Smoki Wolnych Stad

– Cel? – powtórzyła zamyślona. Po chwili ciszy znów się odezwała. – Nie mam do kogo wracać. Mogę co najwyżej przekazać nieco wiedzy przypadkowemu Adeptowi. A potem może poszukam dusz tych, na których mi zależy... Wśród gwiazd ciężko kogokolwiek znaleźć – zakończyła z lekkim smutkiem. Większość dusz pewnie uciekłaby ze świata Wiecznych Łowów po to, by szukać żywych – przyjaciół, potomków, wrogów... Ona będzie szukać martwych.
Szept lekko się uśmiechnęła, widząc mieszaninę ciekawości i niewiedzy Adepta. Z jednej strony, nie znał – wydawałoby się, że podstawowych – rzeczy. Z drugiej, nadrabiał to ciekawością. Jeszcze coś z niego wyrośnie...!
– Ateral jest bogiem śmierci. To on odprowadza dusze zmarłych do zaświatów. I teoretycznie powinien ich tam też pilnować. Jak widać, dziś chyba o czymś zapomniał... – wytłumaczyła krótko.
Z tego co wiedziała, ostatnim czasem Wolni mieli jakieś problemy z bogami. Nie wiedziała dokładnie o co chodzi, bo też nie obserwowała tego świata aż tak uważnie, ale coś najwyraźniej było na rzeczy.
– Prędzej, czy później, na pewno się zorientuje, że kogoś mu zabrakło. Jeśli więc nie masz więcej pytań, pozwól, że pójdę swoją drogą...

//zt, chyba, że Mętny ma pytania.

//Nie mam futra. Mam łuski xD (jedyne futro, to pas wzdłuż kręgosłupa, ale już mniejsza z tym...)//

Nawet nie poczuła zdziwienia. Przeczucie zrobiło swoje...
Czyli jednak miała brata. Nie miała pojęcia jak znalazł się w Ogniu, ani nawet, czy mieli tę samą matkę. Na pewno łączył ich ojciec... I może też samotność. Sama Szept miała tylko stado oraz jedną, najbliższą przyjaciółkę w stadzie Ziemi – pamiętała te kilka księżycy spędzonych wspólnie z ojcem. Potem gdzieś zniknął, jej wychowania podjął się głownie Przywódca, Ciche Wody. Co nieco nauczyła się też od przyjaciela z Ognia, a później miała też mistrzynię. To chyba był właśnie ten czas, gdy Wieczny zniknął. Umarł? Odszedł? Nie wiedziała...
Samotność powróciła między gwiazdami. Do czasu, aż udało jej się spomiędzy nich uciec. Może i nie miała po co wracać do świata żywych, ale ten powrót i tak przyniósł jej wiele dobrego.
W jej rozmyślania wdarło się pewne uczucie. Albo raczej przeczucie. Kolejne. Ateral był już blisko... Ich czas się kończył.
Ale przecież tam, w górze, wciąż będą mieć wieczność...!
– Już nie będziesz sam – mruknęła cicho. Jej brat może i nie mówił wiele, ale pewne emocje dało się z niego wyczytać. Jak samotnie się czuł, że tak bardzo potrzebował teraz czułości?

Ach, żywy smok... Szept uśmiechnęła się do Veles zachęcająco, dając znak, że nie przeszkadza jej ta przerwa.
– Będziemy mieć swój czas... – mruknęła cicho, odsuwając się na krok. Wśród gwiazd nie zabraknie im czasu.
Nie wtrąciła niczego do rozmowy. Nic ją nie łączyło z tym smokiem – ani ranga, ani stado, ani też nie miała dla niego żadnego... Podarku. To ostatnie nieco ją zaskoczyło. Sama nie wiedziała co takiego zbiegła dusza mogła podarować żywemu. Cóż, Łowczyni pewnie ma swoje sposoby.
Jednym uchem wysłuchała zagadki Prorokini, ale nawet jeśli znała odpowiedź, nie dała tego po sobie poznać. Chyba też za bardzo pochłonęło ją uczucie ulgi i radości... Chyba czuła się między gwiazdami samotnie.
Ale teraz już nie będzie sama, prawda?

