Spotkanie V

[Wirtuoz Szeptów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W końcu zjawiłem się i ja. Ryk proraka tak jak nie wiem dlaczego zawsze się tak dzieję zbudził mnie ze snu. Dziwny przypadek prawda? Ton ryku jednak wskazywał, że spotkanie było ważne, więc i ja momentalnie wzbiłem się do lotu i skierowałem go w stronę terenów wspólnych.
Gdy znalazłem się na miejscu wiele smoków już tam było. Wielu z nich nie znałem. Oprócz Spokojnej i jej matki, łowczyni Wody oraz tej tajemniczej cienistej dobrodziejki, która najwyraźniej niezbyt lubiła naszą uzdrowicielkę znajome mi były tylko pyski smoków z naszego stada. Niektórzy i tak powiedzą, że to dużo jednak ja chciałem znać każdego kogo znać warto...
Początkowo chciałem zająć miejsce obok Płomienia jednak ten został wezwany na podwyższenie. Hmm... W takim razie został tylko jeden smok, którego towarzystwo mi nie wadzi. Podchodząc do Spokojnej otarłem się delikatnie o jej bok siadając po tym obok i z zaciekawieniem obserwując przebieg wydarzeń...

[Ukryta Intencja]

Spokojnie rozmawiała sobie ze Zmorą i jej znajomą z Ziemi, gdy stało się kilka rzeczy na raz, potem przerwanych głosem czerwonego smoka. Zacznijmy jednak od początku.
Samiczka nie chciała patrzeć podejrzliwie na każdego napotkanego adepta, ale niestety jak dotąd wszyscy okazywali się być oszustami bądź po prostu zadufanymi w sobie jednostkami. Z początku patrzyła więc na towarzyszkę czy uczennicę Gonitwy nieco podejrzliwe. Ta jednak uśmiechnęła się do niej lekko i w dodatku roztoczyła przed nią wizję zostania czampionem. Odwzajemniła uśmiech.
-Skoro uczy cię przywódczyni to też będziesz pewnie bardzo dobrym łowcą. Może i pogromcą jednorożców.– rzuciła spokojnie. Oby tylko Freya nie okazała się być jak Grzmot... tamten też był miły, a potem okazał się dwulicowym oszustem. Co do imienia, ona z kolei przedstawiła się swoim imieniem adepta słysząc, że poza jej stadem mało kto przywiązywał uwagę do Prawdziwego Imienia. Skoro jednak Freya się tak przedstawiła... może znała ich zwyczaje.
-Mów mi Dirlilth.– dodała po czym zerknęła zdziwiona na to co robił malec z pyskiem Zmory. Lizał ją? Samiczka o mało co nie parsknęła śmiechem z całych sił zaciskając pyszczek.
Nie wyczuła lekkiego zawodu w głosie Gonitwy, bo samiczka ciszyła się, że Zmora postanowiła ją pochwalić i przedstawić, a nie przegonić.
Kiwnęła głową Gonitwie.
-Zmora jest silna, a Licho jest leniwy. Ale nie mów mu bo łatwo go urazić.– szepnęła niemal konspiracyjnie do dorosłej wojowniczki.
Rozmowę przerwało jej lądowanie Świetlika. Jej przyjaciela którego poznała nad jeziorem. Uśmiechnęła się szczerze i machnęła ogonem na boki. Już dawno zapomniała o tym, że miał być przecież obrażona.
-Świetlik ty umiesz latać.– powiedziała z ciepłem w głosie, dopiero później zerknęła na Zmorę gdy ona patrzyła na nią i odchrząknęła nagle siląc się na powagę.
-To bardzo dobrze.– dodała udając poważną i się prostując.
Ciężko było też przegapić krzyk Brutalnej. Dirlilth zamrugała widząc jej reakcję. No tak... wszyscy Ogniści poza Świetlikiem byli jakimiś oszołomami. Westchnęła ciężko zerkając znów na Ziemnych z którymi rozmawiali.
Wtedy też podszedł on, Grzmot. Samiczka zmrużyła ślepia patrząc na niego wrogo z dumnie wyprostowaną szyją. Teraz była już przecież adeptką, a tamto miało miejsce 2 księżyce temu.
-Tak.– odparła króciutko i jakby na ratunek przyszło jej skrzydło matki. Uniosła pysk akurat w jej kierunku. Znów patrzyła na nią łagodnie i zapraszała by siadła obok niej. Ale... co z tym małym ktosiem. Samiczka zacisnęła zęby i już miała się podnieść, ale przemówił Prorok. Kiedy Zmora podniosła się z miejsca zrobiła to i Dirlilth z tym, że ona podeszła sobie do Heulyn. Jak bardzo nie byłaby na nią obrażona to... lepiej był siedzieć obok Cienistej braci zwłaszcza, że byli tu tak nielicznie.
-Cześć.– szepnęła do Patrzącego i umilkła ciekawa co też przywódcy mieli do powiedzenia.

