Smoki Wolnych Stad

Potrzebował chwili na przetrawienie odpowiedzi.

– Mi również. – Brzmiał przy tym poważnie, choć zdobył się na odrobinę łagodności w głosie. Choć nadal nie był całkowicie przekonany, dlaczego Uessas wybrał akurat takiego smoka, powoli zaczynał się do niego przyzwyczajać.

– Możemy też wznieść się w powietrze i zobaczyć znacznie więcej – skomentował pomysł Rytmu. – O tej porze powinno być stąd widać zarys Gór Diamentowych. Zrobimy wyścig do ich najwyższego szczytu. Ten, kto przegra, będzie musiał wyskrobać na wierzchołku pochwałę dla zwycięzcy. I się pod nią podpisać, oczywiście.

Wyścig, którego stawką jest honor, brzmiał rozsądnie w jego zrozumieniu. Zrobi w końcu coś więcej, bo rozmowa już go nużyła.

Rytm Wydm

Kiwnął łbem na pomocną wskazówkę od Rytmu. Nie była ona może trafiona, gdyż Pielgrzym żył na tych ziemiach już grubo ponad połowę swojego życia, ale mimo to docenił chęci piastuna.

– Rozumiem – powiedział w zamyśleniu. – Cieszę się, że spotkanie ze mną przynosi ci szczęście.

. . .

Tak... Genialny komentarz...

Pielgrzymowi drgnęła powieka. Zaraz jednak zamrugał i odchrząknął, żeby doprowadzić się do porządku.

– Czy miałbyś coś przeciwko, aby się przejść, albo zrobić coś wspólnie? – Szybka zmiana tematu. – Jaką formę rozrywki preferujesz?

Mimo szacunku dla swojego rozmówcy, monotonny głos piastuna zaczął nużyć Pielgrzyma. Docenił wtedy tą nadaktywność fizyczną. Może i jemu przydałoby się trochę ruchu?

Rytm Wydm

Poproszę o pożyczkę w postaci:

1x Runa Ataku Pazura
1x Runa Ochrony Przed MaddarÄ…
1x Eliksir Zwiększający Siłę

akt

Wraz z tym, jak zima ustępowała powoli na rzecz lata, Pielgrzym trafiał na coraz więcej kolorowych kwiatów. Na miejsce przybył z całym ich wiankiem. Położył go na ziemi, składając w ofierze, i zmówił modlitwę do Sennah z prośbą o błogosławieństwo.

Sam również miał koronę wiosennych kwiatów, wetkniętych między odstające łuski łba.

// boski ulubieniec za 24.04

Poproszę ze skarbca: 2x rubin, 2x diament, zdobiony topór wojenny (arcydzieło)

akt

– Przyprowadziła mnie tu opowieść, którą inni uważali za bujdy i plotkę – odpowiedział na pytanie smoka. – Szukam prawdy o świecie i o bogach. Nie jest to jednak jak znalezienie skarbu zakopanego w ziemi, a bardziej jak nauczenie się smakowania i przygotowania każdego jadalnego pożywienia.

Pogodził się już z tym, że nie pozna jej w całości. Nie znaczyło to jednak, że nie będzie próbował.

– A chcesz, żeby cię za takiego uważano? – zapytał się, podnosząc łuk brwiowy w zdumieniu. Nigdy nie spotkał kogoś podobnego.

– Przy pisklętach i ja jestem bardziej infantylny, ale w rozmowie z dorosłymi wolę dobrze się prezentować. Twój monotonny głos bardziej pasowałby do dostojnej prezencji. W mojej opinii, pisklęce ruchy wchodzą z twoją mową w szkodliwy dysonans.

Pielgrzym nie miał wątpliwości, że jego rozmówca wiedział, jak rozmawiać z innymi smokami w taki sposób, żeby otrzymać to co zechce. Nie zaszkodziłoby mu jednak zmienić nieco swój obraz, żeby otrzymywać dzięki temu więcej szacunku. Sam gotów był pomóc pustynnemu, jeśli byłaby taka potrzeba.

Rytm Wydm

Oddaję 24/4 mięsa do skarbca w ramach częściowej spłaty długu Pąku Róży.

akt

Gdyby ktoś mu opowiedział o smoku wychowanym przez orki, miałby we łbie zupełnie inny obraz niż to, co widział przed sobą. Rytm sprawiał bardziej wrażenie, jakby wychowały niziołcze dzieci. Może było to celowe? Orkowie wychowali sobie smoka niezdolnego do walki... Nie, to by nie miało sensu.

– Pochodzę z krainy z naszych legend – odpowiedział na pytanie Słonecznego. – Tam, gdzie wszystkie smocze dusze po raz pierwszy przybrały formę. Gdy inne stada wyruszyły i dotarły tutaj, uciekając przed Smokami Równin, mój ród pozostał i walczy z nimi po dziś dzień, tysiąc księżyców po ich napaści. Resztki Stada Światła zbudowały Miasto Światła wysoko w górach, promieniejąc dawną chwałą Smoczego Królestwa.

