Dolina płaczących wierzb

[Księżycowa Łuna]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słoneczko z drżeniem patrzyła, jak jej ognista powłoka pojawia się na prawym skrzydle nauczycielki. Starała się iść za radą Ciernistego Kwiatu, który radził jej, aby nie bała się swojego przeciwnika, a przynajmniej żeby tego strachu nie okazywała. Pocieszała się myślą, iż smoczyca jest znacznie bardziej utalentowana od niej. I faktycznie, Słoneczko nie widziała, aby skrzydło zajęło się skrzydłem, nie czuła swądu spalenizny. Usmiechnęła się z ulgą i odcięła dopływ Maddary do swego ataku, skupiając się na tym, co zaczęła robić Uzdrowicielka. Wpatrywała się w jej spokojny, łagodny pysk. Poczuła to dziwne mrowienie na przednich łapkach. Teraz też potrafiła rozróżnić mniej więcej intencje tego ataku, jak się okazywało, była znacznie wrażliwsza na działanie Maddary, niżby mogła sądzić. Zapewne kiedyś, w przyszłości, miało jej to przychodzić z większą łatwością. Teraz jednak intuicja pomagała jej na tyle, aby mogła wytworzyć odpowiednią obronę. Wyobraziła sobie, jak na jej obu łapach pojawia się przejrzysta błona, niezwykle jednak twarda, nie naddająca się czynnikom zewnętrznym, czyli zgniataniu i stopieniu, była odporna na wysoką temperaturę również. Od wewnątrz błonka miała utrzymywać stałą temperaturę, aby gorące obręcze jej nie poparzyły, miała tez nie poddawać się działaniom siłowym obręczy, miała się wręcz nadymać, aby nie dać się zgnieść. Tchnęła w wyobrażenie Maddarę, z bijącym sercem czekając na werdykt.
Gdyby się obroniła, zneutralizowałaby swą obronę zaraz po tym, jak Uzdrowicielka zneutralizowałaby swój atak. Wtedy skupiłaby się na kolejnej rzeczy.
Odetchnęła głęboko, odganiając strach i ponure myśli. Wyobraziła sobie za to, jak tuż pod smoczycą, tuż pod jej brzuchem, gdzie skóra była miękka i chroniona jedynie futrem, pojawia się długi na trzy szpony drewniany kolec, szeroki na łuskę i zwężający się ku ostremu końcowi. Kolec miał być odporny na ułamania i spalenie, czyli dała mu odporność na wysoką temperaturę. Wyobraziła sobie, jak w ów kolcu zawarty jest jad, substancja paraliżująca. Kolec po wniknięciu w ciepłe ciało miał się częściowo... rozpuścić, tym samym uwalniając substancję do wnętrza ciała Uzdrowicielki i sparaliżować nerwy. Kolec miał pojawić się o łuskę od brzucha smoczycy, bardziej przy zadnich łapach, niż piersi. Tchnęła w wyobrażenie Maddarę, zaciskając z nerwów szczęki.

[Esencja Przeszłości]

Usmiechnęłam się z zadowoleniem, widząc, jaką strategię przyjęła jaskrawa samiczka z Życia. Wykorzystała nieskomplikowaną obronę, ale też coś nowego, nie powtarzając się. Widać, stawiała na prostotę, a przy tym na skutczność. To bardzo dobrze.
Zneutralizowałam swój atak, a widząc, że i młoda to robi, spodziewałam się kolejnego ataku i nie pomyliłam się. Tym razem szczypanie cudzej maddary pod brzuchem powiedziało mi, że atak jest bardziej złożony od poprzedniego. Celowo nie określiłam sposobu, w jaki ma zaatakować, chcąc zobaczyć co wymiśli. No proszę.
Uśmiechnęłam się, dosłaniając przy tym odrobinę kły i stworzyłam pod swym brzuchem coś w rodzaju błony, ale tak naprawdę byłą to warstwa wody pod mocnym ciśnieniem, obejmująca mnie od zadnich łap aż po pierś, odległa od skóry o jakąś łuskę. Woda miała być na tyle mocno skoncentrowana, aby nie przepuściła kolca, a zatrzymała go w swym wnętrzu. Od wewnątrz tej wodnej otoczki dla pewności stworzyłam jeszcze elastyczną błonkę odporną na rozerwania. Kolec zatrzymał się na masie wody. Po chwili mogłam zneutralizować obronę i zaatakować.
Wyobraziłam sobie, jak nad grzbietem samiczki, cztery szpony od ciała, pojawia się coś w rodzaju siatki stworzonej z metalu o drobnych oczkach nie większych od dwóch łusek, tworzących romby. Siateczka ta miała być pokryta silnie żrącym kwasem, a co za tym szło, sam metal był na niego odporny. Siatka miała opaść na grzbiet, zad i skrzydła, wsączając weń kwas.

