Smoki Wolnych Stad

Uważnie słuchał ojca, i gdy widział jak mu się przyglądał kiwał głową by widział potwierdzenie "przetwarzania" wiedzy. Znów się cieszył w duchu że jego teorie mają jakieś podstawy, a to że mógł się dowiedzieć więcej jest tylko bonusem.
Ale doszło do tej chwili – zrób to czego się uczyłeś. Teoria zawsze jest łatwa, a praktyka... no, praktyka już jest ciężka.
"Ach, tylko nie patrz, dobrze?" – prosi go zawczasu, jako iż ukrywanie się pod obserwacją... nie ma sensu. Krótko po tym ruszył w kierunku lasu, tam gdzie było dość sporo wytopionego śniegu, błota i gałęzi. Tak szybko jak potrafił starał się natrzeć błotem by się przylepił, barwiąc i nadając ziemistego zapachu. Gdy udało mu się znaleźć odpowiednie miejsce gdzie mógłby się skryć, dodatkowo nałożył na siebie jakiekolwiek resztki z liści które były w okolicy i mokrych gałęzi, szczególnie przyozdabiając głowę by rogi wtopiły się w kształt, po czym położył się obok drzewa które pasowało do wszystkich cech które sobie kamuflował – mokro, gałęzie, i resztki śniegu w który zatopił pysk, by móc widzieć i zakamuflować spojrzenie. Teraz tylko czekał aż to ojciec czy Sukhee go znajdzie.

"Nie dziękuję! Poradzę soBIE-" – odpowiada bratu by promptnie się przewrócić na pysk, łapą zahaczając o tobołek, by zacząć pojękiwać z przypadku – "Nic mi nie jest." – podnosi się i przeciera pysk z brudu. Tak, miał problemy z noszeniem tobołków, szczególnie że brat z dziwnego powodu kazał przynieść więcej niż on, więc wszystko mu ciążyło.

Kiedy wreszcie doszedł do miejsca gdzie wskazał mu brat, również uczynił to co brat, robiąc stosik z wszystkich tobołków.
"Ja tam nie wiem. Magia to magia, a magia jest zawsze fajna. Nie ma się czym denerwować." – Odpowiada z "pokerową twarzą", mimo że lekko mu ogon drga z stresu pierwszego udania się poza Wolne tereny. W końcu tych terenów nie zna jeszcze bardziej, a tym samym są bardziej niebezpieczne – nawet jeśli mają w celu tylko spotkanie.

Obejmujący Obłoki

//12/4 mięsa z 19.04

Lekko machnął łąpą, po czym urwał mały kawałek smakołyku by i tak dać koziołkowi spróbować. Sam też trochę przegryzł, w końcu był trochę głodny.

"Błota. Bardzo łatwo brudzi mi futro na brązowo. No i pachnie... błotem." – Mówi szybko na pytanie ojca gdy był zapytany czego użyć do zakamuflowania się. – "Widziałem też kiedyś liście. Błoto jest lepkie, to liście też się przylepią. Kupa błota jest podejrzana jeśli nic na niej nie jest." – w skrócie trzeba było wtopić się w otoczenie. Jednolite barwy w kamuflażu nie są dobre, gdyż zawsze znajdzie się jakiś detal który zmienia otoczenie. Liście pięknie do tego pasowały – w lasach kolor brązu, pomarańcz i zieleni zawsze się znajdywał wokoło. Czysty błotny brąz rozbija ułudę którą kamuflaż stara się stworzyć.
Zamszony Bór

"No tak... trawa zielona, drzewa brązowe a ja biały... Widać łowy mi nie piszą, prawda Sukhee?" – lekko się uśmiechnął widząc zachowanie kozła, jak i zwracając uwagę na pytanie ojca. Musiał przyznać – polowania są fajne, ale nie wie czy byłby w stanie robić to w takim stopniu to Ciirioh dla przykładu.

"Oh, dzięki. To dla Sukhee?" – patrzy po smakołyku i żartuje, po czym macha nad kozłem patrząc czy zwróci uwagę by uwydatnić żart. – "I nie szkodzi... możemy teraz. Nie jest to raczej takie męczące... prawda?" – w sumie kamuflaż nie brzmi na coś wymagającego męczenia się.

