Leszczynowy Zagajnik

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mafrin była wdzięczna Zgniłej że ta zechciała nauczyć ją podstaw magii ataku. Naprawdę zdążyło jej się znudzić szukanie smoków od których mogłaby się czegokolwiek nauczyć. W końcu robiła to już od siedmiu księżyców!

Nie chcąc przeciągać odwróciła się w kierunku wytworu Zgniłej. Ładna drewniana tarcza. Szkoda że dostała polecenie żeby ją zniszczyć. Zamknęła oczy i oczyściła umysł. Nie chciała wykorzystać tego co podpowiedziała jej samica. Wolała wymyślić coś innego. Mniej spodziewanego. Wyobraziła sobie wielki kawał drewna. Można go nawet uznać za kłodę. Miało grubość dwudziestu szponów i długość jednego ogona. Było to dębowe drewno, mocne, wytrzymałe i ładne. Mroczna zaczęła je formować zaczynając od dołu. Już po chwili w jej wyobraźni powstała drewniana buława. Na czubku szeroka i zwężająca się stopniowo ku dołowi. W dotyku była chropowata ale nie posiadała drzazg. Ale to nie koniec. Mafrin zaczęła sobie wyobrażać małe metalowe kolce o długości 5 łusek. Metal pięknie połyskiwał w słońcu i był wytrzymały. Kolce były przeczepione do główki maczugi przez co ta była jeszcze bardziej śmiertelnym narzędziem. Broń miała się pojawić w odległości ogona od tarczy i po chwili w nią uderzyć z siłą czterech smoków. Upewniwszy się że o niczym nie zapomniała tchnęła maddarę w swój twór. Otworzyła oczy chcąc zobaczyć efekty swojej pracy.

Gdy tylko Zgniła zobaczyła, co robi Mroczna, natychmiast machnęła łapą, by jej twór zniknął, zanim mała pozbędzie się całej swojej energii.
– Nie, nie, nie! To nie tak. Nie twórz ogromnego ataku, by zniszczyć kawałek drewna. To tak jakbyś próbowała strzelać w motyla kulą ognia. Mniej znaczy więcej. Maddara też ma swoje granice, jak energia fizyczna. Jeśli zużyjesz całą moc na słabego przeciwnika czy przedmiot, jak poradzisz sobie z czymś dużym? Cieszę się, że jesteś ambitna, ale musisz mierzyć siły na zamiary. Spróbuj stworzyć kulę ognia. – może nie powinna dawać samiczce takiej samowoli. Chciała, by mogła eksperymentować i uczyć się na własnych błędach, ale może była na to jeszcze zbyt niedoświadczona. Tym razem postawi na bardziej konwencjonalny trening. Jeśli przyjdzie jej uczyć potężniejszej magii, wtedy da uczniowi więcej swobody. Żeby wiedzieć, uak korzystać z zasad i praw, trzeba je najpierw znać.

Zdziwiła się widząc że tarcza Zgniłej zniknęła. Dlaczego? Nie miała nawet pojęcia dopóki ta się nie odezwała. Zamyśliła się na chwilę. Jej słowa miały naprawdę dużo sensu. Mroczna nie miała pojęcia że maddara może się wyczerpać albo osłabić smoka jej używającego. Gdyby wiedziała nigdy by tego nie zrobiła. Szkoda trochę bo chciała zobaczyć efekty swojej pracy! Trudno... Zajęła się wykonaniem następnego zadania. Oczyściła umysł i uspokoiła płynące strumieniami myśli. Zaczęła sobie wyobrażać kulę ognia tak jak powiedziała Zgniła. Nie była ona duża. Była kołem o średnicy trzech łusek. Za kołem ciągnął się pas ognia co przypominało trochę spadającą gwiazdę. Ogień był bardzo czerwony z jaśniejszymi przebłyskami. Pulsował i emanował energią. Kula miała się pojawić przed Mroczną i tam zostać. Przecież tarcza zniknęła więc wytwór nie miał w co uderzyć. Czekała...

// Właściwie chodziło mi o zaburzenie twojego tworu, byś nie wyczerpała magii. Ech, gupia ja, pisać konkretnie nie umiem.

