Smoki Wolnych Stad

  Co robiła na wzgórzu? Otóż ona sama tego nie wie. Półprzytomnym wzrokiem omiotła nieznajomego smoka i odsunęła od niego jedynie łeb, dając jakikolwiek znak, że nie jest w zupełności zadowolona z jego obecności. A może w ogóle z sytuacji.
  Nie była również ranna, a przynajmniej zewnętrznie. Natomiast ziemna samica widziała, jak dziwnie nienaturalnie morska mruży oczy.
  – ... a spierdalaj. – wysiliła się na odpowiedź. Spróbowała unieść łeb i rozejrzała się po okolicy, próbująć nie tylko samicy, ale przede wszystkim samej sobie odpowiedzieć na pytanie jak się tutaj znalazła... Z ciężkim wysiłkiem próbowała sobie przypomnieć co ostatnio robiła. Pamiętała las, jakieś dziwne kule zwisające z drzew i sporo z nich leżących na ziemi, które chyba nazywają tutaj "owocami". Reszty nie pamiętała. Zatruła się?

Daleka Łuska

  Teraz wystarczyło głośniejsze westnienie ze strony ziemistego samca, by bordowa smoczyca otworzyła szeroko swoje ślepia. Jeszcze zanim jej mózg dobrze przetworzył dokładnie to, co widzi, jej mięśnie w odruchu bezwarunkowym gwałtownie wierzgnęły się i wąż w mgnieniu oka zniknął w pobliskich krzewach.
Dopiero po chwili, gdy do Topielczej dotarło, że widzi smoka a nie drapieżnika, wystawiła łeb ponad schnące listowie i zaskrzeczała, strosząc kolce na grzbiecie.
  – Czemu się skradałeś do mnie? Co?! – zawołała gniewnie bezkompromisowo czekając na jak najszybszą odpowiedź.

Łaknący Przyjemności

  Nie zbudziła się. Nie od razu, przynajmniej. W oczach Łaknącego samica nie poruszała się, miała jedynie płytki, spokojny oddech. Jej podświadomość jeszcze nie ostrzegła Topielczej, że nie jest sama, że coś zmieniło się w powietrzu. Choć nie było nawet szelestu, dźwięki dalszego otoczenia roznosiły się trochę inaczej. Za mało, by od razu ją zbudzić z tak głębokiego snu.
  Trwało to dłuższą chwilę, nim Ziemisty samiec dostrzegł pierwszy ruch. Ogon owinął ciaśniej cielsko łowczyni, pojawiło się westchnięcie. Jej sen się spłycił, podświadomość wybudziła z uśpienia – teraz byle ruch powietrza będzie w stanie ją obudzić.

Łaknący Przyjemności

  Gdzieś między łysymi chaszczami skryła się buraczkowa smuga, jak wielka, przerośnięta dżdżownica. Nie ruszała się, na pierwszy rzut oka nie wyglądała nawet na żywą. Nic nie robiła sobie z surowego, zimnego wiatru, z tnącego łuski zimna skał. Wyglądało to jak coś wyrzucone na brzeg morza, zapomniane przez Matkę Wodę.
  Ale nagle rozległ się jęk i smuga poruszyła się, zwinęła się jak wąż. Jęk głosił ból, niezadowolenie. Zaraz po tym przekleństwo i ciche, niewyraźne mruknięcie. Postać smoka zdawała się nie mieć pojęcia co się wokół niej znajduje czy dzieje, nie zdawała się również być w pełni zdrowia. Może jest ranna?

Daleka Łuska

  Była zmęczona.
  Jej ostatnie dni, może nawet księżyce polegały tylko na polowaniu i wysiadywaniu w legowisku. Polowanie, wysiadywanie. I tak w kółko. Była zniecierpliwiona, jej łowy nie były zbyt obfite, a przecież musiała nazbierać zapas jedzenia. Wkrótce dołączy kolejny lokator w jej podwodnej grocie, a jej skrytka świeci pustką i kamieniami szlachetnymi. Nie będą przecież żywić się klejnotami.
  Ze zmęczenia wypłynęła z rzeki gdzieś w krzaki, zawinęła się w listowiu i mchu i tak usnęła. Zapach nie wskazywałby, jakoby ktokolwiek lub cokolwiek zjawiło się tutaj niedawno, dlatego pozwoliła sobie na krótką chwilę wytchnienia... Dopóki ktoś nie zoczy różowego wężowego wśród brązowo-zielonych zarośli.

Łaknący Przyjemności