Zamszony Bór

"W takim razie sam nie odwracaj swoich wielkoludzie!" – mówi rzucając w jego kierunku wielką śnieżką, prawie tak dużą jak jego głowa, jednakże zamiast trafić w Yngwe trafia tylko w wodę zza nim, ochlapując jego plecy. Przy okazji dostał od tego zadyszki, dysząc mocno z parującego pyska.

Pryzmatyczny Kolec

Trochę się zdziwił jak płonąca koza się próbuje się do niego łasić, więc trochę mu futro się zjeżyło. Jednakże wciąż chciał spróbować pogłaskać Sukhee, chociaż w momencie gdy zrobiło mu się za gorąco odsunął łapy.
"Widzę... wciąż jestem zdziwiony że się pali..." – odpowiada po tym doświadczeniu – "Raczej nie pomaga mu to w ukrywaniu się."
Był lekko zmęczony całym tym węszeniem i szukaniem, więc miał nadzieję że czas nauk szybko się skończy. Chciał się z powrotem ukryć w grocie i stukać w kamienie, jak i podroczyć się z bratem o jedzenie. Na myśl o jedzeniu głośno zaburczało mu w brzuchu, przez co widać było że się szybko zawstydził, kłapiąc uszy.

Szukanie ognistego bytu owszem wciąż trwało – wszystkie widoczne wskazówki jak i zapachy bardzo pomagały, jednakże w momencie kiedy nie było i zapachu i woni, jedyny zmysł który mógł wykorzystać był słuch.
Dzięki temu że kopyta wskazywały na coś bo może beknąć lub zameczeć, starał się nasłuchiwać w okolicy zatraconych śladów wszelkiego stukania i beczenia – ach, gdy normalnie nie lubiał beczenia był w tym momencie uradowany że taki słyszy – próba śledzenia już długo trwała dla niedoświadczonego smoka, więc gdy dźwięki kozy doprowadziły go do polany i wreszcie dostrzegł cel, wreszcie wypuścił z siebie powietrze z ulgą.
"To chyba nasz cel – ognista... koza?" – mówi lekko niepewnie, dopiero teraz dostrzegając czym jest ten cel, i mając dłuższą chwilę na obserwację.

Zamszony Bór

Widząc że wykonał gest uniku mimo tego że tylko się z nim droczył, podniósł brwi lekko zaskoczony zachowaniem pierzastego, ale kiedy zauważył że się do niego zbliża szybko pisnął zaskoczony jego zachowaniem, więc pośpiesznie wyrzucił w jego kierunku śnieżkę by tylko nabrać ile mógł śniegu i w niego sypnąć.

Pryzmatyczny Kolec

"Bardziej obawiam się bólu, jak i krwi." – Odpowiada również z przyśmiechem. – "I wierzę ci na słowo – moja babcia i brat zrobili by mi to samo." – brr, pamiętał jak brat zrobił mu dodatkową burę w jaskini, jak i wymusił żłopanie herbaty by się nie przeziębił po spotkaniu z drugim bratem.
Na pytanie co planuje robić po tym jak przerwał mu opowiastkę śnieżką odpowiada tylko uśmiechem, jak i podrzuca kolejną śnieżką w łapie.

Pryzmatyczny Kolec

"Tak, z pewnością doceni... szczegóły za pomocą maddary..." – odpowiada lekko zamyślony, patrząc po budowie ptaka i jego wyglądzie – z pewnością udało by mu się odtworzyć tą czerń za pomocą sadzy i pyłu z ogniska... ale poczekaj – Cirrioh! Tyle czasu spędzili w tym miejscu że zapomniał że Ciirioh z pewnością czeka i się niecierpliwi na powrót do domu na kolację!
"O nie! Ciirioh!" – wykrzyczał gdy się opamiętał z zamyślenia – "On na mnie czeka! Ile czasu już mineło?!" – widać po nim zmartwienie, szczególnie gdy zaczął patrzeć po niebie za słońcem, które już dawno zmieniło położenie od kiedy zaczęli rozmawiać.

Zamszony Bór

Przyjął uwagi ojca z powagą, jako iż nie znał się za bardzo na kopytach, cóż, kopytnych, więc mógł jedynie zgadywać. Jednakże słysząc to że to co sam określił nie było poprawne lekko się ucieszył, lekko uderzając ogonem o ziemię. Jednakże gdy został poproszony by wyśledził zwierzynę które zostawiło trop lekko się zdziwił, ale z pewnością chodziło mu o tą kozę którą dostrzegł wcześniej. Jako iż przechodziła dość niedawno, z pewnością bardzo łatwo dało by się do niej dotrzeć.