[Ostatnie Ogniwo]

Dirlilth nadal była na mnie zła. W sumie co się dziwić tak było z większością. Przeczekałem chwilę czekając może powie coś jeszcze ciekawego, ale jakoś na to się nie zbierało.
"Przepraszam" wysłałem mentalnie do cienistej samiczki, może za dużo to nie zdziała, ale wtedy to wszystko było wina Opoki, że wysłała Deidarę. Sam polubiłem smoczycę, nie chciałem żeby była na mnie zła.
Po chwili odszedłem i wróciłem do Melodii. Odsunąłem się od niej o kilka ogonów nie naruszając kręgu i usłyszałem głos czerwonego smoka. Każdy przywódca miał swoje miejsce. Wszystko wyglądało bardzo ciekawie. Widziałem jak każdy po kolei zasiada na swoim miejscu i mówi o stanie stada. Wysłuchiwałem wszystkiego uważnie, zapamiętując najważniejsze szczegóły. Kto wie może to się kiedyś przyda.

[Jad Duszy]

//czy tylko tyle osób, ile wysłało mi pw chce dostać tytuły, które jedynie Prorok może przyznać? Jeśli ich nie wyślecie, ja nie będę ich szukać

Wysłuchał relacji czterech smoków, nie okazawszy większego zainteresowania. Przynajmniej nie protestowali zbyt głośno, bo wtedy pewnie musiałby ich "przekonać" do zasadności takich działań. Tylko czy ktoś poza nim oraz samymi Przywódcami słuchał ich słów? Zresztą nie było to takie ważne.
– Czwórka z was wyruszyła ostatnio poza barierę, aby rozprawić się z Mrocznymi. Co prawda na początku było ich więcej, ale pozostała jedynie czwórka, więc to o nich będę mówić. Chciałbym, abyście przedstawili wydarzenia, które rozegrały się na waszej wyprawie. Ja ze swojej strony opowiem o tym, co miało miejsce przed nimi – powiedział, przesuwając spojrzeniem po zebranych smokach. niewielu pewnie zastanawiało się, co właściwie stało się z Elfami.
– jak niektórzy wiedza lub pamiętają, Elfy wraz ze smokami miały spotkać się w celu odegnania Mgły i mrocznych. nigdy nie dotarły na miejsce zebrania. Ich siły zostały zaatakowane przez Mrocznych i odciągnięte wgłąb Mgły. Radzili sobie jak mogli, ale wielu z nich straciło życie w jej żarłocznych odmętach. Reszta stoczyła walkę, a w zasadzie bitwę niedaleko bariery. W czasie, gdy się toczyła niektóre ze smoków zyskały moc przepędzenia Mgły swoim oddechem. To właśnie tej bitwie zawdzięczacie to, że Mroczni nie zaatakowali was w czasie oczyszczania terenów. Walka była długa i zażarta, a większość Elfów zginęła. Kilku dostało się do niewoli, gdzie torturami i głodówką mieli zostać zmuszeni do ujawnienia miejsca, w którym lezy ich obóz, wciąż ukryty. jednym z nich był Elladan, przywódca elfów, ich najstarszy. To on ukrył obóz i tylko on mógł usunąć skrywającą go mgłę. Kilka smoków wyruszyło na poszukiwania Mrocznych już wcześniej, ale zostali odparci przez ich straż tylną. W tym czasie jeńcy jeszcze żyli, ale nie udało im się do nich dostać. Obawiając się, że wkrótce wyruszy kolejna grupa smoków, Mroczni zabrali ze sobą jedynie Elladana. reszta jeńców została przywiązana do drzew i pozostawiona na śmierć głodową. Mroczni wycofali się za barierę, nie zaprzestając tortur na Elladanie. Nie mogli go zabić, ale mało brakowało. w czasie marszu na swoje ziemie zostali wykryci i napadnięci przez patrol Równinnych. Osłabieni odpoczywali w miejscu, w którym zostali odnalezieni przez czwórkę z Wolnych stad – Płomień Świtu, Opokę Ziemi, Mistycznooka oraz Gonitwę Myśli – był to skrót, uzupełnienie jego własnej wiedzy. Elladan był ledwie żywy, niewiele zdążył mu powiedzieć. Oprawca nie zamierzał na niego naciskać.