Zgniła tym razem postanowiła, że będzie wzorować się na swoim mistrzu, Cichym. Wskazała Mrocznej głaz, który leżał niedaleko nich.
– Maddara jest bardzo elastyczna. Masz tysiąc sposobów by wykonać coś, jednak najlepiej wybrać taki, który cię nie zabije. – spojrzała na jej twór – Spróbuj dokładniej wyobrazić sobie ogień. Jakie ma właściwości? Jest zimny, gorący? Niszczcielski czy nie? Posłuszny twojej woli? Jest podatny na silny wiatr? Im dokładniej wyobrazisz sobie atak, jego barwę i właściwości, tym większa szansa, że się powiedzie. Spróbuj, mogę z tobą spokojnie poćwiczyć, mam czas.

/ Aaa teraz to ma sens! Wcale nie jesteś głupia tylko ja źle cię zrozumiałam ;) /

Spojrzała na swój twór. Wyglądał mizernie. Zgniła z pewnością miała rację każąc jej go poprawić. Przynajmniej Mroczna tak to zrozumiała bo samica nie powiedziała tego wprost. Może i dobrze szło jej wymyślanie różnych przedmiotów ale stworzyć z maddary śmiercionośną broń to było coś trudniejszego. Zmarszczyła się. Wolała kły i pazury! Przynajmniej nie trzeba było się martwić o nagły brak pomysłów!

Zamknęła oczy i zastopowała myśli. Miała przed oczami mizerną ognistą kulkę którą wcześniej stworzyła. Stwierdziła że musi ją udoskonalić. Tak jak wcześniej kula miała średnicę trzech łusek i ciągnął się za nią rozmazany ogień. Był czerwony i posiadał jaśniejsze przebłyski. Teraz czas na ulepszenia. Kula pulsowała jakby była żywa. Była gorąca jak...lawa. Zdolna spalić zbyt długim dotykiem. Na wietrze kołysała się i rozmywała w kierunku jego wiania. Nie tracił on jednak na sile. Był zdolny pokonać największe wichury. Rozdzielał się by po krótkiej chwili złączyć się z powrotem. W skrócie wiatr straszny mu nie był. Najwyżej łaskotał jego rozgrzaną powierzchnie. Nie oznaczało to że był nie do pobicia. Krople deszczu lub po prostu woda sprawiały że parował i nie wracał. Unosił się z niego tylko gorący dym. Kula przy sprzyjających warunkach była w stanie zapalić drzewo pomimo swojej małej wielkości. Z nabieraniem prędkości sypało się z niego coraz więcej iskier. Płomień chociaż tak niszczycielski był do poskromienia. Mroczna panowała nad jego ruchem. Chciała żeby tak jak poprzedni pojawił się w sporej odległości od jej ciała. Miał ruszyć prostą, najszybszą drogą ku wskazanemu przez Zgniłą kamieniowi. Poruszał się bardzo szybko. Po uderzeniu w głaz miał chwilę się na nim zatrzymać a potem zniknąć. Mafrin przecież nie chciała spalić tak pięknego leszczynowego zagajnika! Tchnęła maddarę w swój twór czekając na efekty.

Zgniła pokiwała głową, gdy twór Mrocznej rozbił się o skałę, rozgrzewając ją do czerwoności. Bardzo poprawny atak.
– Teraz idealnie! Jednak chcę, żebyś spróbowała zaatakować ten kamień za pomocą sopla lodu. Zanim zapytasz, tak, możesz stworzyć lód odporny na ciepło, nawet na wysokie temperatury. Po prostu go sobie takim wyobraź. Pamiętaj jednak, że gdy kreujesz twór, możesz go uodpornić na maksymalnie dwa czynniki. Jeśli będziesz chciała go uodpornić na wszystko, twoja maddara zwariuje – oj tak, początki Zgniłej z magią ataku były trudne i pełne błędów. Ale dzięki temu wie ona, na co zwrócić uwagę, gdy sama tego uczy. Można powiedzieć, że jej uczniowie byli nieświadomie uczeni na jej własnych błędach.