Przez chwilę milczała. Opierzone skrzydło przez cały czas obejmowało młodego. Właściwie to go nie znała, a jednak wydawał się jej na swój sposób znany. Już wtedy, gdy byli żywi. A teraz... Teraz tym bardziej zdawał jej się znajomy.
A może to po prostu kwestia tego, że gdy po wielu księżycach wróciła na te tereny, mało co wydaje jej się znajome? Może to tylko potęgowało to niewielkie uczucie, a ona sobie coś wmawiała...
– Znałeś może pewnego Uzdrowiciela Wody?– spytała cicho, nieco niepewnie. Nic nie zaszkodzi spytać Skoro jej skojarzenia prowadziły w konkretnym kierunku, a wtedy nie zdążyła tego zrobić... Może jednak istniało coś takiego, jak los i dziś ściągnął ich w to miejsce, by sobie tę jedną kwestię sprostowali? – Wieczne Ukojenie. Był moim ojcem... – dokończyła spokojnie z nutą melancholii. Nigdy nie zdołała go znaleźć po drugiej stronie. Powrócił na ziemię, czy też po prostu było tam zbyt wiele duchów? Może źle szukała...?

Akurat imię Szept nie było dość znane. Niby była obecna przy wszystkich ważnych wydarzeniach za swojego życia – pojawienie się Mgły, przegnanie jej własnym oddechem, Szczerbata i wojna Wody z Cieniem... Ale nie przeszkadzała jej ta niepamięć.
Wróćmy jednak do czasów teraźniejszych. A więc Plaga była Cieniem pod inną nazwą? I jakieś roszady w międzyczasie... Brzmiało to niezbyt sensownie, ale może to kwestia tego, że nie wiedziała dlaczego właściwie Cień musiał uciekać do Ziemi. Ale mniejsza z tym. Przynajmniej teraz wiedziała, że co najmniej ten jeden sojusz pozostał niezmieniony. Może więc nie umarła wcale aż tak dawno...
I w końcu padło to pytanie, którego mogła się spodziewać od początku rozmowy. Jak to możliwe, że tutaj w ogóle była?
– "Wciąż tutaj jesteś"... Tak bym tego nie nazwała. Byłam po drugiej stronie, a to teraz... – wzruszyła lekko barkami, jakby takie rzeczy działy się na co dzień. – To pewnie jest tylko tymczasowe, póki Ateral się nie zorientuje, że pojawiła się jakaś wyrwa, z której skorzystało kilka smoków. – wytłumaczyła raczej mało konkretnie. Ale też, czy takie rzeczy da się wytłumaczyć w sposób konkretny?
Jak jest po śmierci...? Dobre pytanie. Podejrzewała, że to może zależeć od danej duszy. To, jak odczuwasz... No właśnie, co? Upływ czasu?
– Być może to powinno pozostać między martwymi. Mogę cię jedynie zapewnić, że w wierzeniach Wolnych tkwi ziarnko prawdy – rzuciła tajemniczo. Sam określił, że jej imię brzmi właśnie w ten sposób, więc czemu by się nie dostosować...?

Chyba obie nie wiedziały co powiedzieć... Ale słowa nie zawsze są potrzebne. Szept wystarczyło spojrzenie Veles. Tyle emocji zawartych w zieleni jej oczu.
Burza wyraźnie odetchnęła ulgą. Tutaj nie było gniewu, czy chłodu. Raczej tęsknota i smutek. Żal i radość.
I może sama Wojowniczka poczuła też... Wyrzuty sumienia. Zebrało jej się na łzy. Nie, nie rozpłakała się, ale...
Sama zrobiła kilka kroków w stronę Nefrytowej. Kilka szybkich kroków i już była przy niej, po smoczemu przytulając swoją przyjaciółkę. Szarołuska po prostu wtuliła się w szyję Łowczyni, obejmując ją jedną łapą
– Ja... Przepraszam?
Sama nie wiem za co. Nie wiem dlaczego...
Przepraszam...
Zjawa w mgnieniu oka znów odsunęła się od byłej Ziemistej na krok.
– Cieszę się, że cię widzę... – szepnęła. – Tak bardzo się cieszę...!
I wciąż się nie popłakała. Chyba mogła uznać to za życiowe osiągnięcie.
Życiowe? No, zbyt żywa to ona już nie była...

