Smoki Wolnych Stad

Był to pierwszy raz kiedy odwiedziła kapliczkę postawioną przez jej mamę, którą następnie zburzył prostacki prorok w imię zawszonego Kammanora. Hakata stała wpatrzona w rzeźbę, pogrążona w głębokim zamyśleniu. Chciałaby żyć w świecie w którym bogowie się nie ukazywali, nigdy przenigdy a już szczególnie w fizycznej formie. Gdyby siedzieli za niewidzialną zasłoną nie byłoby teraz burdelu jaki się zrobił praktycznie zaraz po przejęciu władzy przez Hissetha. Kopnęła przypadkowy leżący kamyk pod jej łapą, na co jej gryfia kompanka tylko popatrzyła z niezrozumieniem. Vesti ułożyła się po prawej stronie pomnika i zapadła w drzemkę, ponieważ właśnie obie wracały z polowania.
– Eh a może by to jednak tak wszystko rzucić w cholere jak ojciec
Powiedziała swoje myśli na głos, czy raczej jej część, dalej rozmyślając głęboko nad całą breją jaka zrobiła się z bogami, wiarą i przyszłością Mgieł. Ale hej, przynajmniej się nie nudziła.

Pomroki Przedświtu

Aura stała pod czarnymi, górującymi nad nią kurhanami. Jej pazury lekko przemieszczały się w dół, wydając przy tym charakterystyczne drapanie. Nie robiła tego na tyle mocno by jakoś kamień uszkodzić czy zostawić w nim widoczne ślady. Wczytywała się uważnie w wszystkie imiona, nawet wypisano tutaj kompanów. Jednak w pewnym miejscu, tam gdzie wypisano tych którzy dożyli sędziwego wieku, lista jakby dziwnie się urywała. Zastukala pazurem w puste miejsce, to byłoby aż dziwne że tylko tyle smoków pożyło sobie te ponad 120 księżyców. Może Wasak coś będzie wiedział? Na pewno wiedziała już, że wpisze tutaj swoją matkę jak tylko nadzejdzie jej pora. Westchnęła ciężko bo miała nadzieję, że nadejdzie to jak najpóźniej.



Płatki na Wietrze

Przekazuję turkus, 2/4 roślin i 4/4 grzybów dla Nieśmiertelnego Pragnienia

Aktualizacja

//odpisuję za zgodą Verso, bo userka się rozchorowała ;–;

– Hmmmmmmmm.....– wydobyło się cicho z jej gardła.
Zamyśliła się na słowa bogini, wpatrując się intensywnie w motyla. Zapamiętała wszystkie słowa jakie powiedziała, sprawa była strasznie pogmatwana i potencjalnie niebezpieczna. Nie wiedziała co wpływa na powodzenie lub niepowodzenie przejścia tej wizji. Czy faktycznie tylko zachowanie spokoju? A nawet jeżeli by wiedziała, to nie było jak im przekazać tego. Pomocą mógł być ów motylek, którego Hakata delikatnie chwyciła w działającą lewą łapę co zmusiło ją do zrobienia półprzysiadu i oparcia ciężaru na tylnych kończynach. Popatrzyła na Verso i powiedziała do niego
– Przyznaję... twój pomysł był najrozsądniejszy. Ale ani mi się waż zjadać tego motyla, bo przysięgam na bogów zamknę ci pysk własną madarą
Hakata była gotowa zeżreć motyla i spróbować pomóc tamtym pacanom się wydostać, jednak pozostała jeszcze jedna możliwość. Co jeżeli nawet jeśli ktokolwiek, nawet nie ona, by się tam wpakował do środka wizji a i tak by im się nie udało? Wtedy stado zostaje drastycznie osłabione, wystawione na atak bardziej niż... być może kiedykolwiek? Tak jak wtedy Woda została pochłonięta przez Plagę, ponieważ nagle mieli tyle smoków co kot napłakał. Wyczytała to z zapisanej historii. Jeżeli nawet i tymczasowo straciliby uzdrowiciela, kleryka, silnego maga, wojownika a do tego przywódcę wraz z zastępcą, cztery smoki niewiele zdziałają. Nawet z przeklętym Błędem. Hakata miała plan, być może nierozsądny dla Verso ale nie zamierzała się nim dzielić
– Dziekujemy Naranleo. Zabiorę motyla i wrócę z nim pod barierę

//zt.