Atak się udał co wprawiło Mroczną w lepszy humor. Z zadowoleniem przyglądała się rozgrzanemu do czerwoności kamykowi. Zdecydowanie o to jej chodziło! Jej zachwyt nie trwał jednak długo bo Zgniła postawiła postawić przed nią kolejne zadanie. Lodowy Kolec! Z tym może być trudniej! Zaczęła się zastanawiać.

Po chwili zamknęła oczy i oczyściła umysł. Robiła to po każdym udanym lub nieudanym użyciu dlatego ta czynność stała się odruchem. Wyobraziła sobie kawałek lodu. Był długi na osiem łusek i gruby na cztery. Był przeźroczysty i twardy. Patrząc na niego można było dostrzec swoją sylwetkę tylko że trochę rozmazaną. Bez chwili przerwy zaczęła go formować. Już po chwili w jej głowie powstał lód o kształcie kolca. Takiego zwykłego prostego jak te pomiędzy jej oczami. Nie był zakręcony ani podwójny tylko prosty i tyle. Jego zakończenie było bardzo ostre. Zdolne przebić na wylot ciało zająca. Mafrin faktycznie sprawiła żeby lód był odporny na ogień. Oprócz tego chciała żeby nie rozbił się przy uderzeniu o skałę. Miał się w nią wbić przynajmniej na chwilę. Cóż taki był plan... Jego zadaniem było pojawienie się przed Mroczną. Kolec miał polecieć ku skale tym samym torem co kula ognia. Czyli prostą i najszybszą drogą. Tchnęła maddarę w wyobrażenie i oczekiwała efektu.

Atak Mrocznej był naprawdę dobry. Kolec wbił się w skałę, nie topiąc się. Umiała coraz więcej i coraz lepiej. Teraz wystarczyło jej zadać jakieś proste ćwiczenie na koniec i można było ją uznać za adepta, który jak najbardziej opanował już podstawy magii ataku. Zgniła skinęła głową. Młoda może być z siebie zadowolona.
– Brawo. Umiesz coraz więcej. Teraz tylko jeden prosty test, jeśli go zdasz, jesteś wolna. Zaatakuj mnie w dowolny sposób. Możesz użyć tego, czego już cię nauczyłam, możesz wymyślić coś innego. No dalej! – zachęciła ją.

Ucieszyła się widząc że jej lodowy kolec uczynił to co zrobić miał. Wbił się w skałę, nie rozpuścił się ani nie rozpadł. Właśnie o to chodziło! Zamyśliła się na chwilę. Z tego stanu umysłu wyrwał ją dopiero głos Zgniłej. Jej pochwała i kolejne polecenie. Zaatakować ją. Czemu nie! Przecież i tak pewne jest że samica się obroni a jej wytwór nawet nie zarysuje jej łuski. Cała tajemnica nauki młodych.

Już po chwili zaczęła oczyszczać umysł. Nie miała jeszcze pomysłu na atak dlatego zaczęła się zastanawiać. Z pomysłem nie miała jakiś większych problemów. Już po chwili w jej umyśle pojawiła się prosta, mocna, gładka i wytrzymała gałązka. Było to drewno akacjowe. Gałązka nie posiadała kory jakby ta została z niej zdarta. Można powiedzieć że była śliska w dotyku. Już po chwili do jednego końca patyka Mroczna przyczepiła piórko. Było ono białe z czarną końcówką. Drugi koniec do tej pory pusty dostał w prezencie grot. Był on wykonany z mocnego, czarnego kamienia z zaostrzonym końcem. Całość miała długość dziewięciu łusek. Teraz można się było domyślić że jest to strzała tylko że nie taka zwykła. Na grocie strzały złowrogo połyskiwało coś zielonego. Właściwie tylko Mroczna wiedziała że jest to trucizna. Tyle że niezbyt mocna na wypadek gdyby Zgniła zdecydowała się przyjąć atak na siebie a nie na jej obronę. Za zadanie miała na chwilę sparaliżować cel. Miała się pojawić przed Mroczną i poszybować najprostszą drogą do Zgniłej. Strzała miała pomknąć ku celowi jakby została wystrzelona z łuku przez najsprawniejszego elfa lub człowieka i z taką samą precyzją trafić w jego bok. Miała się wbić głęboko na trzy łuski i zadać ogromny ból. Zaś trucizna miała rozprzestrzenić się po ciele z niewyobrażalną szybkością. Tchnęła maddarę w wyobrażenie oczekując reakcji Zgniłej.