Wciąż jednak nie mógł odwrócić skupienia od zachowania drugiego rozmówcy. On sam stał dostojnie z wysoko uniesionym łbem. Nie mógł tego samego powiedzieć o nadmiernie ruchliwym smoku Słońca.

– Zachowujesz się jak pisklę – skomentował brutalnie szczerze. W jego głosie czuć było nutę zniesmaczenia, jak gdyby Rytm swoim zachowaniem uwłaczał nie tylko sobie, ale całemu swojemu Stadu. A może nawet całej smoczej rasie?

Rytm Wydm

// Sennah

// składam w ofierze 2/4 roślin i 6/4 mięsa

Targany wyrzutami winy, wojownik Ziemi przybył przed pomnik najmłodszej bogini. Ukłonił się bogobojnie i złożył u jej łap ofiarę własnych łowów. Na piedestale spoczęło suszone mięso zwierzyny łownej obficie udekorowane pierwszymi owocami wiosny.

– Sennah, Najsłodsze Lato, Tyś ukochała wszystko co młode. Przyjmij proszę tą ofiarę na cześć twoją i racz proszę zachować w opiece mojego podopiecznego, Diona.

Głos Pielgrzyma zająknął się, nim zdobył się w sobie na dalszą modlitwę.

– Najjaśniejsza Pani, słowem i czynem zawiodłem młodego Diona. Pozostawiłem go samego, kiedy najbardziej potrzebował mojej pomocy. Wyrzekł się mnie i oddał się w opiekę Tobie, moja Bogini, Najświętszej Naranlei, Najświętszemu Kammanorowi i wszystkim smoczym Bogom.

Czy jego syn kiedykolwiek mu wybaczy?

– Proszę cię Pani, przyjmij moją pokorną prośbę i obdarz młodego Diona swoją opieką. Pomóż mu przejść przez ten ciężki czas bólu i smutku. Sam pragnę dla niego szczęścia, pokoju i miłości. I choć on się mnie wyrzekł, ja się go nie wyrzeknę. Mój syn zawsze będzie mógł liczyć na ojcowską miłość, a moja grota zawsze będzie stała dla niego otworem.

KiwnÄ…Å‚ Å‚bem w zrozumieniu.

– Nie – odpowiedział. – To już wszystko. Niech bogowie mają cię w swej opiece, Strażniku, i niech darzą cię swymi łaskami na twej drodze życia.

Pielgrzym ukłonił się lekko w ramach pożegnania i opuścił świątynię.

// Siderus wychodzi

Strażnik Gwiazd

MruknÄ…Å‚ w zastanowieniu.

– W trakcie tej rozmowy zrozumiałem, że nie mam wystarczającej wiedzy, ani żeby zarzucić niekompetencję bogom, ani żeby uzasadnić, czemu miałbyś nie być godny swojego stanowiska. I choć miałem wątpliwości, co do twojej lojalności wobec Wszechwiecznego, tak teraz ciężko mi znaleźć w pamięci kogoś, kto by ci w niej dorównywał.

Nadal był niczym pisklę, które dopiero uczyło się świata. Na każdym kroku zdobywał nową wiedzę, często zmieniającą to, jak postrzegał świat. Mógł więc się jedynie domyślać, jak bardzo odmienną pozycję zajmował Prorok, który na gromadzenie tej wiedzy miał znacznie więcej czasu.

– Moje wątpliwości, niepokoje i potrzeby... Jestem jak mięsożerny smok, hmm...

Spojrzał w bok, układając sobie w głowie przypowieść, która dobrze by przybliżyła prorokowi jego obecną perspektywę.

– Żył kiedyś smok, który od małego żywił się wyłącznie mięsem. Każdego dnia wyruszał do swojego lasu na polowanie, przynosząc z niego obfitą zdobycz. A było jej wiele - króliki, sarny, dziki, wszelkie ptactwo - wszystko to napełniało jego brzuch i dawało różnorodne doznania smakowe.

Pewnego dnia smok zawędrował do owocowego sadu. Wzrok jego spojrzał na jedno z drzew, którego gałęzie uginały się pod ciężarem owoców. Widywał je wszakże pośród swych wędrówek po lesie, jednak odstraszały go ich jaskrawe barwy, niczym jadowite owady i węże. Tym razem, silniejszy słodki zapach wielu drzew przyciągnął go bliżej i skusił do skosztowania ich owoców.

Pysk smoka wykrzywił się w grymasie obrzydzenia, gdy poczuł smak gorzki i kwaśny, który znał jedynie z psującego się mięsa. Mimo to, owoce zapełniły jego brzuch, a nieznana słodycz skryta pod warstwami ohydnego smaku, kusiła go do szukania kolejnych owocowych krzew i krzewów.

Z czasem smok uczył się lepiej jeść to nowe pożywienie. Niektóre owoce trzeba było obrać z gorzkiej łupiny, aby móc kosztować jej słodki miąższ. Inne należało pozbawić trującej pestki o odtrącającym smaku. Później, nauczył się kruszyć twarde łupiny orzechów, w których to pestka była smaczna, a nie reszta "owocu". Z każdym dniem uczył się czegoś nowego o jadalnych roślinach, poszerzając jego doznania smakowe.