// dostałam na discordzie zielone światło od Chałki, że kiedy Hakata tutaj przybyła to usłyszała co Naranlea mówi do Verso


Hakata leciała najszybciej jak mogła ale nie mogła dogonić brata na tyle szybko, żeby zjawić się w Świątyni równocześnie z nim. Do tego po drodze przestała skupiać się wystarczająco na swoim magicznym bandażu, który trzymał jej sparaliżowaną łapę w górze aby nie musiała ciągnąć jej po ziemi. Poczuła coś dziwnego kiedy lądowała a już szczególnie gdy jej ślepia padły na Naranleę. Lądowanie Hakaty było bardzo niezgrabne, prawie grzmotnęła na ziemię przez kondycję jaka jej dolegała. Dyszała ciężko i na szybko splotła ze swojej madary prowizoryczny bandaż aby znowu podtrzymać sobie łapę. Naranlei skinęła łbem bo mimo wszystko z całej zgrai bogów to do niej czuła największy respekt, chociaż jeszcze nigdy nie była w Świątyni. Jednak czy sprawa w co akurat Hakata sobie wierzyła była ważna? Na pewno nie według niej, nie w takiej sytuacji.
W zasadzie była tutaj pewnie niepotrzebna i była nawet gotowa na to, że Verso wyrazi swoje niezadowolenie. Miała jednak swój powód żeby za nim podążyć i nie była to kwestia wiary. Chciała mu powiedzieć, że co jeśli to jednak jest jakaś pułapka na nich, że to łowcy znowu się panoszą i próbują powtórzyć sytuację z Inwazji. Demon wie! Jednak jak się okazało, to co usłyszała było... właśnie. Z jednej strony poczuła ulge, że nie jest to sprawka jakiejś wrogiej rasy która postanowiła wyrżnąć stado Mgieł a potem zabrać się za następne. Jednak to sprawka tego całego dziwnego jaja, którego jednak pochodzenia Hakata nie pamiętała. Tamta ceremonia o której było ledwo wspomniane o jaju była tak chaotyczna, że pamiętać o jakimś jajku to raczej nie potrafiła.
Mimowolnie popatrzyła na swoją bezużyteczną łapę i pomyślała o tym co spotkało mamę Veir, kiedy bogini powiedziała o tykaniu bariery z zewnątrz.
– A jest szansa, że zawiodą i nie podołają tej "podróży"? Bo skoro ktoś może zjeść tego motyla i w ten sposób im pomóc, to rozumiem, że coś złego może się stać nawet jeśli nie będziemy naruszać bariery?
I co, zostaliby wtedy bez przywódcy, zastępcy, uzdrowiciela i kleryka? Hakata widziała tutaj dwóch winowajców całej sytuacji – tego, od kogo pochodziło jajo oraz jej Mistrza. Świetnie, po prostu pięknie.



Pojętny Kolec
Naranlea

Hakata najlepiej jak potrafiła, przekazywała instrukcje swojej kompance. Obserwowała w ciszy, sidząc spokojnie w tym samym miejscu i nie wtrącając się za mocno.


Pokręciła parę razy łbem przenosząc wzrok to na samca to na żmijoptaszycę, gdyby mogła to by się uśmiechneła. Jednak nie mogła, więc zostało przyjęcie ponownie tej wygodnej pozy tym razem do atakowania. Łapy lekko rozstawione, mięśnie na ogonie też aby pióra były tam ciasno złożone. Pazury wysunęła, delikatnie skrobiąc nimi ubity grunt a jej skrzydła leżały złożone blisko ciała. Spięła mięśnie i wybiła się do przodu, ruszając w bieg aby dotrzeć jak najszybciej w zasięg rywalki. Uniosła w górę prawą przednią łapę z szeroko rozłożonymi palcami, żeby zmaksymalizować atak. Jej celem był ogon Be'falli, dokładnie to miejsce w mniej więcej połowie długości ogona. Chciała wbić tam swoje pazury, głeboko przebijając  skórę i docierając do mięśni. Nastepnie chciała pociągnąć w dół, rozcinając mięso i naczynia krwionośne powodując krwawienie.

Hakata skinęła tylko łbem i przez więź emocjami i obrazami w myślach spróbowała przekazać Vesti co za chwilę się stanie i co ka robić. 


Sytuacja była dla niej dość nietypowa, jednak Vesti jakoś rozumiała co będą robić. Udawana walka, tak jak robią to samce podczas pokazu siły. Vesti przyjęła pozycję do walki, stanęła w lekkim rozkroku miękko na łapach, pióra na krótkim ogonie spięły się w ciaśniejszy "stożek" a jej skrzydła były mocno przyklejone do ciała. Zauważyła nadciągający ogon i odruchowo zamierzała wykonać prosty unik. Spięła mięśnie w zadzie, usztywniła tors i uniosła go w górę. Wybiła się mocno z tylnych łap pionowo w górę, dodatkowo wspomagając się jednym machnięciem skrzydłem aby jej wyskok był wyższy. Także jej zamiarem było przeskoczenie nad nadciągającym ogonem. Kiedy się udało, odruchowo skierowała ciało w dół i wylądowała miękko na łapach, ponownie składając skrzydła blisko ciała. 