Obrona, którą zamierzała wytworzyć Zgniła dla pewności miała być dość silna. Nigdy nie wiadomo, co wymyśli Malfrin, a ta dziewczyna miała wyobraźnię!
Granatowa wyobraziła sobie ścianę wykonaną z granitu, grubą na dwa szpony i wytrzymałą na ataki fizyczne, jak pocisk czy uderzenie łapą. Miała być bardzo lekka, zimna, chropowata, ciemnoszara, nieprzezroczysta, nieprzyjemna w dotyku. Nie miała mieć szczególnych właściwości poza wzmocnioną wytrzymałością. Oprócz tego, miał być to po prostu zwyczajny kamień. Miała pojawić się przed Zgniłą i zasłonić jej bok. Była trochę wyższa i szersza od smoczycy, miała obły, nieregularny kształt.

Strzała Malfrin odbiła się od obrony, mimo to Zgniła podeszła do tego zabójczego przedmiotu i wzięła go w łapę.
– To przecież ludzka broń! Na dodatek z toksyną... Skąd ty znasz takie rzeczy? – zapytała ją, oglądając dokładnie twór. Duża dbałość o szczegóły... – Nie myślałaś może o zostaniu Czarodziejką?

Mafrin z zainteresowaniem patrzyła jak Zgniła tworzy swój twór. Taką najzwyklejszą tarcze. Ta jednak bez problemu obroniła samicę przed jej strzałą. Czyli tak jak myślała. Logiczne było że Zgniła nie dałaby się jej zranić! Nie słysząc kolejnych poleceń rozsiadła się wygodnie na ziemi rozmyślając nad pytaniem smoczycy.
– Dwa księżyce błąkałam się samotnie zanim tu dotarłam. Tu znaczy na ziemię Ognia. Nie pamiętam wiele z tamtego okresu w moim życiu. Jednak ta jak to nazwałaś... "ludzka broń" mi się kojarzy. – Zamilkła na chwilę próbując przypomnieć sobie jakieś szczegóły ale nic to nie dało. Mrocznej wydawało się że to było tak dawno...
– Nie myślałam o byciu czarodziejką. Wolę używać kłów i pazurów ale kiedy mi się to znudzi to może... – Trzeba było przyznać że Mafrin dawno nie była tak rozmowna. Bez wahania odpowiadała na wszelkie pytania co było nadzwyczajne. Może te zadawane przez Zgniłą tak bardzo jej nie uderzyły?

// Dzięki za PW!

– Czyli także nie urodziłaś się tutaj? To interesujące. Chyba wiele smoków przybyło spoza bariery. – powiedziała Zgniła i podrapała się po głowie – Czy wiesz, kto mógłby nauczyć mnie skradania? To chyba jedyne czego potrzebuję by wyruszyć na moją pierwszą wyprawę w poszukiwaniu ziół, gdy tylko nauczę się je rozróżniać. – jedno trzeba było jej przyznać, była niecierpliwym smokiem. Kiedyś się to dla niej zemści... A może dzięki temu będzie o krok przed innymi, bo gdy będą czekać, ona będzie szukać innej drogi? Bogowie wiedzą.

/Dzięki temu mogę się odwdzięczyć

Mafrin słuchała Zgniłej z zainteresowaniem. Zamrugała parę razy słysząc jak ta szybko zmienia tematy. W jednym jednak miała rację dużo smoków przybywa z poza bariery. Jedni szukając domu drudzy szukając lepszego życia. Każdy ma swój odmienny powód. Mroczna zastanowiła się chwilę nad pytaniem samicy.
– W zasadzie ja mogę pokazać ci podstawy. Odwdzięczę ci się za poświęcony czas a ty nie będziesz musiała nikogo szukać. – Nie czekając na odpowiedź zaczęła sobie przypominać wiedzę o tej umiejętności.

