Smoki Wolnych Stad

Była zbyt wolna, zbyt niecelna. Nie miała czasu, aby wyprowadzić blok tak, aby być pewnym jego skuteczności. I oberwała. Poczuła uderzenie, a potem tarcie. Nie trafiła tak, jak tego pragnęła. To dobrze. To bardzo dobrze. Mogła mieć wyłamany bark, tymczasem Pustynia nabiła jej tylko porządnego guza (tak to Chybiona odebrała na ten moment).
Przyszedł czas na odwdzięczenie się przeciwniczce. Ta była bardzo blisko i miała odsłoniętą lewą część ciała. Zielona musiała wymyślić sposób jak to wykorzystać, zanim pustynia stanie na wszystkie łapy i wykona swój ruch. Chybiona postanowiła nie dawać jej czasu na reakcję i zaatakowała natychmiast. Przez ułamek sekundy chciała zionąć ogniem, by Pustynia odskoczyła, ale ta równie dobrze mogłaby z tak bliska walnąć ją w pysk i tyle by było. Ale... już miała inny plan. Znów wcisnęła pazury w ziemię i ugięła wszystkie łapy, wszystkie trzy, bo czwarta lądowała jeszcze na ziemi. Kontra była natychmiastowa. Ogon zielonej się zabujał, a jej głowa powędrowała lekko w prawy bok. Do tego ruchu zamierzała użyć całego ciężaru swojego ciała, aby wprawić atak w moc... dużą moc. Momentalnie przechyliła głowę w lewo i wyprostowała łapy, odpychając się od ziemi (ale nie skacząc), by nadać ruchowi szyi dodatkową prędkość i potęgę. Nie powstrzymywała się... jak Pustynia powiedziała. Celowała swoim łbem w żuchwę przeciwniczki. Częścią łba, która miała zetknąć się z jej ciałem, była część nad skronią smoczycy, miejsce, z którego wyrastał róg (gdzieś, gdzie blask przechodzi w cień na awie, tuż przy rogu). Siłę, którą smoczyca włożyła w atak mimo wszystko lekko wyhamowała po drodze, jednak zaczęła się powstrzymywać. Cios miał mieć możliwość wybicia dolnej szczęki Pustyni, dlatego atakowała ją od boku.

//To chyba będzie szybkie T^T Bo ustaliłam, że zakończymy na równoważniku średniej. Chyba, że ten równoważnik średniej będziemy mogły utrzymać, aż jedna nie omdleje?

//Ale raport na II, czy na III? Z Tobą chciałam trójkę zrobić. Poza tym tak bardzo, bardzo, baaaardzo podoba mi się Twój obrazek w podpisie *^*