[Żar Zmierzchu]

Rozejrzał się na lewo i prawo patrząc po uczestnikach wyprawy. Część z tych co się gdzieś zapodziała siedziała teraz i przysłuchiwała się, zaś ci którzy dotrwali do chwalebnego końca nie odzywali się. Przesadna skromność? Tak być nie mogło, przecież ciekawość zebranych przybierała niemal materialną formę. Wziął głębszy wdech.
– Skierowaliśmy się do Nawiedzonej Puszczy prowadzeni przez Opokę Ziemi i Gonitwę Myśli. Po pewnym czasie znaleźliśmy tropy elfów, ale i wpadliśmy na pułapki które pozastawiali. Doły z kolcami powleczonymi trucizną wywern, liany które po potknięciu zrzucały drewniane bele, a nawet pojemniczki z wybuchającą maddarą. Co gorsza, wydaje mi się że to nie było wszystko na co trafiliśmy – mówiąc te słowa spojrzał na Opokę Ziemi licząc że poprowadziła już łowców by odnaleźć resztę i unieszkodliwić. Dla dobra swojego i przyszłego pokolenia, bo o ile maddara i trucizna wyparują z czasem, to zaostrzone pale będą tam dziesiątki cyklów.
– Jakiś czas później odnaleźliśmy ślady obecności poprzedniej ekspedycji, Kruczopiórego, Cichego Potoku oraz Krwi Mandragory a kolejny odcinek czasu potem wspomniane przez Oprawcę szczątki elfów zostawionych na pewną śmierć przez wycofujących się w pośpiechu mrocznych. I rzeczywiście, przyczyną śmierci musiała być głodówka, bo o ile ich resztki nosiły ślady drobnych ranek to brakowało tej jednej która mogłaby być śmiertelną – kontynuował, przywołując wspomnienie obejrzenia zwłok i sięgnięcia do wiedzy uzdrowicielskiej. Brak głębokiej rany kłutej, brak poważniejszych złamań, a pomyśleć że poprzedni poszukiwacze elfów znajdowali się tak niedaleko...
– Przekroczyliśmy Barierę i trafiliśmy na rozdzielające się tropy. Jedne należały do rannego Równinnego smoka, reszta do dwunogów i po szybkiej naradzie zdecydowaliśmy się nie sprawdzać czy bezskrzydły padł gdzieś po drodze. Wreszcie znaleźliśmy cel naszej wyprawy. Mroczne elfy i ich trzy wywerny obozowały wokół wielkiego szmaragdowego kamienia, pod którym leżał związany Elladan – tak brzmiało jego imię? Doprawdy mogliby sobie nadawać normalnie brzmiące, jak Czarna Pożoga czy Oddech Pustyni.
– Nie udało nam się ich zaskoczyć i nawiązaliśmy zażartą walkę podczas której dwunogi czarodziej wywołał dziwny zielonkawy opar z kamienia który zaczął pożerać materię organiczną w swoim zasięgu. Szybko stracił kontrolę nad swoim tworem i przywódca ich grupy wsiadł na wywernę, po czym zbiegł wraz z drugim gadem. Reszta zginęła z naszych łap lub pożarta przez Mgłę. Wyciągnęliśmy spod jej macek związanego Elladana, który powiedział ostatkiem sił żeby zniszczyć szmaragdowy kamień, czego udało nam się dokonać. Niedługo później pojawił się Oprawca Gwiazd i ostrzegł nas że w naszą stronę zmierzają dwa patrole Równinnych, po czym zostaliśmy wyprowadzeni z tamtego miejsca przez jego białego kruka. Resztę już znacie – zakończył wypowiedź spoglądając na pozostałych uczestników. Czy mieli coś do dodania?

