Smoki Wolnych Stad

Zadziwiające ile ważnych sytuacji związanych z twoim życiem jest w stanie wydarzyć się jeszcze przed narodzinami.
Tyran spod szyldu Bishrrvooka. Okręcał się, paskudnie rozciągając oblepione szponiska w pisklęcej mazi. Spojrzenie miał chłodne od pierwszych chwil, w których wzrokiem omiótł rodziców. Pozbawiony duszy, serca i empatii.
Sprzedany.
Pozostawiony jak kawałek mięsa, skazany na łaskę ludzkiego lica. Przygarnięty przez lokalnych jako omen lepszego jutra, obrońca małej, pozbawionej perspektyw wsi o chatach wtopionych w skałę. Stał się ich wybawicielem, bożkiem, który od pierwszych księżyców przekarmiony, dopieszczony i wychwalany przyjął swą rolę bez sprzeciwu. Żyli na odludziu, oddaleni od świata zewnętrznego. Ten, który przywlekł jajo Ohate Sekaare, przypisywał sobie wszystkie zasługi. Pysząc się, zbierając wszelkie pokłony. Z wiekiem Kaoserre zaczął odczuwać irytację związaną z tym, który poczuwał się silniejszym od niego.
Człowiek, pozbawiony szponów, kłów i gabarytów. Paskudna pożywka dla kruków, które krążąc, nawet okiem nie śmiały łypnąć na ten wątpliwej przyjemności przysmak.

Krew prysnęła, początkując niekończącą żądzę tyrana. Każdy kto nie popierał jego idei czystości, był jej przeciwnikiem. W zastraszającym tempie zniszczył wszystko, co przez tyle lat jego wyznawcy stworzyli. A gdy zakończył rzeź, poderwał się w powietrze, szukając gatunku, który spełniał jego oczekiwania.
Samozwańczy bóg, fałszywy prorok i setki opustoszałych, podbitych wiosek. Nie tylko ludzkich, bowiem w niedługo po jego pierwszych osądach, zaczęli dołączać się do niego wyznawcy, pragnący zaspokoić swoje chore żądze. Poderwani ideologią Kaoserre, oddali mu pokłony, przeciągając plagę zniszczenia pod szczyty świetności.
Pustosząc następne tereny, wzbijając się na wyżyny tego, co dała im ich „boska” wola. Zabijali, a każdy kto nie podążał za ich wolą, miał zginąć, a jego cielsko nabijano na pale tworząc przestrogę dla tych, którzy wątpili.
Krew ściekała po drewnianym kołku, gdy łeb kolejnego pisklęcia zawisł u boku jego nieoddanych rodziców. Przy jednym z wątpliwej jakości pochówków sterczała mała, wężowa sylwetka. Bez łez, z obojętnym wyrazem pyska. Wpatrywał się w tyranię, która odebrała mu dom. Kaoserre zaintrygowany tym co ujrzał, postanowił podejść, oferując nieustraszonemu młodemu kąt u jego boku.
Przygarnął go jak syna, chowając na pełnoprawnego podwładnego, który za cenę wszystkiego był w stanie bronić swojego mistrza.
Póki na świat nie przyszła piątka jaj, każde skrywające w swoim wnętrzu przyszłego potomka fałszywego boga.

Matką Anisima była prorokini jego ojca, która zanurzona w kłamstwach, pokochała go szczerą miłością. Była mu oddana po kres swojego życia, ginąc u jego boku w obronie ideologii, którą pochłonęli.
Tylko jedno z piątki jaj zdołało się ostać, opuszczając skorupę w niebywałej rzezi, która pochłonęła wszystko, co tylko żyło w imieniu Kaoserre.
Ten, ostatkami sił walcząc ze zbuntowanym ludem, wydał rozkaz swojemu przybranemu synowi, aby zabrał jego jedynego potomka w bezpieczne miejsce, chowając go wedle zasad, które ustanowili – albowiem miał on wrócić po to, co należało się jego rodzinie.

Spełniając wolę swego pana, x wyruszył w podróż, za zadanie mając wychować przyszłego księcia ich rodzimych stron. Po drodze trafili na wędrownych cyrkowców, którzy przyjęli ich w swoje strony, nie zadając wielu pytań.
Włóczyli się z nimi przez pierwsze księżyce Anisima.