Drewniana Figura Aterala

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ateral przyjął jej słowa z powagą, i w ciszy patrzył, jak młoda Adeptka wychodzi z Ciemnej Groty.
– Powodzenia, młoda smoczyco – mruknął już po tym, jak zniknęła.
I ponownie znieruchomiał czekając na kolejnego gościa, którzy życzyłby sobie porozmawiać z Panem Śmierci. W cieniach groty sprawiał wrażenie upiornego, szarego posągu z maską sprawiedliwości na pysku.

[Arradir]

Ateral mógł się w końcu spodziewać przybycia jednej z najbardziej religijnych smoków w Wolnych Stadach, a na pewno najbardziej religijną wśród Cienistych. Talaith wróciły z długiej wędrówki, która miała sprawić, że wybaczy sobie i odnajdzie wewnątrz siebie tę siłę, by móc dalej. Teraz potrzebowała wybaczeniu wielu istot. Dzieci, Przywódcy, bogów...
Nadszedł więc czy, by pojawiła się w grocie patrona Cienia. Przystanęła na progu, wychudzona, poszarzała, ale jednak z chęcią dalszego życia. uzdrowicielka Cienia wyglądała jakby sama potrzebowała leczenia. Jednak rana nie była widoczna. Znajdowała się bowiem na duszy, która była rozdarta. Niemalże podarta na kawałki niczym delikatna tkanina.
– Mój Panie Ateralu. – pochyliła się w ukłonie. Potem podniosła łeb, a morskie ślepia spoglądały na postać boga, która w tym półmroku wyglądała doprawdy upiornie. Talaith zadrżała.
– Nachodzę Cię, by zaczerpnąć twej rady i mądrości. Wiesz, żem oddana bogom, a Twe słowa ważne jak nikogo.
Dodała cicho, nie chcąc zagłuszać zbyt tej kojącej ciszy w bożej kryjówce.

[Ateral]

– Rozkwicie Mroku – cichy głos Aterala przywitał Uzdrowicielkę Cienia w Ciemnej Grocie boga Śmierci.
Nie poruszył się, kiedy Rozkwit wchodziła do jego domeny. Nie drgnęła nawet jego pierś, potęgując nieco upiorne wrażenie jakoby był posągiem z rodzaju tych tkwiących w Świątyni.
Młoda smoczyca nie wyglądała dobrze, i bóg widział, że zdawała sobie z tego sprawę. Śmierć nie miała w sobie współczucia, niestety, ale miała zrozumienie. Czarne ślepia Aterala zmierzyły Rozkwit Mroku zimnym spojrzeniem.
– Usiądź i mów, co ci leży na sercu. Łączy nas nierozerwalna więź, Uzdrowicielko Cienia, i dlatego zawsze będziesz tu mile widziana i uzyskasz mą pomoc – dodał z jakąś dziwną powagą w głosie.

[Arradir]

Zastrzygła uchem, słysząc słowa boga Śmierci. Pokrzepiły one nieco jej niepewnie bijące serce. Nadal jednak nie była zbyt pewna siebie. Widać było gołym okiem, że toczy wewnątrz siebie istną bitwę.
– Powinnam być mądrym smokiem, w którym inne będą pokładać swe zaufanie. Jednak popełniłam ostatnio tyle błędów, które miały straszne następstwa. Na dodatek zamiast stawić czoła przeciwnościom losu, uciekłam jak tchórz. Wstyd mi mojego postępowania, nigdy nie myślałam, że jestem cykorem. Chciałabym aby bogowie wybaczali mi to postępowanie. Żebyś Ty, Panie, wybaczył. I doradził jak odnaleźć w sobie siłę, upór, zdecydowanie. Czuję, że coraz mniej pasuję do Cienia. Jestem słaba i wciąż słabnę. Nie wiem co robić...
Uciekła wzrokiem na bok w przypływie bezradności. Rzeczywiście wyglądała jak jedno wielkie nieszczęście. Najwidoczniej przeżyła cios, po którym jej psychika rozsypała się na drobne kawałki. Niegdyś była silna umysłem, dobrotliwa, ale silna. Teraz? Jedynie krok dzielił ją od szaleństwa. W bogach pokładała wszelkie nadzieje.