[Hila]

Gdy Cienista odwzajemniła jego gest, coś w nim odetchnęło z ulgą. Mimo, że był to dość normalny gest, odbierał przedziwną smoczycę jako dość... potężną.
– Matko – szepnął cicho do Gonitwy, gdy tylko Zmora wydawała się być poza zasięgiem słyszalności – dlaczego ona nie ma dwóch przednich łap?
Wydawała mu się taka dziwna, okaleczona. Ale nie widział nigdzie kikutów. Z tym, że to nic jeszcze nie sugerowało. Medycy mogli pozbyć się ich na tyle sprawnie, że nic by nie zobaczył. Ale te skrzydła! Silne, mocne.
Gdy usłyszał Proroka, przeżył kolejne zaskoczenie. Prawdę mówiąc, wcale nie zwracał na niego uwagi, głównie skupiał się na matce. Teraz wyglądało na to, że samiec sprawował tutaj władzę.
– Przecież nie brakuje tutaj samic – szepnął do Gonitwy. – Czy to przywódca Wolnych Stad? Czy jest on waszą... Matroną? Czy może Matronem? Ojcem? – był strasznie skołowany. Rozglądał się ciągle na boki, czy nikt nie posyła mu groźnych spojrzeń za tworzenie niepotrzebnego hałasu.
Rządzących samców było jednak więcej. Nie było końca zaskoczeniom. Usłyszał wiele słów, które trudno było mu zrozumieć podczas spotkania. Gdy tylko przywódcy skończyli mówić, zaczęły się kolejne pytania.
– Elfy? – spytał bez przekonania.

[Jad Duszy]

Jak widać nikt więcej nie zamierzał nic dodawać. Jakie to typowe. Oprawca musiał przyznać, że oni mieli rację co do tej spraw. Samo Spotkanie również nie przyciągało zbyt wielkiej uwagi smoków. Co z tego, że Mroczni zostali pokonani, a kamień tworzący Mgłę zniszczony? Czyżby uważali, że ich to nie dotyczy? Nie jego sprawa.
– Elladan musi dojść do siebie. W obozie została ledwie garstka Elfów. tych, którzy nie wyruszyli przeciwko mrocznym. Niewielu wśród nich Wojowników, dlatego przez jakiś czas ich obóz wciąż będzie ukryty. Nie wszyscy Mroczni zginęli, nie wszyscy nawet wyruszyli na wyprawę przeciwko nam. gdy Efy uporządkują swoje sprawy i odzyskają część sił prawdopodobnie ponownie otworzą swój obóz – prawdopodobnie. Pozostało ich tak niewielu, przynajmniej dorosłych, że mogą obawiać się nawet swoich "sojuszników". Tym bardziej, że większość z nich wciąż nie ufa smokom. Najpierw jednak Elladan musi odzyskać siły, by być w stanie usunąć Mgłę skrywającą ich obóz.
– Teraz kolejna sprawa. Niektóre tradycje trzeba pielęgnować, inne można zmienić. bogowie uznali, że jedno z nich ulegnie zmianie. Chodzi o imiona Przywódców oraz Proroków. Zgodnie z wola bogów imiona Przywódców nie muszą już zawierać nazw swoich stad, zaś imiona Proroków członu Gwiazda. Przy mianowaniu na Przywódcę można dowolnie zmienić imię, można również zostać przy swoim. Jednocześnie człony imienia, wcześniej zarezerwowane dla Przywódców i Proroków przestaną być zakazane dla innych smoków. Obecni Przywódcy mogą zdecydować, czy chcą pozostać przy obecnych imionach, czy może pragną je zmienić – on wraca do starego, dobrego Jadu Duszy. Nigdy nie czuł się kimś innym niż właśnie Jadem.