Nie zauważyła w porę kolejnej zjawy. Podała ofiarą... Co to właściwie było? Ni to, czarne, ni kolorowe, trochę za dużo skrzydeł...
Pamiętała. Może nie tyle samo wydarzenie, co urywki z tamtego dnia. Coś, co jej przypomniało o ojcu, pisklę... A potem głownie ból. Niedźwiedzie? I było coś jeszcze, coś...
Ale to wszystko nie odpowiadało na pytanie, które zadała sobie, nim spróbowała nawiązać rozmowę z pisklęciem. Jak ono miało na imię? K... Kh...?
Uhh, przejście przez wrota śmierci nie wpływa dobrze na smoczą pamięć!

Zaskoczona Szept niemalże wywróciła się na ziemię. Chwiejnie zdołała utrzymać się na równych łapach, kątem oka zerkając na smoczę, które ją napadło... No, może nie takie młode już to smocze. Trochę urósł. Trochę bardzo...
– Spokojnie. Te niedźwiedzie już cię nie dorwą! – krzyknęła rozbawiona. Jej z resztą też nie. To cud, że jakoś to spotkanie przeżyła... Nieco niepewnie objęła go skrzydłem, wciąż przegrzebując pamięć w poszukiwaniu odpowiedniego imienia. Miło zobaczyć jaką znajomą twarz... Nawet jeśli był to inny duch. Do tego taki, z którym nawet nie wiedziałeś co cię łączy.
Bo coś łączy na pewno. Co do tego nie miała wątpliwości.
– Gorzej z Ateralem, który póki co nie wykazuje się dobrym wzrokiem, ale to pewnie kwestia czasu...

Duch błąkał się dalej. Szept może nie wiedziała, jak wiele czasu upłynęło od jej śmierci, ale za to miała pewność, że było to wiele księżycy. Kilkadziesiąt...
Więc tak naprawdę błąkała się bez celu. Może miała nadzieję na to, że spotka innego, znanego sobie ducha? A może po prostu ta namiastka życia sprawiała, że nie miała ochoty znów wracać na drugą stronę? Niech Ateral sobie szuka. Jej się nie spieszy!
Tak więc wędrowała, starannie omijając wszelkie drzewa i skały. Niby mogłaby po prostu przez nie przenikać... Ale przyzwyczajenie do materialnego ciała robi swoje.
Błękitna Rzeczka. Wciąć pamiętała miejsca, a z braku innych zajęć, próbowała przywoływać wspomnienia z nimi związane... Tutaj się coś działo. Coś na pewno. Tylko nie pamiętała co...

Szept kątem oka zauważyła jakiś ruch. Spojrzała w tamtą stronę. Inna zjawa. No tak, to przecież oczywiste, że nie jest jedyną duszą, która skorzystała z nieuwagi Aterala...
Tylko to nie była jakaś tam pierwsza, lepsza dusza.
Szmaragdowa.
W pamięci Burzy odezwał się moment jej śmierci. Jej ostatnia myśl, ostatnia wiadomość mentalna – była skierowana do niej. Niby kiedyś się przyjaźniły, ale po Szczerbatej w ich relacji zapanowała... Cisza. Niezłomna Cisza. Najwyraźniej to ironiczne imię miało w sobie, więcej ironii, niż sama zakładała...
Mogła podtrzymać ten stan. Stan ciszy. Pójść swoją drogą. Veles zdawała się być zamyślona. Pewnie nie zauważy jakiejś szarej, półprzezroczystej plamy, która przemknie obok...
Mogła, ale nie musiała. Nie chciała.
– Witaj, Opoko. Dawno się nie widziałyśmy... – rzekła na tyle głośno, by duch Łowczyni ją usłyszał. Starała się przybrać neutralny wyraz pyska, ale ślepia zabłysły smutnym, modrym odcieniem. Do tego sama nie wiedziała, czego się spodziewać. Ani nie była do końca pewna, co takiego chciałaby jej powiedzieć...