[Księżycowa Łuna]

Słoneczko mimowolnie odetchnęła, gdy udało jej się uniknąć raczej dotkliwych obrażeń, chociaż to nieco pomyślane na wyrost, ponieważ czuła, że Uzdrowicielka nie skrzywdziłaby jej na umyślnie. Odpowiedziała łagodnym uśmiechem, widząc uśmiech nauczycielki. Z zainteresowaniem obserwowała, jak smoczyca tworzy swoją obronę. Musiała przyznać, że ta nauka była naprawdę ciekawa, pozwalała jej na rozwijanie wyobraźni. Co prawda, wolała Magię Precyzyjną, gdyż tą nie musiała nikomu szkodzić, ale sama nauka Magii Obrony też mogła okazać się kiedyś pożyteczna. Samiczka nie stroniła od Maddary, ta wręcz ją fascynowała. Tak samo, jak poleganie na własnych siłach, mięśniach i szybkości.
Kiedy poczuła wibracje Maddary Uzdrowicielki nad sobą, wyczuła też ostrą woń czegoś... niedobrego, czyżby to był ten kwas, o którym wspominała smoczyca podczas teorii.
Ogon Adeptki drgnął odruchowo, ale nie dała się zdekoncentrować. Tylko skupiła się na wyobrażeniu sobie obrony. Wyobraziła sobie, jak okrywa ją szczelna kopuła z Maddary, migocząca delikatnie złotem, ale o niezmąconej powierzchni, szczelna. Kopuła miała okryć ją całą, ale jednocześnie miała przepuszczać jedynie powietrze tak, aby się nie zaczęła dusić. Działała instynktownie. Dodała również tej otoczce właściwość odporności na żrące działanie kwasu, miała też być twarda, nie dać się ugiąć pod ciężarem tej dziwnej siatki, która się właśnie zaczęła materializować. Tchnęła Manę w to wyobrażenie i odczekała kilka uderzeń serca, aż smoczyca nie znutralizowała swojego ataku, dopiero wtedy Słoneczko przerwała dopływ energii do własnego tworu. Odetchnęła głęboko i wyobraziła sobie własny atak.
Wyobraziła sobie, jak na... szyi smoczycy pojawia się stalowa, niezwykle cienka i ostra linka, zapętlająca się na niej. Linka ta miała być wytrzymała na rozdarcia i miała zacisnąć się na szyi smoczycy, ale nie na tyle mocno, aby nie przeciąć arterii, a jedynie skórę, by ją zaciąć. Tchnęła Manę i czekała z mocno bijącym sercem.

[Esencja Przeszłości]

Obserwowałam poczynania młodej samiczki, patrząc, jak tworzy dookoła siebie złocistą kopułę. Odnotowałam, że prawidłowo dodała jej przepuszczalność powietrza, to dobrze, oznaczało to, że samiczka myślała.
Uśmiechnęłam się nieco szerzej i usunęłam siateczkę, samiczka usunęła swą obronę.
Poczułam wtedy zawirowania magii wokół swej szyi. Ach, więc tak pogrywała. Zachichotałam i wyobraziłam sobie cieniutką, przylegającą do szyi błonkę, jednak była ona niezwykle wytrzymała i uwypuklona, także, nie dawała się przeciąć, ani dać zacisnąć pętli. Kiedy atak dobiegł końca, sama usunęłam swą obronę i skinęłam młodej głową.
–Bardzo dobrze, wydaje mi się, że to tyle, jeżeli chodzi o podstawy – zawyrokowałam.