[Zmora Opętanych]

___Samica uważnie wysłuchała słów Proroka, a potem przywódcy Ognia. Wygląda na to, że misja zakończyła się sukcesem, ale było jej daleko do przyjemnego przeżycia. Zmora była nieco zirytowana tym, że musiała opuścić towarzyszy tej wyprawy na tak wczesnym etapie. Nie mogła jednak dyskutować. Stado było najważniejsze, a wtedy Cień potrzebował jej z powrotem, nie gdzieś daleko za barierą, gdzie mogła nawet zostać unicestwiona.
___I wtedy Prorok powiedział coś, co ją zainteresowało. Zmiana imienia? No proszę, to brzmiało rozsądnie. Koniec z wymuszonymi tradycjami. Keezheekoni miała do wyboru – albo pozostanie Intrygą, albo wróci do bycia Zmorą, albo wybierze jeszcze inne. Ona przywiązywała sporą wagę do imion i nie zamierzała brać takiego, które czegoś nie oznaczało. Na chwilę wróciła wspomnieniami do rodzinnych stron, dalekiej Północy, po czym na jej pysku pojawiła się nuta kpiącego uśmiechu.
___– W takim razie zmieniam swoje dotychczasowe miano. Od dzisiaj, poza swoim stadem, będę zwana Upiornym Rytuałem. – Wyjaśniła, unosząc lekko rogaty łeb. I tak... Zawsze będzie Zmorą, bo to jest imię, które nosiła od początku życia. Ale to także miało dla niej istotne, głębsze znaczenie.

[Płacz Aniołów]

Misja... tyle o niej słyszał, a tak naprawdę niewiele o niej wiedział. Dopiero tutaj Prorok, jak i Konsyliarz rozjaśnili mu o czym to wszystko było. Pamiętał, że Mistyczna na pewien czas zniknęła gdzieś ze stada, a wróciła dość mocno pokiereszowana. Zerknął kątem ślepiów najpierw na swoją córkę, potem na Uzdrowiciela, Przywódcę. Przestąpił z łapy na łapę, odczuwając w nich pewien dyskomfort i wysłuchał Oprawcy dalej.
Zmiana imion? Najwyraźniej "bogowie" mają takie samo podejście do imion przywódców, jak Płacz. Wodny, mimo swojej niezbyt długiej kadencji, nie przedstawił się swoim przywódczym imieniem ani razu. Zawsze wolał imię "Płacz" od "Szkarłatny". W przeciwieństwie do Zmory, on nigdy nie przywiązywał dużej wagi do imion. Wołał na innych tak, jak on sobie umyślił, inni też mieli taką możliwość. Dlatego w pewien sposób ucieszyło to Przywódcę. Mimo przerwania takiej tradycji, smoki nadal jeśli będą chciały, mogą się nazywać po staremu jako wódz.
– W takim razie ja pozostanę przy swoim poprzednim imieniu, Płacz Aniołów. – ogłosił krótko. Wielkiej różnicy nikomu to prawdopodobnie nie zrobi – zwłaszcza, że mało kto zwracał się do niego inaczej.