[Ateral]

Ateral z uwagą wysłuchał słów Rozkwitu Mroku. Powoli skinął jej łbem.
– Rozkwicie Mroku – rzekł w końcu. – Nie patrz na to, że uciekłaś, a patrz na to, że wróciłaś. Powrót wymagał siły i odwagi. Nie zapominaj o tym.
Przez chwilę w grocie panowała całkowita cisza, ponad którą przebijał się jedynie dźwięk oddechu Uzdrowicielki Cienia.
– Żaden smok nie jest doskonały – zmrużył nieznacznie ślepia. – A mądrość może objawiać się w wielu rzeczach. Zadam ci pytanie. Mogłaś być na zawsze wolna od obowiązków i odpowiedzialności. Więc dlaczego wróciłaś?

[Arradir]

Talaith spijała każde słowo Aterala, wysłuchując go uważnie. Trochę uspokoił ją. Nie patrzyła od tej pozytywnej strony. Widziała tylko ucieczkę, nie powrót. Ale teraz jej perspektywa zaczęła się nieznacznie zmieniać. Zamrugała ślepiami i przycupnęła, gdyż długie stanie męczyło ją.
– Nie parzyłam tak na to. Bardzo bałam się powrotu, myślałam, że uznają moją ucieczkę za zdradę. Ale tak się nie stało...
Zamruczała cichutko, gdy zapadła na chwilę cisza. Potem uniosła wzrok i spojrzała prosto w ślepia Śmierci. Nie bała się, a jej oczy stały się odrobinę żywsze.
– Ponieważ tutaj jest wszystko co kocham i cenię w życiu. Rodzina, bezpieczeństwo, szacunek, a także mądrość. Nie zależało mi, by uciekać od odpowiedzialności i obowiązków, ponieważ lubię je. Uciekłam ze wstydu, z poczucia bezsilności. Ale samotne życie nie ma dla mnie sensu. Ja muszę żyć dla kogoś.
Odparła i nagle zdała sobie sprawę, że sama sobie odpowiedziała na wiele nurtujących ją pytań. Przekrzywiła łeb i posłała bogowi słaby, ale życzliwy uśmiech.
– Bogowie, zawsze służycie mi taką mądrą radą. Prowadzicie mnie, odkąd tu przybyłam wraz z innymi. Dziękuję...
Ukłoniła się, dodając cicho. Ale Ateral na pewno ją słyszał.

[Ateral]

Ateral przekrzywił jasny łeb na bok.
– Nie, Talaith. To jest twoja własna mądrość – powiedział cicho bóg. – Znasz odpowiedzi. Czasem jedynie potrzeba kogoś, kto pomoże ci zrobić krok do tyłu i spojrzeć na wszystko z nieco innej perspektywy.
Bóg Śmierci wstał i wyszedł z Ciemnej Groty. Zatrzymał się w wejściu, czekając na Rozkwit Mroku, a patrząc zaśnieżony i zimny świat, rozciągający się pod Świątynią. Jego pysk przybrał tajemniczy wyraz.
– Spójrz na to, Rozkwicie Mroku, i powiedz mi co widzisz – cichy głos wyraźnie rozbrzmiał w uchu Uzdrowicielki Cienia.

[Arradir]

Powiodła wzrokiem za bogiem i dźwignęła się na łapy. Ruszyła za nim i stanęła po chwili obok. Jej pysk owionął mroźny wiatr, a morskie ślepia lustrowały zaśnieżoną krainę w dole. Ateral zadał jej pytanie, a smoczyca chwilę milczała wpatrując się w to co widzi.
– Widzę miejsce, w którym odnalazłam spokój i bezpieczeństwo. Widzę mój dom.
Odparła i wciągnęła powietrze w nozdrza, głęboko. Była ciekawa co kryje się za tym pytaniem. Była także ciekawa powstania samego Boga. Była przy tym, ale boskie aspekty interesowały ją niezmiernie i mogła je drążyć w nieskończoność. Jednak nie dała się rozproszyć i skupiła na tym co miał do powiedzenia Ateral.