Zgniła Łuska myślała szybko i pokrętnymi ścieżkami. Pewnie przyda się to, gdy będzie musiała w sekundy zadecydować, jakich ziół użyć i jak założyć opatrunek, szczególnie gdy okaże się że pacjent cierpi na zupełnie inny problem, niż wcześniej podejrzewała. Miała też całkiem niezłą pamięć, jednak czasem gubiła się w pozornie prostych zadaniach. Jej umysł działał dziwnie, co nie znaczy, że źle. Po prostu inaczej.
– To doskonale, będziemy wtedy kwita. Chętnie zobaczę, na czym to polega. – spojrzała na Mroczną wyczekująco.

Mafrin patrzyła spokojnie na Zgniłą kiedy ta się zastanawiała. Nie zdziwiło jej to. W swoim mniemaniu na dobrą nauczycielkę nie wyglądała ale skoro zaoferowała naukę to się nie wycofa. Nie wiedziała czego się spodziewać po dość długiej ciszy. Czyżby samicy była aż tak trudno się zdecydować? Jednak w końcu padła wyczekiwana odpowiedź. Zgniła się zgodziła! Mroczna stuknęła nerwowo ogonem o ziemię. Po raz pierwszy będzie sama prowadzić naukę! I to jeszcze ze skradania! Umiejętności która jest bardzo ważna dla każdego nawet najmniejszego smoka. Dzięki temu można polować albo iść na wyprawę jak w przypadku Zgniłej. Oby nic nie pomieszała. Skinęła głową samicy na znak że rozpoczyna naukę i podała jej pierwsze zadanie.
– Skradanie jest w miarę łatwą sztuką polegającą w większości na praktyce ale to nie oznacza że nie ma teorii. – Uśmiechnęła się lekko nie zdradzając lekkiego stresu.
– Na początku powiedź mi wszystko co wiesz o skradaniu. Jednak jeżeli nic nie wiesz to wymyśl coś co wydaje ci się słuszne. – Powiedziała biorąc przykład ze swojej nauczycielki która też pochodziła ze stada Wody!

– Spójrzmy... W skradaniu chodzi o to, by być możliwie niesłyszalnym, niewyczuwalnym, wręcz niewidocznym. Skradasz się pod wiatr, by tropiona zwierzyna nie czuła twojego zapachu. Stawiasz ostrożnie łapy, by nie nadepnąć na gałązkę, nie wywoływać dźwięków i spokojnie podkraść się do wroga lub zwierzyny. Nawet oddychać trzeba ciszej, nie wspominając o zręczności – oj, dla Zgniłej będzie to ciężka nauka... Ale jakże przydatna! Właściwie zostało jej tylko kilka nauk od podstaw i kilka treningów. A potem zostanie dorosłym członkiem stada... Cudownie! Podrapała się po głowie, w nadziei że o nie zapomniała o niczym ważnym.

– Cóż... wiesz całkiem dużo – Odezwała się po chwili.
– Nie wiem jakim sposobem chciałabyś oddychać ciszej. Rozumiem żeby nie wzdychać, warczeć, charczeć albo mówić ale oddychać i tak musisz. Uwierz mi wolałabym żebyś nie udusiła się próbując. Masz rację w czasie skradania trzeba uważać na gałęzie. Bardzo ważną informacją jest chodzenie pod wiatr dlatego dobrze że już to wiesz. Według mnie nawet nie zręczny smok da sobie radę dlatego nie musisz się obawiać. – Uśmiechnęła się wesoło. Teraz czas na jej krótki wykład.
– Skradanie jest umiejętnością szczególnie ważną dla łowców. Mimo to każdy smok powinien ją posiadać żeby móc udać się na polowanie. Skradanie jest tak naprawdę umiejętnością pozwalającą podejść nam niezauważenie do zwierzyny nie musząc jej później gonić.Czyli pozwala nam się nie męczyć! – Wytłumaczyła rzeczy które Zgniła na pewno wiedziała tylko o nich nie wspomniała.
– Powiedź mi na jakie rzeczy oprócz gałęzi trzeba uważać podczas skradania? Jak mniej więcej według ciebie się to robi? – Następne zadane pytanie i oczekiwana odpowiedź.