[Żar Zmierzchu]

Dla Szkarłatu, czy raczej Płaczu Aniołów imiona nie miały wielkiej wagi. Jednak dla Onyksa stanowiły kamienie milowe w życiu i świadectwo tego, co się osiągnęło swoją pracą czy też zrządzeniem losu. Wysłuchał nowego miana Zmory Opętanych, zastanawiając się co ci Cieniści mają z tymi rytuałami, upiorami i szaleństwem.
– Nie zmieniam swojego imienia – powiedział wyrażając swoją wolę by w dalszym ciągu być nazywanym Płomieniem Świtu. Przynajmniej póki nie nadejdzie odpowiednia pora by ponownie zmienić miano. Póki nie zasłuży.
Bardziej zainteresowała go wzmianka o stanie zdrowia Elladana. Miał nadzieję iż pojawi się na zebraniu i zaspokoi jego ciekawość. Chciał zapytać o tyle rzeczy. O ich obóz, o zmarłego ojca, który najwyraźniej spotkał się z nimi wcześniej, ale nie zdążył mu ich przedstawić, bo zlikwidowali obóz gdy zmierzali w tamto miejsce. Zerknął kątem oka na Opokę Ziemi. Jaką podejmie decyzję?

[Zmierzch Gwiazd]

– Onyks powiedział już wszystko, nie mam nic do dodania odnośnie wprawy.
Ognisty powiedział wszystko w szczegółach, a ona nie miała zamiaru powtarzać tego, co było już powiedziane. Nie było takiej potrzeby.

// do poprzedniego, teraz do nowszego postu

Opoka martwiła się o stan zdrowia elfa. Widziała przecież jego rany, Mroczni wykazali się brakiem litości katując w ten sposób swojego więźnia. To było... brutalne. Jakby po prostu chcieli aby umierał wolno i w męczarniach.
– Mam nadzieję, że szybko wróci do zdrowia. – powiedziała cicho, a w jej głosie było słychać zmartwienie stanem zdrowia dwunoga.
Może i ich rasy były całkiem różne, ale przecież elfy nic nigdy nie zrobiły smokom Wolnych Stad, nie było powodu do darzenia ich negatywnymi uczuciami.
Zmrużyła oczy słysząc o zmianie tradycji. Przyzwyczaiła się do tego, że przywódca ma imię z członem stada, nawet nie słyszała, aby kiedykolwiek było inaczej. Najwyraźniej kiedyś nie było tego obowiązku.
– Również pozostaję przy swoim dotychczasowym imieniu.
To była szybka decyzja, nie było co nad nią rozmyślać.

[Gonitwa Myśli]

Niechętnie rozstawała się ze Zmorą, gdy wywernowa skierowała się ku podwyższeniom dla przewodników stad. Jednocześnie poczuła wezbranie jakiejś dumy i satysfakcji, że to jej smoczyca tam siądzie, że wszyscy zamilkną, gdy ona będzie mówić.
Wyprostowała się delikatnie. Dobrze, że Cień sobie radził pomimo zmian w przywództwie. Silny sojusznik to... silny sojusznik. Gonitwa nie czuła dyskomfortu czy zawiści, jak za czasu paktu z Wodą, bo Ziemia też była silniejsza, samodzielna. O czym Opoka zaraz zaświadczyła. Na pysk wojowniczki wpłynął lekki, delikatny uśmiech.
Zastrzygła uchem, gdy Prorok ponownie zabrał głos. Czyli o elfach... Cóż, nie była za specjalnie zaskoczona. Mina smoczycy nieco zrzedła, gdy Oprawca Gwiazd wspomniał o tym, że wcześniejsza grupa smoków mogła uratować elfich jeńców. Mogła, ale nie zdołali. Gonitwa wciąż pamiętała smród rozkładu, i kształty oblazłe robactwem ledwie przypominające ciała dwunogów. Wtedy nie za bardzo ją to ruszyło, była bardziej zafiksowana na celu wyprawy, ale z perspektywy czasu...
Zamrugała, i ponownie uśmiechnęła się lekko, tym razem nieco kpiąco. Mroczni byli osłabieni, ale i tak zdołali napsuć sporo krwi. Chociaż znacznie rozleglejsza i groźniejsza część obrażeń Gonitwy pochodziła z Mgły, niż elfickich narzędzi. Gdyby udało się wcześniej oderwać łapę elfa od kamienia... No, nieważne.
Płomień streścił wydarzenia z misji, a Gonitwa tylko skinęła łbem z cichym "mhm". Nie miała nic do dodania. Chociaż zmrużyła raz czy dwa ślepia sceptycznie w trakcie przemowy smoka, z tylko sobie znanych powodów.
– Nie ma przednich łap, bo jest po części wywernowa. To taka rasa smoka, charakteryzuje się właśnie tym, że nie ma przednich łap. Ale za to zadnie ma bardzo... silne. I ma pazury na skrzydłach, które przydają się jak te na naszych przednich łapach – odpowiedziała jeszcze wcześniej ciszej synowi, gdy pytał o Zmorę.
– Nie jest przywódcą, ani matroną, ani ojcem. To prorok, ma kontakt z Bogami. Znaczy... taki lepszy kontakt z Bogami, bo każdy może tak o pójść do świątyni i nawiązać kontakt z którymś z Bogów. A elfy to takie stworzenia co poruszają się na dwóch nogach i mają płaskie pyski. Pokaże ci kiedyś – zapewniła dalej Hilę, wciąż nieco ściszonym głosem.