[Ateral]

Ateral z jakiegoś dziwnego powodu wyglądał na lekko rozbawionego.
– Tak. Dom. Dom, który mimo swego cierpienia nie jest pozbawiony piękna – powiedział cicho bóg. – Znasz opowieści o Upadłym, o poprzednim bogu Śmierci, i o jego negatywnym wpływie na ziemię. A jednak ta ziemia, mimo tego, walczy o swe życie. Potrzebuje smoczej pomocy, ale żyje i tym samym oferuje ci miejsce do zamieszkania.
Czarne oczy boga spoczęły na Talaith.
– Tak samo dzieje się ze smokami. Każdy potrzebuje czasem pomocy innych i nie ma w tym wstydu. Więc czerp dumę z tego, że jest w tobie mądrość pozwalająca poprosić ci o tę pomoc, i krzew tę mądrość w smokach swojego stada. Możecie być sami, ale nie musicie. Już nie.

[Arradir]

No tak, Talaith już taka była. Emocjonalna, nieco rozmarzona i dobra. Aterala mogło to bawić, ale jej naiwność i uczuciowość to były cechy wyróżniające ją w Cieniu. Nie raz słyszała od smoków z innych stad jak bardzo nie pasuje. Nawet powodowała współczucie, jak ona bardzo musi się męczyć w takim stadzie. Jednak to wraz z nimi przybyła w to miejsce, które teraz nazwała domem.
Odwróciła łeb w stronę boga Śmierci. Skinęła łbem, ale nie przerywała wypowiedzi smoka. Na koniec uśmiechnęła się lekko, pokrzepiona słowami boga.
– Dziękuję ponownie za otwarcie mych ślepi na nową perspektywę. W takim razie wrócę do mej rodziny i zacznę nowy rozdział w życiu. Odparła i poruszyła złożonymi skrzydłami. Wyszła naprzód i obejrzała się na chwilę. Miała już coś powiedzieć, ale zamknęła na powrót pysk. Obdarzyła boga serdecznym uśmiechem, rozłożyła skrzydła i odleciała. Nie musiała nic mówić. Jej spojrzenie wyrażało czystą wdzięczność. Zaraz potem zamieniła się w niewielki punkt nad doliną.
zt

[Ateral]

Ateral odprowadził Talaith spokojnym wzrokiem. Przez chwilę jeszcze tkwił przed grotą, aczkolwiek nie sposób było stwierdzić, czy podziwiał widok, czy raczej poważniejsze myśli zajmowały umysł boga.
Ale najwyraźniej doszedł do jakichś wniosków, bo obrócił się i wrócił do Ciemnej Groty. Usiadł nieruchomo na środku, niczym skryty w cieniu posąg, czekając na kolejnego, który zdecyduje się go odwiedzić.

[Cicha Łuska.]

Cicha ponownie przyszła do groty. Tym razem sprawa była nagląca. Musiała jego poprosić o pomoc. Ale czy bóg śmierci się zgodzi? To się dopiero okaże. Smoczyca weszła po cichu i stanęła w środku ciemnego pomieszczenia. Wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić – Panie, przyszłam do Ciebie ponownie, jednak tym razem sprawa jest niezwykle poważna. Proszę Ciebie o pomoc i bezcenną radę, której mam nadzieję, że mi udzielisz – wykonała ukłon przed bogiem, a mimo, iż od strasznego snu minęło już kilka godzin, jej serce nadal biło jak oszalałe.