– Nie chodzi mi o to, by nie oddychać, tylko żeby starać się nie wydawać przy tym żadnych zbędnych i zbyt głośnych dźwięków. Ćwiczyłam trochę płuca nurkując, ale i tak nie wytrzymałabym tego zbyt długo. – sprostowała – Na pewno trzeba uważać na wszystko, co wydaje dźwięki. Sucha trawa, chlupocząca woda, suche patyki i insze badyle... Oczywiście nie można zapomnieć o tym, by w tej niewygodnej pozycji nie stracić równowagi, nie poślizgnąć się, nie wywinąc orła tuż przed zwierzęciem, bo jak zobaczy smoka wykonującego jakiś dziwny taniec na cztery łapy tuż obok, pewnikiem ucieknie. Ogólnie mówiąc, dobrze jest uważać na wszystko, co może nas zdradzić. – zakończyła wywód niestety oparty na własnych doświadczeniach. Dotąd pamiętała, jak stryj zabrał ją na pierwsze polowanie, a jej niesamowita niezdarność wywołała w kozicy najwyżej zainteresowanie, co to za durny smok... Ale dzięki temu odwróciła uwagę od łowczego, który zaczaił się na zwierzę i powalił je jednym ciosem. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Pysk Mrocznej rozjaśnił wesoły uśmiech. Nie tylko dlatego że Zgniła dobrze odpowiedziała na jej pytanie ale jeszcze podała przykład. Oby samica nie chciała jej prezentować tych tańców przed zwierzyną co na pewno dałoby jej powód do śmiechu.
– Masz rację te wszystkie rzeczy wydają głośne dźwięki i mogą nas zdradzić. Oprócz suchej trawy trzeba uważać też na suche liście. Zimą trzeba szczególnie cicho stawiać kroki bo śnieg sam z siebie wydaje wystarczająco głośne dźwięki mogące nas zdradzić. – Mroczna zrobiła tu przerwę żeby Zgniła mogła to wszystko zapamiętać po czym zadała następne pytanie:
– Jak według ciebie wygląda pozycja w której się skradamy. Co zrobić ze skrzydłami? Łbem? Ogonem? Jak stawiać łapy? – Przekrzywiła łeb czekając na odpowiedź.

Zgniła nie zastanawiała się długo.
– Skrzydła trzeba złożyć i trzymać blisko ciała, bo i tak do niczego się nie przydadzą, a mogą o coś zahaczyć, na dodatek w ruchu łopoczą. Podobnie uważamy z ogonem, nie pozwalamy mu wyprawiać żadnych dziwnych sztuk – tu przyjrzała się z wyrzutem swojemu prążkowanemu złośliwcowi – łapy muszą być ugięte, musimy utrzymywać równowagę jak i mieć dużą swobodę ruchu. Łeb powinien być blisko ziemi. Czy coś pominęłam? – zapytała na koniec. Nie była ekspertem, ale coś tam wiedziała.

Mroczna wysłuchała odpowiedzi Zgniłej i skinęła jej łbem na potwierdzenie. Samica miała rację i jeszcze ani razu się nie pomyliła. Tylko przydałoby się coś dopowiedzieć.
– Pozycja wygląda mniej więcej tak jak opisałaś. Teraz ja ją przyjmę a ty zrobisz to po mnie przy okazji poprawiając błędy. – Mroczna wstała i odeszła kawałek. Bez zbędnego czekania mocno ugięła łapy. Pochyliła całe ciało ku ziemi tak żeby mieć swobodę ruchów i żeby o nic nie zahaczyć. Łeb i szyję ustawiła pomiędzy barkami mniej więcej w jednej linii z kręgosłupem. Skrzydła przycisnęła do boków tak żeby nie ograniczały jej ruchów co było bardzo ważne . Ogon uniosła do góry. W tej pozycji czekała aż Zgniła się ruszy.
– Na koniec teorii zadam ci jeszcze jedno pytanie. Co zrobić kiedy zobaczy cię zwierzyna?

Smoki Wolnych Stad

Leszczynowy Zagajnik

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu