w końcu przekroczyliśmy barierę i znaleźliśmy nowy dom. Co do bogów...
Tutaj spojrzała na młodszego słuchacza.
– Imiona te są od początku istnienia tych smoków. Tylko bogowie wiedzą kto nadał im te imiona. Zapewne same siły natury.

[Pani Wojny]

– Czy były jakieś różnice pomiędzy ziemią, skąd pochodzisz, a tą tutaj? – zapytała cichutko Runa, gapiąc się na Rozkwit Mroku z podziwem w żółtych ślepiach.
Smoczyca zza bariery! Zapewne musiała wiele widzieć w swoim życiu. A wiedziała jeszcze więcej. Taka osobistość zaimponowała małej Runie. I słowa starszej smoczycy nagle nabrały znacznie więcej wartości w uszach pisklaka. Które były postawione z uwagą, nakierowane na Rozkwit, gotowe na chłonięcie każdego słowa.

[Oczywistooki]

Niebieskołuski adept wiedział już praktycznie wszystko, czego chciał się dowiedzieć. Zostało mu w głowie tylko jedno pytanie.
– Wiem, że to zabrzmi dziwnie z mych ust, ale jak się modlić? Trzeba znać na pamięć jakieś specyficzne słowa i je zawsze powtarzać?
Zapytał zaciekawiony. Jego głos był cichutki, by nie przerywać ciszy, w Świątyni.

[Arradir]

Smoczyca nieco posmutniała. Czasy, gdy żyła za barierą były najmroczniejszymi jakiś doświadczyła w swym życiu. Ale postanowiła nieco opowiedzieć młodzikom. Westchnęła.
– Świat poza barierą jest podobny. Ta sama roślinność, zwierzyna łowna, klimat. Jednak różnią się wrogowie. Poza barierą żyją bezlitosne i krwiożercze Smoki Równin. Nie wiadomo do końca, skąd się wzięły. Niektórzy mówią, że wypełzły po prostu z ziemi, jako że nie posiadają skrzydeł. Miały chować się i żyć w ukryciu, a dopiero brak pożywienia czy też inne czynniki zmusiły je do wyjścia na zewnątrz.
Inni twierdzą, że są zwykłymi smokami po wielu utrwalonych mutacjach wielopokoleniowych. Oczywiście nikt nie wie na pewno. Cechą charakterystyczną jest brak skrzydeł. A także dłuższy tułów i rzadziej posiadają futra czy pióra. Mają naturalny wstręt do magii, ogień zaś otaczają wręcz nabożnym kultem. Nienawidzą dużych wysokości i otwartych przestrzeni. Ogólnie są to smoki, pragnące jedynie mordu i rozlewu krwi. To one zgładziły moje dawne stado, a przeżyła nas zaledwie siódemka, jak wspomniałam. Wolne Stada dały nam azyl. Jeśli to możliwe – unikajcie tych smoków. Może nie są zbyt bystre, ale siłą i zręcznością przewyższają najlepszych z nas.
Odpowiedziała, a potem zadrżała. Spojrzała na Niebieskiego.
– Modlitwa to głos twego serca. Możesz mówić co tylko zapragniesz, do któregokolwiek boga zechcesz. Pamiętaj jednak, by zważać na słowa. Każdy bóg jest w stanie przyjąć inną modlitwę. To zależy od ich charakteru i patronatu. Myślę, że to wszystko. Nie wiem czy wiem coś więcej na temat bogów.

/raport wiedza

[Pani Wojny]

Runa uważnie obserwowała Rozkwit Mroku i nie umknęła jej wzrokowi reakcja starszej smoczycy na wspomnienie odwiecznych wrogów. A skoro ta starsza smoczyca, doświadczona przez życie i w pełni zdolna do bronienia samej siebie, była wystraszona na samą wzmiankę o tych Smokach Równin, Runa to sobie zapamięta. Ci wrogowie byli poważni, poważniejsi niż którykolwiek wróg z innego stada. Trzeba będzie na nich uważać. Zawsze.
Ukłoniła się, słysząc odprawę Rozkwitu Mroku.
– Dziękuję za wszystko, nauczycielko. Wiele się dowiedziałam – dodała, uśmiechając się lekko.
A potem odwróciła się i weszła głębiej do świątyni, pragnąc to wszystko obejrzeć sobie z bliska.

[Oczywistooki]

Smok już wiedział wszystko, o czym chciał wiedzieć. No, może nie licząc tych pytań, które chciał skierować do samych bogów.
– Dziękuję za poświęcony dla mnie czas. Nigdy sobie tego nie zapomnę, że byłaś taka miła dla mnie. – Powiedział cichym, szczęśliwym głosem Niebieski. Wrócił do pozycji stojącej i opuścił strukturę, mając zamiar za niedługo tu powrócić w sprawie modlitwy.