Gdyby Noc usłyszałaby więcej o smoczych bóstwach, właśnie pewnie by zaklęła i to dwukrotnie. Miała zamiar tylko uderzyć czołem szyję przeciwniczki. Myślała, że tamta odskoczy i nic nikomu się nie stanie. Zamiast tego nie wyhamowała i grzmotnęła w łapę samicy. Straciła równowagę w rozpaczliwej próbie zatrzymania się. Sama nabawiła się siniaka na czole i niemal wywróciła na pierś. Zdarza się. Przeciwnik był nad nią, a Noc nie czuła, żeby jej skrzydła były gotowe na walkę w powietrzu. Szybko wstała na wszystkie cztery łapy i obróciła łeb gwałtownie, by zobaczyć pikującą na adeptkę wojowniczkę. Celem było jej skrzydło, co dostrzegła po pozycji niebieskiej i jej spojrzeniu. Miała też mało czasu. To chyba był koniec jej przewidywalności. A może nie? Ugięła mocno łapy, po czym zarzuciła zadem lekko w bok. Ogon poruszył się gwałtownie, sugerując, że samica chce nim zbić łapę przeciwniczki, zanim ta doleci do Chybionej. Posunęła się do bardziej ryzykownego posunięcia. Kiedy niebieska wyciągnęła łapę, zielona wykonała inny manewr. Stojąc nisko na łapach była dość stabilna. Była gotowa przyjąć na siebie ciężar drobnej smoczycy, jeżeli tamta straci równowagę. Na spotkanie łapie niebieskołuskiej wyszło... skrzydło. Cel ataku. Ruch miał być szybki, ale z tego względu, że generował dużo siły. Cały bark lotnej kończyny zielonej napiął się i wystrzelił skrzydłem tak, by jego łokieć uderzył w łapę przeciwniczki. W nadgarstek, przedramię, łokieć, cokolwiek. Zielona chciała strącić łapę z toru lotu i uchronić błony skrzydeł, które dopiero co zostały zaleczone. Potem natychmiast schowa skrzydło. Wichura zrobiła bardzo mądre posunięcie, aby zmusić silną przeciwniczkę do użycia zręczności własnego ciała. Z tym, że Chybiona była kimś, kto łatwo się nie poddawał. A użycie zręczności sprawiłoby, że zareagowałaby zbyt wolno i zbyt niezdarnie, by uniknąć ataku. Wichura postawiła swoją przeciwniczkę w patowej sytuacji.
Nie wiedziała, gdzie w tej sytuacji wyląduje Nadchodząca, ale chciała się trochę odwzajemnić. Chciała zmusić Wichurę do tego, czego chciała zielona. Dlatego (o ile niebieska nie spadnie na nią) miała zamiar odciąć jej drogę lądowania i zmusić do lotu tuż nad powierzchnią ziemi, przynajmniej przez chwilę. Wiedziała, że tuż nad ziemią lata się najtrudniej, bowiem nie ma tu żadnych prądów powietrznych, które pomogłyby unieść ciężkie ciało, a bicie skrzydłami mogło źle się zakończyć, gdyby okazało się, że trzeba uderzyć nimi w ziemię, żeby utrzymać się na danej wysokości. Celem Chybionej stały się łapy Wichury, te, które będą najbliżej zielonej. Cofnęła język i nacisnęła na gruczoły, zbierając w pysku gaz i czekając na odpowiedni moment. Nawet nie poprawiała swojej pozycji. Miała zamiar zionąć w łapy przeciwniczki w chwili, gdy ta zacznie lądować i dotykać łapami ziemi. Gdyby Wichura postąpiła zgodnie z przewidywaniami Nocy, ta zaczęłaby szarżę, by ugryźć jej łapę i ściągnąć ku ziemi. Nie szarpałaby jednak, ale po prostu lekko ugryzła, nie przebijając się przez łuski. To miało... groźnie wyglądać.

//Nie wyobrażam sobie, żeby nie dało się określić miejsca, na które ktoś patrzy jeżeli nie jest się ślepym, a osoba naprzeciwko jest blisko.

Nie bała się sińców, bo zawsze jakieś na sobie miała. Nie była delikatną panną, była silnym gadem, który lubił walczyć, a jeszcze bardziej chronić. A żeby dobrze chronić, trzeba być potężnym. Jeżeli coś miało charakteryzować Chybioną, to właśnie brak strategii. Nigdy nie powtarzała dwa razy tego samego, była nieprzewidywalna dla wroga i dla samej siebie, ciągle bowiem się kształciła i poznawała swoje granice i własne ciało. Wolała się zbyt wiele nie zastanawiać, by w czasie bitwy nie zacząć się gubić wśród długoterminowych planów. Skinęła głową. Pomyśleć nad wieloma scenariuszami, by nie zostać zaskoczonym. Dobre posunięcie. Uznała i posłuchała co mówi samica. Zielona skinęła z wyraźnym uśmiechem. Lubiła wyzwania. I zawsze hamowała się, gdy miała walczyć tak, że jej ruchy mogłyby zabić, kiedy nie było to konieczne. I będzie miała większą pewność, że wyjdzie cało ze starcia. –
Zgoda. Chociaż nie wiem, czy jest co opowiadać. – Powiedziała spokojnym głosem, kryjącym nuty entuzjazmu.
Potem Pustynia wybiła się, a zielona, jak miała w zwyczaju, stanęła w nieco szerszym rozkroku. Szmaragdowołoska, pierwsze co zrobiła, to spojrzała w oczy Pustyni. W nich krył się cel. Spoglądała lekko w lewo, przez co zielona sama mogła wnioskować dalej. Bok szyi, bark, skrzydło, bok. Uznała. To były punkty krytycznie zagrożone. Mogła to być jednak pierś lub łapa. Pole widzenia smoka nie było takie małe. Wiedziała, że Oddech obserwowała znacznie większą część ciała niż jej lewa pierś. Czekała cierpliwie, aż motywy jej przeciwniczki staną się jasne. Obserwowała czujnie całe jej ciało, jednak przesuwała wzrokiem, co sprawiało, że widziała wyraźniej mięśnie i poruszenia swojej przeciwniczki, niż Pustynia widziała Chybioną. Skupiając wzrok w zaledwie ogólnym punkcie może i nie zdradzała dokładnego swojego celu, ale nie mogła też przewidzieć z wyprzedzeniem, jak zachowa się Chybiona. Pustynia dała kolejną wskazówkę zielonej. Skoczyla pod kątem, przez co Noc mogła bardziej określić cel ataku. Łapa, bark, pierś. Gdzie indziej nie doskoczy, co zielona wywnioskowała po sile wybicia i z dotychczasowego toru lotu. Nagle łapa pustynnej wystrzeliła do przodu. Zielona wyłapała to szybko. Dostrzegła spięcia gromadzące się wokół łapy przeciwniczki. Nie wiedziała, czy chce zadrapać zieloną, czy uderzyć w jakiś punkt, ale nie miała zamiaru tracić czasu. Nie miała go. Natychmiast zaczęła podnosić swoją łapę, licząc na szczęście i to, że zareagowała w porę. Jej palce również zwinęły się w pięść. Nie chciała ich uszkodzić, gdyby niefortunnie trafiła. Zaczęła widzieć tor lotu pięści pustynnej, owy tor kierował łapę ku jej barkowi. Zaczęła unosić swoją pięść szybko, prosto do góry, gdzie zaraz będzie przechodzić łapa drugiej smoczycy. Wszystko działo się w spowolnionym tempie i przy maksymalnym napięciu mięśni. Liczyła się szybkość i moc. Zielona miała zamiar walnąć przeciwniczkę w łapę w sposób, który zmusi ją do uniesienia toru lotu łapy. Mogła albo unieść ją by uniknąć siniaka, albo w brutalny sposób zostanie zepchnięta z wyznaczonego toru lotu. Uderzenie z takiego położenia jakie demonstrowała łapa Chybionej nie mogła zrobić nic więcej, ale może może uratować jej bark przed wybiciem.

//Napiszę atak jak odpiszesz mi na PW nie zgadzając się @@

//Który av lepszy? @@ To z takimi postami… Kiedy będzie III? XD Na II Zrobię u kogoś innego.

Chybiona była wrażliwą smoczycą, ale za nic miała sińce i drobne zadrapania. Ból na jej barku był tak niewielki, a krwawienie tak drobne, że w zasadzie nic nie czuła, skupiając się na walce. Podczas każdej bitwy powstawały sińce, czasem zakwasy, ale kto by się tym martwił, gdy chodziło o życie? Należało się hartować.
Wyprostowała przednie łapy i poprawiła swoją pozycję dając się odturlać Wichurze. Skoro jej łapa mignęła zielonej przed nosem, ta postanowiła dać swojej nauczycielce czas, by się cofnąć, bo inaczej walka zamieni się w zapasy. No i mogła wykorzystać dodatkowy czas ka kolejne przygotowania. Poprawiła ułożenie skrzydeł na grzbiecie. Szerzej ułożyła łapy i mocniej je ugięła. Wsadziła pazury w ziemię i pochyliła łeb, nastawiając ogon w pozycji wyjściowej, na poziomie grzbietu. Samica odturlała się na tyle daleko, że dała Chybionej czas na poprawki. Wyglądała jak blokada, bariera nie do przejścia, gotowa na przyjęcie ciosu.
Gadzim ślepiem zaczęła lustrować poczynania samicy. Widziała, jak rzuciła się w szaleńczy cwał ku Chybionej, być może spodziewając się, że pęd nie pozwoli jej prawidłowo zareagować. To to! Krzyknęła w myśli, kiedy zobaczyła, jak tylne łapy samicy opadają naraz tuż przy przednich i mocno się uginają. Wiedziała, że zaraz nastąpi skok i Wichura z potężnym impetem wleci w Noc. Musiała odpowiedzieć szybko. Ugięła przednie łapy i podniosła tors. Tylne łapy miała w pozycji lekko ugiętej, a ogon przesunęła, dla lepszej równowagi. Łeb lekko skuliła, a pazury zadnich łap niemal boleśnie wbiła między trawy. Miała zamiar mocno zaprzeć się łapami tylnymi, a przednimi odeprzeć samicę, celując w jej piersi. Dostrzegła jednak wychodzące naprzód pazury. Dlatego zielona zaryzykowała i rozszerzyła nieco zasięg swoich, by palce jednej z samic przeplotły się z palcami drugiej. Najpierw Noc wyciągnie łapy, a gdy poczuje uderzenie, delikatnie je zegnie, by nie doznały urazu podczas przyjęcia ciężaru drobnej Wichury. I zaprze się i spróbuje utrzymać pozycje ze stęknięciem, jakie wydaje się podczas sporego wysiłku. Jeżeli Nadciągająca zrazu postawi tylne nogi, zielona odepchnie jej łapy ku jej piersi i w ten sposób spróbuje odepchnąć. Jeżeli jednak jej rozpęd sprawi, że Noc poczuje, że nie da rady jej utrzymać z dala od siebie, przekręci swój tułów w lewo i z całej siły pchnie w przód i w bok, by odrzucić przeciwniczkę. By to zrobić, miała zamiar użyć całego ciała, a więc nie tylko łap przednich, ale i tylnych, oraz swojego ciężaru, który próbowałaby przesunąć w przód.
Kiedy ta stanie na łapy, ze swoich własnych wybije się Chybiona. Odstawi łapy na ziemię i ugnie je mocno, żeby rozpocząć bieg. Tak naprawdę były to tylko dwa krótkie takty galopu, ale o to wystarczyłoby, żeby śmiertelnie mocno wbić komuś rogi w szyję. Wyrzuciła się, jak pocisk, z tylnych łap. Rozbudowane mięśnie nie oznaczają ospałości ruchów. Wręcz przeciwnie. Siła, z jaką się wypchnęła spokojnie starczyła do niemal natychmiastowego, solidnego rozpędzenia się. Wichura potrzebowała nieco dłuższego rozbiegu, ale jej styl biegu też był po prostu.. inny. Zielona szarpnęła łbem, jakby to mogło ją pospieszyć, dotknęła przednimi łapami ziemi i dostawiła tylne, uginając je i wyrzucając również z całych sił. Taran. Głowę, którą miała trochę podkuloną ułożyła bardziej prostopadle do ziemi i przesunęła niżej. W taki sposób celowała czołem w nasadę szyi przeciwniczki. Jeżeli trafi, rozboli ją głowa, ale nie zdążyła pomyśleć. Na arenie użyłaby po prostu rogów, wierząc, że nasada szyi jest na tyle szeroka i umięśniona, że celując w jej spód, lub i w bark, nie zrobiłaby komuś Aż takiej krzywdy.

//Nie widziałam, że napisałaś ;–;

– U równinnych. – Uśmiechnęła się cierpko, ale nadal przyjaźnie. Nie było czasu na wyjaśnienia. Nastąpił jej atak, a przeciwniczka uciekła jej z linii ognia, czego zielona się spodziewała. Tak naprawdę nie do końca lubiła walczyć ze smokami bazującymi na zręczności, bowiem podczas walki lubiła „czuć” przeciwnika, jego siłę i zdolności. To nadal był dobry trening. Trafić coś, co ucieka? Wyczyn dla tak nieruchliwej smoczycy jak Chybiona. Jej mięśnie nie pracowały tak intensywnie jak u skoczka, nadal jednak musiały być dobrze rozbudowane, kiedy próbowała blokować ciosy.
Stała w miejscu, bacznie obserwując poczynania przyjaciółki. Kiedy ta odbiła się od podłoża i wyciągnęła łapę, zobaczyła w oku zielonej drapieżny, zadowolony błysk. Smoki bazujące na swojej zręczności uwielbiają skakać. To oznaczało, że na chwilę tracą przyczepność i bardzo łatwo je poruszyć, zbić z toru lotu, zranić. A Chybiona, skoro nie mogła zmuszać przeciwnika do rodzaju obrony, która smoka nie specjalizuje, szukała każdej okazji, odsłonięć. Zawsze próbowała kontrolować walkę i tak było i w tym przypadku.
Ugięła wszystkie cztery łapy, poza tą przednią, która była najbliżej przeciwniczki. Równolegle, najmocniej ugięła tylną, która była najdalej od Wichury. Nie było to wyraźnie widoczne, ale zaistniało. Ogon zielonej przechylił się w bok, aby wesprzeć skok cięższej samicy. Standardowy typ bloku. Kiedy Wichura była na szczycie, w momencie nim zaczęła spadać, zielona ugięła mocniej łapy i wybiła się wprost na łapę samicy. Podczas treningu sińce i zadrapania są nieuniknione. Jeżeli ich nie ma albo ćwiczy się z geniuszem, albo trening nie jest dostateczny. Siła użyta podczas prostowania łap i mocny zamach ogonem w przeciwnym kierunku do kierunku lotu, sprawiły, że doskok był szybki i miał dużą moc. Zielonołuskiej pomagało także to, że niebieska samica zaczęła na zieloną spadać. Była lżejsza, bo chociaż równie wysoka, to smuklejszej postury. Nie doceniła mnie. Nadal musi być rozkojarzona. Pomyślała nieco smutno. Trochę podkuliła łapę, która gwałtownie zbliżała się do łapy przeciwniczki. Tamta mogła jeszcze wyprowadzić cios, akcja jednak toczyła się zbyt szybko, Chybiona nie pozwoliła sobie zostawić przeciwniczce pola do manewru. Jej bark zaraz spotka się z łapą tamtej, a potem piersią, o ile w ogóle jej łapa stanie w obecnym torze na drodze Chybionej. Skakała z dołu, pod kątem, uderzy więc barkiem w dół klatki piersiowej smoczycy, blokując jej ciało przed agresywnym ruchem i przy odrobinie szczęścia tak wyprowadzając z równowagi, że tamta spadnie na bok.
Jeżeli Wichura zostanie zbita na tyle, że nie uda się jej stanąć na łapy i przewróci się na bok, Chybiona szybko odpowie atakiem. Podczas walki z równinnymi nie mogła się wahać. Po lądowaniu wybije się z tylnych łap, mocno. Przednie wyciągnie krótko. Miał to być zwykły doskok, jaki wykona również w przypadku, gdyby Wichura stanęła na łapy. Sama pewnie nie dałaby rady, ale nie nie doceniała swojego przeciwnika nigdy. Wiedziała, że takowy, bazujący na zręczności mógł wywinąć się manewrowi i stanąć na łapy, by błyskawicznie zaatakować. Jeżeli Wichura będzie leżeć, zielona zamortyzuje dużo mocniej upadek na przednich łapach, niż będzie to konieczne. Wbije pazury w ziemię dla przyczepności, gdy jeszcze nie wszystkie jej kończyny będą na ziemi. W końcu nie chciała być też wytrącona z równowagi, gdyby nastąpił kontratak. Jej ogon wywijał za nią, nadążając za ruchami, żeby jeszcze bardziej wzmocnić własną równowagę. Mocno ugnie łapy, aby jej pysk znalazł się bliżej przeciwniczki. Miała bowiem zamiar ugryźć najbliższą sobie łapę przeciwniczki. Nie mocno, uściśnie łapę, być może nawet do krwi, ale w przypadku, w którym mogła zmiażdżyć kość tamtej, po prostu zamierzała ugryźć, by tamta odczuła cios. Wtedy machinalnie otworzy paszczę i wyprostuje przednie łapy, znów unosząc tylne, żeby się oddalić krótkim odskokiem. Tak dla bezpieczeństwa. Jeżeli smoczyca będzie stać, gdy szmaragdowa zrobi doskok – wtedy również ugnie przednie łapy mocno, ale nie jak w poprzednim przypadku i gdy tylne dotkną ziemi – ugnie i je. Bardzo mocno. Ogon powędruje w dół, wszystkie łapy wyprostuje, najbardziej zaś tylne. Zamierzała powtórzyć gest. Lekko skręci „w locie” ciało, aby móc uderzyć barkiem. Nie zamierzała całkiem wybijać się od ziemi. Pazury tylnych łap wbije w ziemię, żeby się dodatkowo o nią zaprzeć. Nie chciała użyć tu całej siły. Chciała przewrócić być może jeszcze chwiejącą się po ciosie przeciwniczkę. Gdyby użyła całej swojej mocy mogłaby co najmniej wybić bark przeciwniczki ze stawu. Nie, chciała ją pchnąć, by wyprowadzić z równowagi.

