Smoki Wolnych Stad

Jego nozdrza drgnęły nieznacznie, gdy poczuł znajomą mu woń. Niemalże natychmiast dopadła go nostalgia połączona z melancholią. Tak drobna rzecz wystarczyła, aby po policzkach wojownika spłynęły samotne łzy. Tęsknota dopadła go ze zdwojoną siłą, sam wojownik jakby nieznacznie pochylił się, walcząc z tym przeraźliwym uczuciem zimna, które po raz kolejny rozchodziło się po jego piersi.
– Wolałbym, aby moje kości były łamane raz po raz, niż ją stracić. Czuję się... Nikim. W jednym momencie miałem wszystko, a teraz, po jej odejściu... Jakby cały świat, jaki znałem, po prostu runął.
Współczujące słowa Bóstwa były niezwykle trafne. Właśnie poznał to uczucie, ból, który rozchodził się po całym ciele pomimo braku jakichkolwiek fizycznych ran. Aventus był bezradny, nie wiedział jak poradzić sobie z tym obcym dla niego uczuciem, był zmuszony więc mu się poddać, powoli załamywać i słabnąć, dopóki nie znajdzie na niego sposobu. Każdy oddech, każde uderzenie serca było dla niego wysiłkiem. Czuł, jakby każda chwila była walką o zachowanie własnego życia.
– Oni mnie nie znają... A ja nie jestem w stanie jej zastąpić. Wiesz, jaki jestem. Nie potrafię być taki, jak Citi. Myślisz, że po tak długim czasie mojej nieobecności, jest w ogóle jakakolwiek szansa? Nie wiem, czy mi zaufają po tym, jak długo nie było mnie w ich życiach.
Wbijając ciągle wzrok w posadzkę świątyni u łap posągu, nie poruszał się praktycznie w ogóle. Dopiero cichy stukot sprawił, że przeniósł wzrok pod swoje własne oczy. Jego wyraz pyska natychmiast się zmienił, a samiec przymrużył powieki, zaciskając mocno zębiska, widząc piękny kamień szlachetny, mieniący się kolorami dobrze znajomych mu ślepi. Powoli, delikatnie wziął go w łapy, jakby bojąc się, że go zniszczy albo że zaraz zniknie. Podniósł go, przytulając do swojej klatki piersiowej, do serca, jakby miało to w jakiś sposób ukoić jego ból.

Uessas

Mimo, że niedawno się obudził, czuł przemożną chęć wybrania się ponownie poza granice Wolnych Stad. Nie czuł się już dłużej przywiązany do Słońca, straciwszy wszystko, na czym mu zależało. A mimo to trwał, i chciał tu wracać. Wkroczył do świątyni, kładąc ofiarę dla Sennah na przeznaczonym do tego miejscu. Tym razem była to samotna, szara łuska, symboliczny podarunek.
– Wrócę, ale muszę... Przemyśleć kilka rzeczy.
Jego głos, chłodniejszy niż zazwyczaj, ale mimo to tak samo szczery, jak zawsze. To była obietnica. Mimo, że nie był w najlepszym stanie, musiał na moment opuścić Wolne Stada, przypomnieć sobie, jak to było kiedyś, kiedy podróżował i nie miał domu. Potrzebował czasu tylko dla siebie.