[Ateral]

Ruchy przestraszonej smoczycy śledziła z uwagą para czarnych ślepi.
Ateral wysłuchał jej słów w spokoju.
– Poprzednia sprawa również była ważna, młoda smoczyco. Prosiłaś przecież o łaskę dla innych. Nie umniejszaj tego – powiedział cicho bóg, nawet na moment nie spuszczając z Adeptki swego niepokojącego wzroku. – Mów, co ci leży na sercu, Cicha Łusko.
Wejście do groty ponownie zaczęło się zasklepiać szronem, aby uniemożliwić innym przerwanie ich rozmowy. Albo uniemożliwić Cichej Łusce ucieczkę. Z Ateralem nigdy nie wiadomo.

[Cicha Łuska.]

Cicha zaczęła przypominać sobie to, co wydarzyło się w nocy – Ateralu, mój dzisiejszy sen był niezwykle niepokojący. Wrócę do wydarzeń sprzed kilku dni. Na granicy rozmawiałam z pewnym Ognistym. Twierdził, że jest z północy, razem z kilkoma innymi smokami, i że on jest północnym Bogiem Wojny. Zapytał się, czy mu wierzę – głos Cichej zrobił się drżący. Jak zareaguje bóg? Możliwe, że to ostatnie chwile jej życia – I.... Ja.... – zaczęła dyszeć ze strachu, a w oczach pojawiły się łzy – Panie mój, ja mu uwierzyłam – spuściła łeb – Właśnie z tym był związany mój sen. Raczej przypominał wizję, ale nie wnikam już w to. Śniło mi się, że północni zabiją wszystkich, którzy odrzucą ich wiarę, bądź pomogą w ucieczce niewierzącym. Że północni zniszczą świątynię. Jeszcze bardziej boję się teraz o innych – jej łeb cały czas był spuszczony, a ciało kłaniało się bogowi. Drżała, bała się, że bóg zmiecie ją z powierzchni ziemi.

[Ateral]

Ateral popatrzył na Cichą Łuskę z dziwną łagodnością w czarnych oczach. I smutkiem.
– Sny mają potężną moc. Potrafią ukazywać ci wspomnienia, z których istnienia nawet nie zdawałaś sobie sprawy, potrafią dawać ci wskazówki co do teraźniejszości. Dają głos twojemu instynktowi, który nie zawsze mówi to samo, co twa głowa. I dlatego czasami okazują się ważne – powiedział cicho bóg Śmierci. – To rzeczywiście może się wydarzyć, młoda smoczyco. I to nas martwi. Ale masz moc, by temu zapobiec, i to ukazywał ci twój sen – czarne ślepia zbłądziły na pobliską ścianę, a pysk przybrał nieobecny wyraz. – Czasami nawet najstarszy i najbardziej doświadczony smok uwierzy w kłamstwo. Życie za barierą jest niebezpieczne i niektórzy czepiają się wszystkiego, co mogłoby im pomóc przeżyć. Pewność siebie może przerodzić się w coś więcej. Zaczynają wierzyć, że są czymś, czym nie są, bowiem to pomaga im radzić sobie z ich problemami. Należy im współczuć i im pomóc, ale być świadomym, że dla smoków nie ma innych poza moimi braćmi i siostrami – jego spojrzenie ponownie spoczęło na Cichej Łusce. – Moje pytanie dla ciebie teraz brzmi: co zrobisz z tą wiedzą?

[Cicha Łuska.]

Smoczyca wysłuchała słów Aterala. Słuchała uważnie każdego słowa, ponieważ dla niej każde było cenne. Spojrzała w oczy boga, po czym odrzekła, nadal w lekkim szoku – Użyję tej wiedzy, żeby być silniejszą w duszy, a w krytycznych chwilach przypomnę sobie te słowa. Mam jednak jedno pytanie, Ateralu – czy to, że uwierzyłam Naznaczonemu Kolcowi, było dobrą decyzją? – adeptka nie wyglądała tak pięknie i elegancko, jak zazwyczaj. W wyniku przerażenia jej grzywa była poczochrana, a łuski nie lśniły tak jak zwykle. Oczy straciły błysk, a ona sama stała się bardziej bezbronna.