//Ile postów średnio zajmuje nauka na II i III?

Tamten temat był już zakończony i dobrze, że Wichura nie podejmowała go na nowo. Przynajmniej według Chybionej. Nie wiedziałaby co zrobić ani powiedzieć. Mogłaby tylko być, a to sprawiłoby, że poczuje się bezsilna. Uśmiechnęła się, odwzajemniający tym przyjacielski gest smoczycy. Zaczęła prawić o nie-tajemnicy, na co zielona się uśmiechnęła. Chciała poznać imiona, ale skoro Wichura ich nie wyjawiła teraz, zielona sobie odpuściła. Może kiedyś się dowie?
Kiedy przygotowała się do obrony, skinęła swojej nauczycielce. Dla Nocy Wichura była teraz bardziej jak przyjaciel niźli mistrz, ale nie oznaczało to, że nie będzie jej słuchać jako bardziej doświadczonej smoczycy.
Sama uważała, że walka bazująca na doskokach i odskokach nie jest emocjonująca, że nie pozwala na prawdziwe starcie, że tak powinni walczyć zabójcy, którzy nie powinni narażać się na bezpośredni kontakt z ofiarą oraz łowcy. Smoki walczące ofensywnie, dla których ważne jest szybkie i skutecznie powalenie przeciwnika.
Nadciągająca Wichura znalazła się tuż przed zieloną. Ona w tym czasie mocniej wbiła pazury tylnych łap w ziemię, dla lepszej przyczepności. Mocniej również ugięła tylne łapy, a ogon lekko przemieściła, by zachować równowagę. Czekała aż jej przeciwniczka się zbliży. W przeciwieństwie do tej ruchliwej smoczycy, zielona charakteryzowała się powolnością, a za to sporą siłą, którą niegdyś zamierzała wykorzystać, by nie przepuścić zagrożenia, czającego się na jej i cudze młode oraz przyjaciół. W końcu unikając pazurów przeciwnika pozwoliłaby mu na dotarcie do celu obrony... Obserwowała czujnie przeciwniczkę, w końcu ta wylądowała, a lądując przyglądała się celowi ataku. Piersi smoczycy. Więc pewnie zaatakuje łapą. Uznała zielona. Zaletą jej sposobu walki było zmuszanie silnych przeciwników do ochrony przed ciosami sposobem zręcznościowym, a smoki tego typu mogła odrzucać tak, by odsłoniły wrażliwe miejsca. Dlatego nie wahała się ani chwili, kiedy zobaczyła unoszącą się łapę. Smoczyca uniosła swoje obie łapy, zawirowała ogonem i mocniej ugięła łapy, jakby chciała się wybić. Lewa łapa celowała w nadgarstek przeciwniczki, a prawa w przedramię. Wystarczyło, że jedna z łap trafi. Kiedy te się zetkną, smoczyca wyprostuje zadnie łapy i z całej siły odepchnie łapę tamtej, najprawdopodobniej sprawiając jej dyskomfort, gdy ją tak mocno złoży ku piersi przeciwniczki, zapewne też oddychając. Tamta stała już pewnie, więc nie sądziła, że wyprowadzi ją z równowagi. Zielona też zajęła sobie obie łapy, a mięsisty ogon był za daleko.
Miała jednak nadal pysk i to się liczyło. Noc nie bała się ran podczas treningu, obawiała się tylko specjalnie zadanej śmierci przez silniejszego osobnika. Dlatego nie zawahała się użyć kolejnego aspektu swej siły, zanim nie da przeciwniczce czasu na ułożenie się w wygodną pozycję. To nie był trening dla pisklaków, to miała być płynna bitwa. Cofnęła język i zaczęła sprowadzać gaz do pyska już w chwili, kiedy łapa lub łapy Chybionej sięgnęły celu, by odbić cios. W ten sposób zostawiała przeciwniczce mało czasu na reakcję. Noc pochyliła łeb lekko na lewo i otworzyła pysk lekko, zwijając z jęzora rurkę i zionąc z bliska w Wichurę. Strumień pomarańczowego ognia był więc wąski, ale też szybki i „gęsty” przez siłę wydechu. Wydech miał być krótki, ale obfitować w gaz. Adeptka celowała tak, by przysmolić łuski z prawej strony szyi przeciwniczki i ewentualnie zad, gdyż zionęła nieco pod kątem w dół, aby nie odsłaniać swojej gardzieli. Trening treningiem, ale poważna musiała być cały czas.