Kolejnym atakiem okazało się zianie ogniem, które znała bardzo dobrze z obserwacji smoków. Zjerzyła swoje pióra na głowie na samą myśl, że ten samiec mógłby przypalić jej cenne pióra! Postanowiła, że spróbuje mu ten pysk zamknąć zanim jeszcze zdarzy go otworzyć, ha! Spięła więc ponownie mięśnie i rzuciła się do szybkiej szarży a nastepnie wyskoczyła prosto na Torę. Wystawiła przednie łapy przed siebie z pazurami jedynie lekko wysuniętymi, nie tak aby boleśnie wbiły się w jego łeb ale tak by umożliwiały lepszy chwyt. Chciała bowiem oprzeć je o nasadę łba smoka, między rogami i przenieść ciężar swojego ciała mocno do przodu. W ten sposób sprawiłaby, że łeb smoka poleciałby w dół i skutecznie utrudni mu zionięcie prosto w nią.

Jak to było? Trzeba zawierać budować kontakty z innymi stadami, coś tam i coś tam dalej? Hakata podpytała więc gdzie trzeba i tak to przywódca jej stada oraz Słońca ugadał ją z jakimś wojownikiem, żeby pomóc jej kompance w lepszej ofensywie i defensywie. Dzień był wybitnie paskudny, chłodny i wilgotny od deszczu który nawalał całą noc i najchętniej to przesiedziałaby dzisiaj w ciepłej grocie. Vesti chyba wyczuwała jej emocje i sama wlokła się trochę osowiale za smoczycą.
Hakata dostrzegła jedynego smoka który pasował do opisu jaki przekazał jej Hisseth, dlatego podeszła i przedstawiła się
– Jestem Runa, to jest moja kompanka Vesti. Spróbuję przekazać jej co ma robić podczas nauki...i... dziekuję, że się zgodziłeś

Gadzi Szał

Ona również przybyła tutaj z kompanką, gryficą o imieniu Vesti. Hakata chciała aby kompanka była w jak najlepszej kondycji, toteż łupy jakie miała postanowiła przekazać kwarcom które zawierały wiedzę przodków. Posadziła gryficę przed odpowiednim kwarcem, nie tym gdzie siedziała kompanka obcego samca i powiedziała
– Pomóż Vesti zwiększyć jej siłę. Proszę przyjmij w zamian za swoje sekrety ten łup który udało mi się zebrać


// siła 2 dla kompanki – 16/4 mięsa

W sumie to ja również poprosiłabym o pożyczkę bezzwrotną 5 kamieni dla adeptów poniżej 25ks x)

Aktualizacja.

4/4 roślin ode mnie do skarbca

Aktualizacja.

Do całego stada:

W widmowej Kotlinie pojawiła się magiczna bariera, chyba warto się zainteresować? Jestem tutaj jeśli ktoś czuje się na siłach aby NIE sprawdzać tej anomalii samotnie.

Imię: Vesti

Płeć: Samica

Gatunek: Gryf

Opis wyglądu: Głowa ma kształt orli z charakterystyczną "brwią" harpii oblrzymiej. Samica ma blady brązowo-beżowy dziób, zaś jej oczy są intensywnie zielone z okrągłą źrennicą. Pióra na głowie i karku tworzą sterczący, grzebieniasty wachlarz. Ma parę całkeim dużych uszu, których czubek jest zabarwiony na biało. Ciało głównie jest pokryte ciemnymi, czarnobrązowymi piórami tu i ówdzie upstrzonymi niewielkimi pasami, plamkami czy mniej idealnymi paćkami. Skrzydła ma w kolorze głównie brązowym, gdzieniegdzie w odcieniach rudego z ciemniejszymi akcentami na końcu. Ogon niezbyt długi, zakończony piórami w tych samych odcieniach co te u skrzydeł, jednak tutaj ich końcówki przechodzą w intensywni niebieski kolor. Przednie łapy Vesti są masywne, pokryte bladobrązowymi łuskami, zakończone dużymi i jasnymi szponami. Jest to jej główna broń. Tylne "kocie" kończynu są pokryte ciemnymi piórami, przechodzącymi na kostkach w krótkie futro, które wpadnia w jaśniejszy odcień brązu przy palcach. Łuski pokrywają również jej mostek i podbrzusze, co zapewnia dodatkową warstwę ochrony przed ciosami. Całość sylwetki samicy jest proporcjonalna, zwarta, o wyraźnie drapieżnym charakterze. Co zaś do wzrostu, mierzy sobie ona 180 cm w kłębie.