Jej sylwetka coraz bardziej nikła. Ona sama czuła, że... Znika. Najwyraźniej ten powrót miał swoje granice. Im dalej od Kurhanu, tym gorzej. Im bliżej terenów Wody, tym gorzej... Czyli raczej jej się nie uda odwiedzić tych miejsc, które zna najlepiej. Powspominać wydarzenia znad Rozlewiska Sadiru, czy zobaczyć Mistyczną Skałę.
Szept gwałtownie się zatrzymała. Uniosła prawą łapę, tę prawie całkowicie pokrytą bliznami i przez chwilę się jej przypatrywała. Nie z powodu blizn – nigdy nie zwracała na nie większej uwagi. Raczej dlatego, że była tylko w połowie materialna.
Nie pozostał wśród żywych nikt, z kim chciałby zamienić słowo. Ostatnia zmarła już księżyce temu. Nie wiedziała jak, niezbyt przykładała się do obserwowania świata żywych. Po prostu... Jednego dnia była, a drugiego gdzieś ją zagubiła. A w świecie zmarłych nie zdołała jej odnaleźć.
Może lepiej będzie wrócić bliżej Kurhanu? Może jeszcze spotka... Kogoś. Raczej żywego, jak martwego.

Nie dało się nie zauważyć zaskoczenia smoka. Ale Szept się tym nie przejęła. Może i tak skończy się tylko na tym jednym, jej własnym, pytaniu i się rozejdą...
No, dobra. Może jednak to nie wszystko.
Wojowniczka z ciekawością przechyliła łeb, gdy tylko usłyszała "odpowiedź" na swoje pytanie.
A potem parsknęła śmiechem. I zanosiła się nim przez dłuższą chwilę.
Smok sobie zmarł, zniknął na kilka... Kilka? Kilkadziesiąt...! No więc zniknął na trochę i okazuje się, że... Cień nie istnieje! Upiorny Rytuał? Może to jej pamięć szwankowała, może samiec znał ją pod innym imieniem, a może w ogóle jej nie znał.
Czyli Cień jakby nie istnieje?
To nie tak, że go nienawidziła... Raczej starała się tego nie robić. Ale fakt faktem, że gdy już odchodziła... Cóż, ciężko było nie odczuć tej nutki nienawiści. Tamta sytuacja... Ehh... Jeden, wielki burdel.
Tylko jedno pytanie rodzi kolejne.
– Hmm... Pytanie za pytanie? – rzuciła z zamyśleniem. Przecież nie była tu jedyną osobą ciekawą... Cóż, chyba po prostu tego, co działo się wokół? Powracający zmarli, nowe stada... Sama się w tym gubiła. – Jestem... Duchem. I najwyraźniej nie żyję od długiego czasu. Jestem Szept Burzy. A teraz możesz mi więcej opowiedzieć o tej Pladze?
To zagubienie gdzieś zniknęło. Wręcz przeciwnie. Szarołuska jakby się rozpogodziła i mimo że wciąż była tylko na wpół materialną postacią, to jednak zdawała się zachowywać jak zwykły, żywy smok. Nawet posłała młodemu nieco blady uśmiech na zachętę. Chyba nie bał się duchów, nie?

Każdy ma swoje problemy. Możesz na przykład być takim Adeptem Ziemi, który nie umie sobie ułożyć relacji w rodzinie, a możesz też... Być duszą martwego smoka, która wróciła do świata żywych.
No, może "wróciła" to nie najlepsze określenie. Raczej... Uciekła. Na chwilę. Chyba.
No, zobaczymy jak to będzie!
Tak więc jesteś tą duszą i... No, właśnie. Co dalej? Znalazłeś jakąś wyrwę w świecie zmarłych. Coś cię pokusiło i znów przekroczyłeś barierę. A teraz jesteś tutaj. Niby znane ci miejsce, a jednak obce. Niby tysiąc razy siadałeś nad Zimnym, a jednak gdy znów to zrobiłeś miejsce to wydało ci się obce. A niby ile ciebie tu nie było?
No właśnie. Ile?
Niby znałeś to miejsce, ale błąkałeś się po nim, jakbyś tu zaszedł po raz pierwszy w życiu. Zabłąkana dusza.