/Boski ulubieniec na misję 07.05

//inny czas, modlitwa do Uessasa

Obudził się wreszcie z okropnie długiego snu, aby zaznać najgorszego koszmaru i zobaczyć, jak jedyna osoba, na której mu zależało, umiera w jego łapach. W jego sercu mieszało się okropnie wiele uczuć – ból, samotność, przeszywająca pustka, uczucie straty, jednak to, co najmocniej na nim ciążyło to poczucie winy. Żal, że nie był w stanie temu zapobiec, żal, że nie był w stanie spędzić z nią więcej czasu. Ból, że nie był lepszym partnerem, takim, na jakiego Citi by zasługiwała. Żałował tak wiele rzeczy, a żadnej z nich nie był w stanie zmienić albo naprawić. Nie był w stanie cofnąć czasu, nie był w stanie odzyskać tego, co stracił.
Dlaczego tu przyszedł? Sam nie wiedział. Nie miał pojęcia co ze sobą zrobić, nie wiedział, z kim mógłby się podzielić tym, co go dręczy. Pamiętał za to, że zimne posągi w świątyni słuchały bardzo dobrze, co więcej, nawet odpowiadały na jego słowa. Bogowie byli tu, czuł wręcz ich obecność.
Stanął przed jednym z posągów, wpatrując się w zimną posadzkę świątyni, zaciskając mocno szczęki. Niewysłowiony ból sprawiało mu chociażby myślenie o tym, czego był świadkiem. Jego serce, roztrzaskane na tysiące kawałków, w strzępach, biło chyba jeszcze tylko dlatego, bo honor nie pozwalał mu ruszyć za swoją ukochaną. Wiązała go przysięga wierności, której nie mógł złamać.
– Była całym moim światem... A teraz ją straciłem. Nie został mi już nikt. Zostałem sam w tym przygnębiającym miejscu, a bez niej, nie wiem, jaki jest sens mojego dalszego życia. Co mam zrobić? Chciałbym nadrobić stracony czas, chciałbym wynagrodzić jej wszystko. Czy mogę coś dla niej zrobić?
Słowa wypowiadane szeptem ledwo przechodziły mu przez gardło. Pomimo bycia wielkim, dobrze umięśnionym smokiem, w tym momencie wydawał się niezwykle malutki, delikatny, jakby w każdym momencie mógł się po prostu rozsypać, paść na ziemię w miejscu, w którym stoi.
– Proszę, niech Ateral przeprowadzi ją bezpiecznie na drugą stronę. Przekaż jej, że zawsze ją kochałem i że dołączę do niej, kiedy na mnie również nadejdzie czas. Zasiądę u jej boku i nigdy jej nie opuszczę. Wynagrodzę jej każdy moment po tysiąckroć...
Zacisnął prawą łapę w pięść, walcząc z bólem, który ponownie rozniósł się po jego sercu. Tocząc ze sobą wewnętrzną batalię, starał się powstrzymać łzy ponownie cisnące się do jego ślepii.

niewiędnący kwiat lodowego lotosu

Proszę o odpisanie z KP i symboliczne wpisanie Rozwianemu Dmuchawcu, został jej podarowany w momencie śmierci QwQ

naszyjnik z kłem bazyliszka

Przedmiot fabularny z mojego KP dla Poszarpanego Kolca

• aktualizacja

– atut dla kompana: regeneracja – użyj do końca '23

Z mojego KP dla Rubinowej Łuski
Aktualizacja

– atut dla kompana: regeneracja – użyj do końca '23

Z mojego KP dla Rubinowej Łuski

akt.