Charakter: Vesti żyje chwilą. Nie rozpacza za przeszłością, nie narzeka na to co jest obecnie. Dostosowuje się i płynie wraz z nurtem rzeki zwaną życiem, zawsze próbując wyjść lub skorzystać z danej sytuacji jak najlepiej. Do świata jest więc bardzo neutralna, jednak jeśli może sobie pozwolić na ciekawość – nie zawacha się zbadać nowych przedmiotów, miejsc i stworzeń. Nie należy jednak jej lekceważyć, bowiem chociaż cierpliwa, potrafi pokazać swoją bardziej waleczną i drapieżną stronę. Lubi kolekcjonować błękitne i białe przedmioty, nie ważne czy to kamień szlachetny czy czaszka upolowanego zwierza. Przy Hakacie pokazuje też swoją miękką stronę, kiedy podczas wspólnych nocy przychodzi wtulić się do niej jakby była małym pisklakiem, mimo tego że jest praktycznie tej samej wielkości co jej nowa kompanka.

Data zdobycia: 25.09.2025
Pochodzenie: polowanie
Typ: 3
Inne: Może latać.

---

 
ATRYBUTY
Siła: 2
Wytrzymałość: 1
Zręczność: 1
Moc: 1
Percepcja: 3
Aparycja: 1

UMIEJĘTNOŚCI
Bieg: 1
Lot: 1
Atak: 2
Obrona: 2
Skradanie: 1
Śledzenie: 1

Dieta: Mięsożerność
Data ostatniego karmienia: klik

Ponownie zjawiła się przed kwarcami, tym razem w celu poprawienia swoich umiejętności plecenia madary. Położyła zapłatę, tym razem bardzo różnorodną, bo złożoną z rozmaitego pożywienia oraz jednego kamienia szlachetnego. Poprosiła, tym razem w myślach, o naukę. Chciała tworzyć lepsze, stabilniejsze zaklęcia – zarówno służące do obrony jak i atakowania.

// koral, 4/4 grzybów i 8/4 mięsa za MA 2
// 16/4 roślin za MO 2

– Nie ma nic złego w niewiedzy. Nie myśl sobie, że nie widzę twojego zakłopotania, kiepsko idzie ci maskowanie
Odpowiedziała jej unikając pytania odnośnie ryb, których nigdy nie jadła. Jeszcze. Jednak to była informacja tak nieznacząca, że Tagigo pewnie zaraz zapomni że o to pytała.
– Ale jak mówię, to nic złego. Rodzice potrafią być zajęci, szczególnie jak ma się więcej niż jedno pisklę w podonym wieku. Teraz już wiesz, że pory lecą w ten sposób: Pora Kwiecistych Ziem, Gorejącego Słońca, Liściastych Dywanów i Białej Ziemi
Prawda była taka, że ona też dość niedawno dowiedziała się że te "zjawiska" zmian mają nazwy. Wycieczka do Skalnego Giganta, czytanie wielu, wielu, wielu.... wielu rzeczy. Samodosknalenie się w miarę możliwości i kreatywności. Hakata ziewnęłą porządnie, czując jak dopada ją senność
– Chodź. Pokażę ci dorgę powrotną do twojego stada, bo jeszcze się zgubisz w rzekach. Trochę głupio mi cię tutaj tak zostawić a chcę wracać do jaskini i się trochę przespać

Tagigo

Kiedy Tagigo spróbowała wskoczyć do nie istniejącej zaspy, mimowolnie z nosa Hakaty wydarło się rozbawione prychnięcie. Na jej pytanie pokiwała głową i dopiero wtedy zmniejszyła stopniowo swoją iluzję. Jednak nawet i ta mała kopia po chwili zniknęła, fioletowe pasma na jej głowie oklapły znowu bezwiednie kiedy przestała używać swojego źródła
–  Na chwilę obecną? Tak. Nie jestem jeszcze bardzo silną czarodziejką i takie większe iluzje mnie męczą. Jednak z czasem staje się to mniej wyczerpujące, praktyka, praktyka i jeszcze raz praktyka
Hakata przerwała na moment i zerknęła najpierw na horyzont, potem na niebo i znowu na pisklę. Ot zwykła przerwa w plątaninie słów. Odezwała się do niej a im dłużej mówiła, tym coraz śmialej na jej pysk wkradał się delikatny uśmiech
– Tata unie czył cię, że nasz świat przechodzi przez różne fazy pór? Te "białe" co widziałas to śnieg. Niedługo nadejdzie Pora Liściastych Dywanów a zaraz po nim Pora Białej Ziemi. Ja wyklułam się w Porze Kwiecistych Ziem, teraz mamy Gorejącego Słońca. Dla mnie to będzie pierwsza pora Liściastych Dywanów i Białej Ziemii, tak samo jak dla ciebie


Tagigo