Szept dostrzegła innego smoka. Właściwie... Wątpiła, aby pozostał tu jeszcze jakiś smok, z którym chciała się skontaktować. Równie dobrze może wykorzystać ten czas, który miała i spróbować coś rzec do tego.
I tak oto zjawa bezdźwięcznym krokiem zbliżyła się do Adepta Ziemi. Szara postać, która nie jedną miała bliznę. Trochę krzywo zrośnięta szczęka, prawa łapa tak pobliźniona, że pewnie jest tam więcej bieli, niż szarości... Szept Burzy. Jeśli nagle ujrzałeś nad sobą taką, nie do końca materialną postać, to imię nie wydawało się wcale tak źle dopasowane. Pewnie stojąca na łapach i tchnąca jakąś melancholią, czy spokojem.
Choć w tej chwili była raczej zagubiona.
– Wiesz, ile czasu upłynęło, odkąd Cień pod Przywództwem Upiornego Rytuału zaatakował stado Wody? – Jak najlepiej policzyć jak długo jesteś martwy, jeśli nie przez pytanie, ile czasu upłynęło od dnia twojej śmierci...?

Także Szept przyszła na zebranie. Czy też raczej przyleciała. Wylądowała kawałek od całości i ostatni odcinek przemierzyła na piechotę. Pewnie było już tam spore zbiorowisko i nie miała najmniejszej chęci na lądowanie gdzieś w środku sporej grupy smoków. Przydreptała więc na miejsce, od razu sprawdzając kto jest, a kogo nie ma. Tłum smoków z każdego stada wcale ją nie dziwił. To wcale nie było nic zaskakującego, choć nigdy w życiu nie słyszała o podobnym zebraniu. O co może chodzić?
W głowie poszukała ostatniego momentu, gdy był tutaj taki tłok, a ona stała gdzieś w tłumie.
Mgła. Wtedy chodziło o mgłę. Prorok też się zjawił, choć kto inny zwoływał zebranie... Jak to było dawno. Była jeszcze Adeptką.
Mogłaby usiąść sama, po prostu czekając na to, co miało się wydarzyć... Ale ostatecznie tego nie zrobiła. Nie zajęła jednak miejsca obok jednego z Wodnych, z których z resztą większość była pogrążona w rozmowach z innymi smokami, ale usiadła obok Opoki. Niedawno widziały się na Terenach Wspólnych, ale nie pamiętała już dobrze co się tam wydarzyło... O czym wtedy rozmawiały?
Skinęła łbem na powitanie prorokowi, Opoce oraz Ziemistemu, który zajął miejsce u jej drugiego boku.
Ale nic nie powiedziała.

//Agh... Jak zawsze zapomniałam o tym, że Szept ma ropień. D:

Obie odczuwały pewną zmianę... Tylko żadna z nich nie wiedziała o co chodzi. Czy sytuacje między ich stadami, na prawdę mogły mieć aż tak duży wpływ na to? Owszem mieli wojnę... Ale to jednak wciąż był czas przeszły. Nawet jeśli teraz, nici stosunków były napięte, to jednak nie grały pieśni wojennych. Trwał pokój. Napięty do granic możliwości, ale jednak... Ale jednak coś było nie tak.
Szept ucieszyła się słysząc ten sam głos. Może tak wiele się nie zmieniło? Może to zmęczenie było jedynie wynikiem wyczerpującego życia Łowcy oraz Przywódcy stada jednocześnie? Może to nie było nic poważnego...?
Do tego nie odeszła.
Burza odebrała ten sygnał jako zachętę i spróbowała podtrzymać rozmowę.
– Jak ci się powodzi? – spytała mentalnie, celowo nie dodając pytania o stado. Nie chciała pytać o nie. Nie chciała rozmawiać o wojnie. To jest przeszłość, więc zostawmy ją za sobą, dobrze? Porozmawiajmy o czymś... Nieponurym. Niesmutnym.
Przy okazji próbowała sobie przypomnieć ich stadnie spotkanie... O czym wtedy rozmawiały? To było tak dawno. Wszystko było takie inne.