Zmarszczyła lekko pysk, gdy Jad Duszy obwieścił, że przywódcy nie musieli już mieć członów swojego stada w imieniu. To... hm. Nie wiedziała nawet, ze z woli bogów jest taka tradycja.
Wzrok smoczycy naturalnie powędrował do przywódczyni. Była ciekawa, jaka będzie jej decyzja. Opokę uprzedziła jednak Zmora. Gonitwa spojrzała na smoczycę, przekrzywiając lekko łeb, z lekko zmrużonym ślepiem i kącikiem pyska uniesionym w lekkim rozbawieniu. Upiorny Rytuał... imię mogła zmieniać, ale nie znaczyło to dużo dla Gonitwy.
Uspokoiło nieco to, że Opoka zostawała przy Ziemi. Dobrze. Chociaż pierwsze przywódczynie nie nosiły tego członu, to duża część Przewodników tak. Niech już tak zostanie.

[Jad Duszy]

Przywódcy podjęli już decyzję, więc nadszedł czas na kolejną – równie nudną jego zdaniem – część Spotkania. Rozejrzał się po zebranych smokach, z których większość nie wydawała się zainteresowana niczym, co się tu działo.
– Wielu z was osiągnęło coś, o czym inni mogą jedynie marzyć. Przede wszystkim czwórka smoków, którym udało się zniszczyć kamień odpowiedzialny za tworzenie Mgły. Opoka Ziemi, Mistycznooka, Gonitwa Myśli oraz Płomień Świtu otrzymują za to tytuł Niszczycieli Mgły.
Poza tym inni również zasłużyli na przyznanie im wyjątkowych tytułów.
Za swoje osiągnięcia Krew Mandragory otrzymuje tytuły Wysłannika Erycala, Ideału i Zdobywcy.
Upiorny Rytuał otrzymuje tytuły Zabójcy Jednorożców, Myśliwego, Tropiciela, Ideału, Szczodrobliwej, Zdobywcy oraz Mentora.
Zimowa Aria i Krwawa Żądza otrzymują tytuł Pojętnego Ucznia.
Płomień Świtu otrzymuje tytuł Znachora oraz Dyplomaty.
Opoka Ziemi otrzymuje tytuły Samodzielnej, Kolekcjonera i Myśliwego.
Pozłacane Milczenie otrzymuje tytuł Kolekcjonera – zebrało się tego trochę, ale co poradzić? Jednocześnie zważywszy na fakt, że dawno nie zwoływano takiego zebrania to... Jednak nie było tego tak dużo. Smoki się rozleniwiły.
– Czy ktoś z zebranych chce coś oznajmić innym lub dodać coś od siebie? – Zapytał, zatrzymując swoje spojrzenie dłużej na Przywódcach Stad.