/ MA, MO I

[Cicha Łuska.]

Cicha przyleciała na miejsce dość szybko. Była trochę podenerwowana, ponieważ miała się tu spotkać z wojownikiem Cienia, który nauczy jej obrony. Była zaniepokojona. Mogła tylko czekać na jego przybycie i rozwój sytuacji. Ze stada Cienia znała jedynie Lodowego Kolca. Znacznie lepsze stosunki miała z ognistymi. No cóż, tak to bywa. Z innymi jest lepiej, innymi gorzej.

[Krwiożerczy Obłęd]

//A to nie miałabyć obrona? Ale śledzenia też mogę nauczyć xD

Krwiożerczy zjawił się jak zwykle. Pieszo, i nie dość szybko. Choć i tak, można było powiedzieć, że był gdzieś w okolicy, bo zwykle na jego ego trzeba było nieco poczekać. No chyba, że to było wyzwanie albo lekcja godna miana wojownika – Krwiożerczy Obłęd, z Cienia – przedstawił się mimochodem, zatrzymując się ogon od smoczycy. Wiedział, że miał się z nią spotkać, więc zaraz po zauważeniu Cichej Łuski, po prostu, do niej podszedł. przy okazji ją zlustrował. Drapieżnym spojrzeniem.

[Cicha Łuska.]

//Ach tak, to miała być obrona. Wybacz za kłopot, chodzi mi oczywiście o obronę :) Jeżeli się da przedłużyć trening na tyle, żeby od razu przejść 2 poziomy (mam 3, chodzi o dojście do 5), to będę wdzięczna. //

Pysk Cichej nie wyrażał żadnych emocji. Skinęła Drapieżnemu głową na powitanie i przedstawiła się.
Cicha Łuska, z Życia – zwykle przedstawiała się dokładniej, ale cóż. Skoro on nie powiedział nic więcej, to wyszła z założenia, że jej też się to nie opłaca.
Mógłbyś więc podwyższyć moje umiejętności obrony?

[Krwiożerczy Obłęd]

Wiesz, mi to nie przeszkadza, naprawdę ;P Ale postaraj się pisać długie posty obronne, wtedy będzie szybciej ... :mrgreen: Z internetu również pozwalam korzystać ^^ xD

Ani silna, ani zręczna, hm, trudny przypadek do rozpatrzenia. Ale do dalszych rozmyślań na ten temat, na szczęście, nie doszło, bo cienisty skinął krótko głową. I tak nie miał co robić, więc przynajmniej troszkę się rozerwie. W jego ślepiach zapłonął krwawy ogień – i tak miał czerwone ślepia – a potem zaatakował. Wyprostował ugięte łapy – wcześniej przybrał pozycję gotowości – skacząc ku lewemu bokowi smoczycy.Postanowił zacząć dość... klasycznie. Chciał zaatakować pazurami prawej przedniej łapy, wykonując szybkie i precyzyjne cięcie w poprzek kręgosłupa przeciwniczki. Celował w ten odcinek trochę powyżej linii skrzydeł. Starał się trafić między kręgi, uszkadzając nerwy.

[Cicha Łuska.]

Smoczyca uśmiechnęła się złowieszczo, a gdy samiec zaatakował, zachichotała gardłowo i błyskawicznie uskoczyła w bok. Jednocześnie machnęła skrzydłami, aby wywołać silny podmuch powietrza i unieść tumany śniegu, które miały za zadanie rozproszyć cienistego. Zatrzymała się kilka metrów dalej, gwałtownie hamując i odwracając się z powrotem w stronę Drapieżnego. Wyglądało to zupełnie jak drift.
Wbiła szpony w ziemię i wyprostowała się. Teraz mogła tylko czekać. Czy jej nauczyciel coś powie, czy od razu przystąpi do kolejnego ataku. Czas pokaże.