Pokiwał tylko głową na prośbę ojca, po czym w skupieniu udał się w kierunku miejsca gdzie dostrzegł jak się przechadza i znika "koza". Dzięki temu że wcześniej ją dostrzegł łatwo udało mu się znaleźć ślady racic kozy, jak i intensywny zapach... spopielenia. Tak, czuć było siarczany i węglowy zapach, jakby coś się świeżo paliło. Widział jak ślady kierowały się ku... wschodowi? Tak, to chyba wschód – mech który ledwo co widać na drzewach jest na lewo od kierunku śladów. Gdy po dłuższym czasie dostrzegł że ślady się kończą, postanawia zacząć mocniej węszyć, starając się iść za zapachem niż za śladami – jeśli nie ma jednego, trzeba korzystać z innego. Szczęśliwie zapach ten jest znacznie inny od otoczenia, więc nie było trudno iść za wonią "ognia", lecz ten zmysł nie jest dla niego takim dobrym źródłem doznań – tempo szukania zwierzyny zmniejszyło się, ale wciąż młodzieniec szedł na przód.

Zamszony Bór

"Ah, wybacz, to tylko kłopot z zionięciem... Dopiero niedawno załapałem z tym zabawę..." – odpowiada słuchając jego komentarza – "I dość widziałem ran by wiedzieć kiedy iść do uzdrowiciela."
Trochę zaczął się nudzić, siedząc w bezruchu w wodzie, więc zaczął powoli gromadzić resztki śniegu wokół źródełka, by zrobić śnieżkę. Po tym jak się upewnił że jest wystarczająco duża, postanawia rzucić w okolice pierzastego by zobaczyć jego reakcję, chociaż jego mina wskazywała że był dość znudzony, a akt nie był zrobiony z wredoty.

Pryzmatyczny Kolec

"Smok smokojad? Kto ma tak bardzo zatruty żołądek by swego jeść?" – odpowiada zdziwiony słowami pierzastego, chociaż może wyczuć że mówi prawdę – "Sporo jest u was smokojadów? I nie, podziękuję. Jeszcze się pochoruję od mieszanki ciepła." – mówi masując sobie gardło, czując drobną chrypkę z szybkiego wynurzania się z ciepłej wody na zimne powietrze, po czym zzuwa się do wody by tylko głowa leżała na ziemi nad wodą.

Pryzmatyczny Kolec

"Skoro tu jestem to mogą być dwie odpowiedzi" – odpowiada sarkastycznie – "Albo wiedzą, albo nie wiedzą. I widzę że raczej nie jesteś wrogiem, ale przyjacielem też nie jesteś. I mówili mi bym uważał na nieznajomych – nawet z swojego stada." – w końcu nie przejmował się za bardzo z jakiego stada jest, ale wciąż wiedział że ich stada za zbytnio się nie lubią. Ale skoro matka mogła być z ojcem to to nielubienie było dość luźnym konceptem – "No i o moich rodziców się nie martw – są raczej w okolicy."
Gdy tylko przepływał w mojej okolicy jedynie chlapnął w jego kierunku, czy to od niechcenia czy to dla żartu – nie był w humorze na pływanie w tym momencie.

Pryzmatyczny Kolec

Gdy sobie tak siedział pod wodą, patrzał jak dość spory smok sobie tak po prostu... dryfuje? Nie spotkał wcześniej nikogo innego z Mgieł prócz swojej rodziny, więc wciąż był mocno spięty – w końcu ich plemiona są wrogami, a ten tutaj sobie stroi z niego żarty. Ale koniec końców wynurzył się by zaczerpnąć powietrza, i powoli dopływa do brzegu by wyciągnąć się na chłodne powietrze. O tak – tego mu brakowało! Ciepła woda mimo że przyjemna nie za bardzo mu pasowała – potrzebował tego uczucia chłodna.
Wzdycha spoczywając głowę i przednie łapy na śniegu który był lekko stopniały wokół źródełka, jak i kątem oka ponownie obserwuje Mgiełca.

Pryzmatyczny Kolec