Kiedy przybył do świątyni, księżyc już był wysoko na niebie. Był zmęczony i obolały po przebytej drodze. Rany pokrywające praktycznie całe jego ciało skutecznie pozbawiały go sił. Najbardziej doskwierająca była jednak niepewność, która drążyła dziurę w jego sercu. Wrócił, po tylu księżycach, wrócił. Wolny od cienia, nie stanowił już zagrożenia dla innych smoków. Jednak czy było jeszcze do czego wracać? Czy nie został uznany przez swoich współstadnych za zdrajcę? Westchnął cicho.
Na jego prawym barku widniała runa, jakby wypalony tatuaż kształtem przypominający Słońce. Na łuskach zaschnięta krew, cieknąca z licznych ran, szczególnie ta na grzbiecie była bolesna, ponieważ nieprzyjemne uczucie rozchodziło się po całym jego kręgosłupie. Powoli wkroczył do wewnętrznej jaskini, gdzie swój posąg miał jego patron. Stanął przed górującą rzeźbą przedstawiającą Boga Siły. Ukłonił się przed nim lekko.
– Wiedziałem, że ani na chwilę mnie nie opuściłeś. Dziękuję ci za to, że czuwasz nade mną od czasu, gdy przybyłem na tereny Wolnych Stad. Chciałbym ci się odwdzięczyć, gdybyś potrzebował kiedyś wiernego wojownika, jestem na każde twoje skinienie. W sercu na zawsze będę twoim Ognistym.
Chyba tylko dzięki niemu był w stanie w ogóle wrócić na wolne stada, pomimo stanu, w jakim się znajdował. Ci, którzy patrzyliby na niego z boku, zapewne byliby nieźle zdziwieni, jak Aventus jeszcze trzyma się na łapach. Krótka modlitwa skierowana do Kammanora jednak nie była jedynym powodem, dla którego przyszedł do świątyni.
Miał przecież też obowiązki wobec Słońca. Składał przysięgę, dawał słowo i mimo, że to co zrobił było najbezpieczniejszym rozwiązaniem, musiał ponieść konsekwencję swoich czynów. Próbował zaczerpnąć ze swojej maddary, jednak gdy tylko chciał wysłać impuls, jego umysł przeszedł przeszywający ból. Nie był w stanie nic z tym zrobić. Westchnął cicho. Może impuls doszedł do jej łba? Albo będzie musiał wymyślić coś innego. Nie miał zamiaru ryczeć w świątyni.
Jego kompan doskonale jednak znał intencje smoka. Znał lokalizację groty Arel. W ramach pomocy, wszedł do niej bez zaproszenia, dziobnął samiczkę kilkukrotnie, aby ją obudzić, a następnie zaczął prowadzić do świątyni.
Aventus wyciągnął ze swojej prowizorycznej, podniszczonej już torby pięknie zabezpieczony, niewiędnący kwiat lotosu. Wpatrywał się w jego piękne, niebieskie płatki. Chciałby przekazać go Citi, o ile jeszcze będzie miał okazję. Miał nadzieję, że jej się spodoba... I że wybaczy mu to, że ich zostawił na tak długi czas.

//Modlitwa do Kammanora oraz Powroty Słońca

W milczeniu słuchał słów proroka, nie przerywając jego wypowiedzi. Nie musiał zresztą nic mówić. Zdawał sobie sprawę z tego, że słowa drzewnego są prawdą. Co więcej, podzielał jego tok myślenia, mimo, że on ująłby to nieco inaczej. W prawdzie nie ze wszystkim się zgadzał, jednak główne założenia pozostawały te same- oboje za istotą nie przepadali i woleliby się jej pozbyć.
Prorok jednak nie miał aż takiej wiedzy na jego temat, jak Żar, który spędził z cieniem już prawie pół swojego życia.Musiał mu wyjaśnić kilka rzeczy, aby Strażnik lepiej zrozumiał sytuację.
– Cienia ogranicza figurka. Widzi i słyszy tylko, gdy ona jest w pobliżu. Ukrycie jej z dala od innych wydaje się dobrym rozwiązaniem... Ale nie ma pewności, że ktoś jej kiedyś nie znajdzie. Póki co ja jej broniłem, żeby nikt inny się nie zbliżył, ale zdaję sobie sprawę z tego, że jestem śmiertelny. Dlatego chcę się go pozbyć. – powoli przeniósł wzrok swoich szkarłatnych ślepi na Strażnika – I mam nadzieję, że coś mi poradzisz w tej kwestii. Wydaje mi się, że przez te wszystkie księżyce widziałeś wiele dziwnych, nadprzyrodzonych rzeczy.
Miał wielki szacunek do proroka, nic więc dziwnego, że uważał go za osobę o wielkiej wiedzy i umiejętnościach. Smok, który na co dzień spotyka boskie cuda z pewnością może mieć chociaż jakąś sugestię dla niego, prawda? Czym przecież jest nędzny cień, w porównaniu z Bogami...

Strażnik Gwiazd