//Od następnego postu będę się mocno rozpisywać :)//

[Krwiożerczy Obłęd]

Krwiożerczy pokręcił głową, choć uśmiechnął się pogardliwie
– Jeśli się bronisz, to nie rób nic innego, bo Ci nie wyjdzie ani jedno, ani drugie – i tak było właśnie w tym przypadku. Rozłożenie skrzydeł, podczas skoku, było głupotą. Czemu? Bo wystarczyło, że zerwie się lekki wiaterek, i zamiast prostego lotu ma się ... no nie całkiem prosty. I tak też było w tym przypadku. Obecna pogodna nie była normalna – raz, że było zimno, bardzo zimno, a dwa ... no był wiatr. Porywisty wiatr, i to właśnie z nim spotkała się smoczyca. Skutków nie trzeba było tłumaczyć. Cienisty jednak nie zamierzał czekać, aż Cicha się podniesie z ziemi, zaatakował po raz kolejny. Tym razem ogonem. Obrócił się zwinnie wokół własnej osi, posyłając "kolczasty" ogon w prawą, lewą, przednią łapę smoczycy. Spotkanie z takim ogonem, wcale nie musiało być przyjemne.

[Cicha Łuska.]

Smoczyca prychnęła z dezaprobatą do samej siebie. Zanim adeptka zdołała wstać i otrzepać się z puszystego śniegu, zobaczyła jak ognisty przystąpił do ataku kolczastym ogonem. W ułamku sekundy udało jej się oszacować, gdzie celuje samiec. Problem był w tym, że nie miała zbyt dużo czasu na zastanowienie się. Musiała zareagować szybko, jeśli chciała uniknąć obrażeń. I wizyty u uzdrowiciela, czego wolałaby uniknąć w przyszłości.
Zdawała sobie sprawę, że jeśli wykona odskok w prawo czy lewo, jej nauczyciel może zdążyć zmienić kierunek ogona, a wtedy będzie za późno na unik. Postanowiła więc odskoczyć w tył. Problem w tym, że nie jest to wbrew pozorom takie łatwe.
Nie czekała do ostatniej chwili. Cały czas miała w głowie słowa Złudzenia, kiedy to on jej uczył. Jeżeli ma się wyjście, lepiej nie czekać do końca.
Właśnie dlatego od razu kiedy wstała ugięła mocno łapy i najmocniej jak potrafiła wybiła się z łap. Zadbała o to, aby skrzydła były przyciśnięte do boków. Wiedziała, że ich lepiej nie używać, gdyż także są podatne na atak, a i potrafią ułatwić go przeciwnikowi, o czym przekonała się kilkanaście sekund temu.
Wybiła więc się z całej siły i pochyliła ciało tak, aby uskoczyć w odpowiednią stronę: w tył. Ogon nie plątał jej się pod łapami, a skok był dość długi. Udało jej się tak ułożyć ciało, żeby i tak jakimś cudem wylądować na przednich łapach. W przeciwnym wypadku zaliczyłaby wywrotkę, czego chyba każdy wolałby uniknąć.

[Krwiożerczy Obłęd]