Skinęła jej łbem, gdy Tehanu potwierdziła, jak będzie nazywać zieloną. Ta chciała ją tylko pocieszyć, sprawić, by poczuła się lepiej. Zdecydowanie była empatyczną, wrażliwą smoczycą. Do tego młodą, a więc i dość porywczą. Przytuliła nieznaną sobie samice, jak własne pisklę, których jeszcze nie mogła mieć. Słuchała uważnie słów kompanki. Obecność i bliskość drugiej osoby zawsze koiły. Jeszcze bardziej uspokajała świadomość, że jest się wysłuchanym i nie zignorowanym.
Skinęła jej głową, kiedy Wichura poprosiła, by Noc powstrzymała się od pytań. Nie miała zamiaru ich zadawać. Dowiedziała się wszystkiego, a nawet wielu więcej, niż chciała. Nie wiedziała, jak zareagować na komentarz o oczach, po prostu niepewnie się uśmiechnęła i, nadal trwając w uścisku, zaczęła szeptać.
– Musisz mieć nadzieję, że są w bezpiecznym miejscu. Dopóki nie masz dowodu na ich nieszczęście, wierz, że odnalazły radość i nie chcą wracać. – Uśmiechnęła się łagodnie i zachęcająco. – Nie ma sensu się zadręczać, okrutnym będzie zapomnieć, po prostu wierz, jako matka, że są całe i zdrowe. – Znowu się uśmiechnęła. – I pamiętaj, by nie zaniedbać swego ukochanego. – Powiedziała nieco wyszczerzając w uśmiechu kły.
Potem zaczęła mówić o profesji ich obu. Huba nie miała pojęcia, że tak to się potoczy, ale była z tego powodu naprawdę szczęśliwa. W końcu się jej udało. Dobrze, że smoczyca miała wysokie mniemanie o sobie. Pomoże jej to w tej sytuacji. Uśmiechała się, słysząc śmiech niebieskiej. Najpierw szczerze i przyjacielsko, gdy tamta jeszcze odpowiadała na pytanie Nocy, a potem szelmowsko. Cofnęła skrzydło ukradkiem i trąciła nosem bok pyska towarzyszki, tak zabawowo. – Tajemnica, co? – Zaśmiała się cicho i pokręciła głową. – Nie będę pytać cię o twoją przyjaciółkę, chyba, że chcesz zdradzić mi... tę tajemnicę. – Uśmiechnęła się znowu. W jej oczach rozbłysło podekscytowanie. – Bo też mogłabym zaczynać od zaraz. – Rzuciła, a ogon się jej zabujał na boki, spojrzała wyzywająco, ale w całej tej postawie była przyjacielska nuta. Gdyby nie różnica umiejętności, byłyby sobie równe. Ona jako ta silna, Wichura, jako zręczna wojowniczka.
Noc cofnęła się dwa kroki i przybrała pozycję gotowości. Łapy w lekkim rozkroku, miękko ugięte, pazury wczepione w ziemię. Skrzydła przy bokach, nie za ciasno, by nie hamować ruchów zielonej, założone nieco na grzbiet. Ogon na wysokości grzbietu, rozluźniony, ale kontrolowany przez smoczycę. Głowa w naturalnej, lekko obniżonej pozycji, z nosem do dołu, żeby nie odsłaniać gardzieli. – Zaczynaj. – Powiedziała wyzywająco. Wiedziała, że jej przeciwniczka najprawdopodobniej sparuje wszystkie jej ciosy, ale dalej mogła próbować. Na tym polegał trening. Miała nadzieję, że w przeciwieństwie do Pustyni, Wichura nie będzie celować Tylko w miejsca podatne na zranienia i śmiertelnie narażone na groźne rany.

//Trzeci. Chociaż może zrobię na II pod pieczą dwóch nauczycieli w jednym czasie xD To na pół II i III xD Czy coś.