[Niebieski Kolec]

Wszedł do świątyni. Pierwszy raz w życiu. Myślał, że lepiej późno niż wcale więc bogowie nie mogą być źli jeśli chociaż interesuje ich mały smok pałętający się samotnie po świątyni, a może kogoś tu spotka. Idąc w typowym dla siebie głębokim rozmyśleniu. Po drodze spoglądał na posągi bogów. Nie były straszne. Tak jakby patrzyli na wszystko z góry. A może kogoś spotka. Może kogoś kogo zna. Kto wie?

[Psotnik]

Przywędrowałem w to fascynujące miejsce, Hanny przez swoją ciekawość. Rozglądałam się tu i tam, obwąchiwałem i ogólnie zwiedzałem. W końcu moim oczom ukazał się jakiś inny, nieznany mi smok. Powoli podszedłem do niego i również, bezsłowa obwąchałem, nie przejmując się absolutnie niczym!

[Niebieski Kolec]

Miał nadzieję, że będzie mógł zostać sam na sam ze swoimi myślami. Jednak do jego nozdrzy dotarł znajomy zapach ziemi. Jeszcze był słaby więc to co go przyniosło musiało być w jego stadzie niedługo. Postanowił się tym nie przejmować i dalej iść przez świątynie. Jednak to co z nim tu było podchodziło coraz bliżej bowiem zapach stawał się coraz mocniejszy. Po chwili poczuł czyjąś obecność za sobą. Gdy poczuł wciągane powietrze obok swojej łapy lekko się wystraszył, a szpony lekko wbiły się w podłoże. Gdy się obrócił zobaczył malutkiego pisklaka wąchającego jego łapę. W oczach Nake'a był przesłodki, ale też za młody by samemu pałętać się po świątyni do, której miały dostęp też smoki z innych stad. Postanowił z nim chwilę pogawędzić. Może dowie się kim jest i kto go nie upilnował.– Hej mały.– Przydałoby się też przedstawić.– Jestem Nake.– Tok rozumowania Nake'a był prosty. Jeśli on umiał tu przyjść to pewnie będzie umiał też mu odpowiedzieć, a więc wpatrywał się w niego pustymi fioletowymi ślepiami w oczekiwaniu na odpowiedź.

[Psotnik]

Smok którego bezpardonowo wąchałem obrócił się w końcu w moją stronę. Był jeszcze młody, ale zdecydowanie starszy ode mnie. Taki smok-nastolatek. Ale przynajmniej miły. To ważne. Chociaż, może to tylko pozory? Może jest miły, bo chce mnie zjeść? Ostatnio odnosiłem wrażenie, że chyba każdy napotkany przeze mnie smok miał takie zamiary. Tak czy inaczej, zadano mi pytanie, toteż chyba kulturalnie byłoby na nie odpowiedzieć. Wymruczałem więc. – Pomruk. Cóż, było to jedno słowo, bez żadnych dodatkowych "nazywam się" czy "a ja jestem", ale w budowanie zdań złożonych nie było jeszcze moją mocną stroną.

[Niebieski Kolec]

A więc umie mówić. Mądre dziecko bo na oko miał nie więcej niż 4 księżyce. Ale po co on mnie wąchał? Może chciał poznać zapach otaczających go rzeczy i nie zauważył, że wącha smoka, który mógłby go z łatwością zjeść. Jednak jego własne traumatyczne przeżycia szybko wygoniły tą myśl z jego głowy. Jednak jak on się tu znalazł i kto się nim opiekuje? To mu nie dawało spokoju. Warto zapytać.– Jak się tu znalazłeś i kto się tobą opiekuje?– Może mu odpowie, a jak nie to zrozumie.

[Psotnik]

Kolejne pytanie. Strasznie ciekawski ten Nake, ale przy tym miły. Cóż, nie przeszkadzało by mi to wcale, gdyby nie to, że dopiero niedawno odkryłem w sobie zdolność do mówienia. Toteż wypowiadanie wielu słów na raz, było dla mnie dosyć... problematyczne. Ale co zrobię, jak nic nie zrobię? Wziąłem głęboki wdech i zacząłem wydawać pomruki, układające się w słowa. – Zwiedzałem. Złudzenie. Starałem się wymawiać jak najmniej słów, przy okazji robiąc przerwę między pierwszym wypowiedzianym przeze mnie słowem, a drugim. Po chwili postanowiłem, że zepnę się w sobie i spróbuję domruczeć coś jeszcze. – A ty?

[Niebieski Kolec]

A więc to pisklak przywódcy. Dość nie podobny czyli oznacza to, że przygarnięty tak jak ja. Każdy może zwiedzać więc dlaczego on miałby nie poznawać świata. Młodziak zadał mu pytanie. Wartoby na nie odpowiedzieć.– Ja rozmyślam. A moim opiekunem jest Puszysta Łuska. To oznacza, że jesteśmy z tego samego stada. On o tym już wiedział, ale pisklak pewnie jeszcze nie. Mógł nie znać nawet pojęcia stado. Powoli ruszył z miejsca mając nadzieję, że pisklak ruszy za nim cały czas wpatrując się w niego i oczekując kolejnych pytań, które może żądać pisklak.