Ujrzał on wtedy jak bardzo ograniczone było jego dawne życie, skupione tylko na słonawym smaku mięsa. Owoce nadawały mu nowych barw i otworzyły przed nim kombinacje smaków, których niegdyś nawet nie potrafił sobie wyobrazić. Wzbudziło to w nim jeszcze większą potrzebę szukania nowych rodzajów jedzenia, by rozwijać swoje smakowe doznania.

Odchrząknął, kończąc swoją przypowieść. Wrócił wtedy wzrokiem do Strażniku.

– Ja jestem jak ten mięsożerny smok, który skosztował swych pierwszych owoców. Owoce zaś, są wiedzą, którą nabywam w tej krainie. Wiedzą o bogach, o tobie, o świecie. Im więcej kosztuję owoców wiedzy, tym bardziej je rozumiem i uczę się cieszyć ich wyjątkowym smakiem. Choć z początku łupina może być dla mnie gorzka, tak z czasem uczę się jak ją obierać, by dostać się do skrytego wewnątrz słodkiego miąższu.

Strażnik Gwiazd

Rozmówca poruszał się, jak podekscytowane pisklę, co z początku nieco zaskoczyło wojownika. Szybko jednak zdał sobie sprawę, że Rytm musiał w ten sposób kompensować swój absolutny brak jakiejkolwiek intonacji.

– W rzeczy samej – odpowiedział samcowi na jego komplement. – Twoje barwy również wyglądają na pomocne w pustynnych łowach.

Cóż... Może ten niebieski nieco odznaczał się na tle piasku, podobnie jak błyszczący metal obroży. Z drugiej strony on sam też nie był w całości kolorem nocy. Nie dorównywał w tym Kammanorowi choćby w najmniejszym stopniu.

– Powiedz mi – kontynuował, próbując przekierować rozmowę na bardziej merytoryczne wody, ponad zwykłe komplementowanie. – Jaka jest twoja historia? Przybyłeś do tej krainy z daleka, tak jak ja, czy może wychowałeś się na niej od pisklęcia?

Rytm Wydm

Wyraz pyska górskiego smoka rozjaśnił się lekko, a jego wargi uformowały mały uprzejmy uśmiech.

– Niech Thahar błogosławi twoim polowaniom, Śladzie Chmur. Składaj część swych zbiorów bogom i módl się o ich błogosławieństwo dla bliskich ci smoków. Sprawi mi to wielką radość: większą, niż wszelkie materialne dobra, którymi mógłbyś mnie obdarować.

Po tych słowach obrócił się i skierował do wyjścia.

– Do następnego spotkania, Śladzie Chmur – powiedział, przygotowując skrzydła do odlotu.

// zt

Åšlad Chmur

Obdarzył proroka swoją uwagą, przyjmując przekazywane słowa. Stał dostojnie jak zawsze, wpatrując się w ślepia wysłannika bogów. Mowa ciała górskiego smoka, choć mało ekspresyjna, wskazywała na głębokie zamyślenie nad słowami proroka.

– To prawda, każdy smok ma swoje własne życie, któremu on sam nadaje kierunek – podjął dalszą dyskusję, po krótkiej ciszy na przemyślenie słów Strażnika. – Boskie rady i nauki są kierowane do każdego z nas z osobna, niosąc różną treść, która nie zawsze jest spójna. Może nawet doprowadzić do sprzeczności, gdy mamy do czynienia z wieloma bogami, a nie tylko jednym.

Wszakże bogowie różnili się od siebie. Choć panowała wśród nich pewna hierarchia, każdy z nich był osobną istotą, która posiadała własną wolę i upodobania. Niemożliwym było nie spotkać sprzeczności w takim świecie.

– A jednak, gdy spojrzysz na świat z oddali, zaczniesz dostrzegać różne subtelne sposoby, poprzez które bogowie kierują naszym życiem. Wszystkie błogosławieństwa i dary, które od nich otrzymujemy, w pokoju, jak i w obecnie trwającej wojnie. Wszelkie kary, które mogą na nas zesłać, zarówno pośrednio, jak i bezpośrednio. Nawet prawa natury tej krainy zakrzywiane są według ich woli, aby wpływać na nas niezauważenie. Wszystko to prowadzi nas ku osiągnięciu aspektów jednej konkretnej cnoty, której bogowie pragną od nas najbardziej.

Bowiem żaden rozkaz, nakaz, ani prośba, nie przyniosłyby podobnego efektu, co umieszczenie smoków w środowisku, w którym ta cecha naturalnie uformowałaby się sama.

Strażnik Gwiazd

KiwnÄ…Å‚ Å‚bem.

Zupełnie zrozumiałe, skoro on sam też nie czuł się jeszcze na siłach, żeby bezpośrednio pomodlić się do Aterala.

– To było wszystko, co mogłem ci pokazać. Czy masz jeszcze pytania?

Jeśli nie, to będzie mógł wrócić głównej sali, żeby zrobić to, po co tu przyszedł.

Åšlad Chmur