Jego ogon dosłownie o kilka łusek zatrzymał się od łapy smoczycy. Nie żeby on miał jakiś przesadnie ogon, bo nie miał, ale żaden smok nie skacze aż tak daleko, aby całkowicie się przed nim obronić. Skąd to wie? Proste, ktoś mu o tym powiedział. – Kiedy ktoś atakuje ogonem nie odskakuj do tyłu. Nie da się całkowicie zmierzyć długoś ogona, jeśli stoi się przodem do przeciwnika. O wprawieniu go już w ruch nie wspominając. On początkowo może wydawać się krótki, ale .. lepiej tego nie sprawdzać – skwitował, obracając się tak, aby znowu znać na wprost smoczycy. Na wprost, i z drapieżnym uśmieszkiem. – Przed ogonem można się obronić na ta sposoby. Albo siłowo – wykorzystując siłę swoich mięśni skrzydeł lub łap – wybicie i opadnięcie w to samo miejsce – albo po prostu zręcznościowo. Odturlanie nie tylko jest dobre przy atakach ziejących – niby odskok też jest dobry, ale ten na bok, ale on w żadnej walce z tego nie korzystał. Chociaż by i mógł, bo ataki smoków walczących za pomocą siły są wolne, i spokojnie smok szybki, może mu umknąć z pola rażenia.
Chwilę potem, zaczął szarżować na smoczycę. Pochylił łeb, jakby chciał staranować adeptkę za pomocą swoich rogów. I zadać jej jakieś poważne obrażenia. jednak to była zmyłka. Bo tuż przy niej, może z pół ogona (może nieco więcej) uskoczył lekko na bok, podnosząc oczywiście przy tym łeb , chcąc zadać Cichej cios w szyję. Czym? Skrzydłem. Gdyby nie to, że każde jego skrzydło było wyposażone -na czubku – w "pazur" atak taki niebezpieczny by nie był. A tak?

[Cicha Łuska.]

Adeptka zrozumiała uwagę Obłędu. Skinęła głową na znak, że wiadomość została przeanalizowana.
Po chwili zauważyła szarżującego na nią samca. Domyślała się, że chce zadać jej cios rogami. Jednak ten po chwili uskoczył i prosto w jej kierunku leciało potężne, umięśnione skrzydło, które z pewnością dałoby radę zmiażdżyć czaszkę Cichej.
Smoczyca zgięła więc łapy, po czym przechyliła całe ciało w lewo, aby odturlać się od niebezpieczeństwa. Przeturlała się kawałek po śniegu, po czym wstała i szybko się otrzepała, aby być przygotowaną na kolejny atak.

[Krwiożerczy Obłęd]

Szybko obrót wokół własnej osi, i znowu cienisty stał na wprost smoczycy. W kilku długich, szybkich susach znalazł się przy boku Łuski. Lewym boku, tak dla precyzji. Zamierzał zaatakować jej lewe skrzydło prawą, przednią łapą. Cienisty chciał pozostawić na skrzydle Łuski długie nacięcia, rozcinając mięśnie i nerwy i doprowadzając do opadnięcia i unieruchomienia skrzydła adeptki z Życia.

[Cicha Łuska.]

Cicha zareagowała błyskawicznie. Widząc łapę Obłędu zbliżającej się ku jej lewemu skrzydle postanowiła tym razem nie wykonać uniku, tylko zatrzymać atak. W tym celu sama zamachnęła się własną łapą i ostrymi szponami skierowała ją dokładnie w kierunku łapy wroga, z zamiarem zatrzymania natarcia i jeżeli to będzie możliwe – wbicia pazurów w nadgarstek samca.

[Krwiożerczy Obłęd]

Hm. To był blok czy sparowanie? I jedno i drugie ma na celu, w końcu, ma na celu zatrzymanie ataku przeciwnika. – Jeśli masz zamiar skorzystać z bloku, twoja łapa ma być sztywna, czy też i napięta, jak to tam nazywasz. Uderzenie zaś powinnaś przyjąć na najtwardszą część łapy. Gdy parujesz, dostosowujesz to to ataku przeciwnika. Idzie z dołu- to do góry, idzie z góry – to do dołu – objaśnił, zwężając lekko ślepia.
Korzystając z tego, że jego przeciwnik jest blisko – i nie musi do niego doskakiwać – zaatakował od razu. Wcześniej jednak, znowu ustawił się na wprost, obchodząc czy raczej obiegając smoczycę. Tak czy inaczej, uniósł prawą przednią łapę, szykując do ataku pazury. Chciał wykonać błyskawiczne, precyzyjne ciecie przez pysk Cichej Łuski, z prawej do lewej, celując w jej nos. Szpony samca – ostre i zakrzywione – powinny z łatwością rozciąć delikatne nozdrza adeptki i utrudnić jej, znacznie, oddychanie.