Smoki Wolnych Stad

Powietrze wokół kryształu zadrżało ledwie wyczuwalnie.
– Rubin? Nietypowy wybór – skomentowała Valanyan, a chociaż klejnot nie ruszył się nawet o szpon, piastun mógł odnieść wrażenie jakby był obracany powoli w łapach posągu. – Szlif nie jest równy, niektóre krawędzie nie zbiegają się tak, jak powinny... ale dopóki spełnia swoje zadanie...

Poproszona o błogosławieństwo dla jego narzędzi wydała z siebie cichy pomruk zamyślenia.
– Narzędzia są cyklem każdego rzemiosła. Rodzą się, służą, zużywają. Czasem się łamią. Wtedy tworzysz nowe. Niekiedy wręcz lepsze. – Głos bogini był spokojny jak odbicie nieba w niewzburzonej tafli jeziora.

Jej obecność zaczęła się oddalać, zostawiając za sobą jedynie cichą myśl wypowiedzianą na głos:
– Dziękuję za wodę. – Misa nie zniknęła, ale nalana do niej ciecz już tak.

Powroty Słońca wyczuła subtelną woń świeżego pergaminu, nim zaprezentowana przez nią figurka zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
– Hmm – Valanyan zaczęła mówić cichym, zamyślonym tonem. – Dobry początek, ale poza kolorami figurka jest niedopracowana. Brakuje jej wykończeń, szczegółów. O, a jedno oko wygląda na dość krzywe, ogon wyszedł odrobinę za krótki... – komentarzom nie było końca, jednak ton bogini nie był karcący. Podeszła do tematu profesjonalnie, wypunktowując smoczycy wszystkie rzeczy, które można było poprawić.

– Smocze łapy nie nadają się do rzeźbienia w tak małej formie. Pracuj na większej próbie drewna, albo wspieraj się maddarą, by lepiej opanować technikę. Chętnie zobaczę kolejne twoje dzieło – dodała jeszcze, nim jej uwaga skupiła się na czymś innym, opuszczając świątynię całkowicie.

Mackonur: zmiana rasy na morskÄ…
Zmienić zianie na Skrzela

odjąć nagrodę:
zmiana rasy (i lekkie dopasowanie wyglądu) – L23, zużyj do końca '24

viewtopic.php?p=637602#p637602


Aktualizacja

W Niszy rozległo się ciche westchnięcie.
– Takimi prośbami zajmuje się zazwyczaj Uessas, Mackonurze – odezwała się bogini nieco nieobecnym głosem, ale kolejne słowa wypowiedziane zostały z dozą zaciekawienia. – Skoro jednak już tu jesteś... w porządku, znajdę dla ciebie chwilę.

Ostatnim co łowca zapamiętał był ziołowy zapach, nieco przypominający wywar z odcedzonych szyszek chmielu. Wędrujący po świątyni krabuś słyszał tylko bardzo wymowne odgłosy cięcia mięsa i chlupotania, lecz zanim wrócił do Niszy, cały proces się zakończył, więc nie mógł być jego naocznym świadkiem. Mackonur obudził się odrobinę otępiały, a po bokach jego szyi, nieopodal linii szczęki, znajdowały się teraz skrzela. Nie odczuwał bólu, co najwyżej dziwny dyskomfort spowodowany obecnością czegoś, czego wcześniej tam nie było.

Tym razem Valanyan nie uraczyła łowcy rozmową, ale odkąd tylko zaczął wykładać z torby przedmioty wszelakiej maści, poczuł na sobie zainteresowane spojrzenie bogini. Uczucie ciepła porównywalnego do rozpalonego ogniska otoczyło zarówno łuski Mackonura, jak i jego córki, a ich oczy mogły zaobserwować, jak zaprezentowane dary znikają jeden po drugim. Gdy zniknął ostatni z nich, jego miejsce zajęła nieduża, szklana figurka ośmiornicy. Zmieściłaby się bez problemu w łapach pisklęcia, ale dorosły smok musiał zachować szczególną ostrożność, aby niechcący jej nie skruszyć. Mackonur

+ szklana figurka ośmiornicy

Zapał, z jakim Axarus odpowiadał, spotkał się z krótką, ale pełną ciepłego entuzjazmu odpowiedzią:
– Wystarczy, że będziesz rozwijał swoje pasje. Powodzenia w dalszej twórczości, glina to ciekawy pomysł. – Zapach dymu i świeżego drewna łaskotał jeszcze chwilę pysk łowcy, niemalże gładząc go po skroni, zanim zniknął na dobre. W świątyni znów było cicho.

Mackonur

W świątyni zrobiło się nieprzyjemnie ciepło, a niewidzialny dym zaczął drażnić nozdrza Sekcji. Wkrótce w jej umyśle zazgrzytały cudze słowa:
– Zawsze tylko "co mam zrobić, co mam zrobić". Myślisz czasem samodzielnie? Przestań zawracać mi łeb. – Bogini nie kryła swojego zdegustowania.
Oj. To chyba nie był najlepszy temat na nawiązanie nowego kontaktu z boginią, przed którą Sekcja ośmieszyła się ostatnim razem. Sekcja Zwłok

Wokół piedestału rozlał się nagle niewidoczny, lecz kąsający w nozdrza i lekko duszący zapach dymu. Nie powinien wpłynąć na Sekcję dość, by zmusić ją do kaszlu, lecz niewątpliwie zarysował nastrój nadchodzących słów.
– Nie rób z siebie pośmiewiska, dziecko. Co mi po twojej pokorze? Pozbycie się przydatnych przedmiotów nie sprawi, że staniesz się lepszą osobą – westchnęła z nutą irytacji. Poświęcenie Sekcji nie poruszyło serca Valanyan w najmniejszym stopniu.
– Twórz, co pragniesz tworzyć – odniosła się do Skalnego Giganta – ale nie po to, żeby mi się przypodobać. Twoje starania będą miały odwrotny skutek. – Po tych słowach dym przerzedził się, a z nim zniknęła również obecność bogini.

Posąg stał na swoim miejscu, dokładnie tak jak powinien, przedstawiając czarno-łuską smoczycę przyglądającą się umieszczonej w łapie, kamiennej tabliczce. Choć jej akwamarynowe ślepia nie spojrzały na Mackonura, gdy bogini zdecydowała w końcu pochylić się nad jego twórczością, swoją obecność naznaczyła subtelnym zapachem dymu i świeżego drewna.
– Opowiedz mi o swoim procesie twórczym Mackonurze – łagodny głos rozbrzmiał w jego umyśle, podczas gdy pięknie wykończona figurka zaczęła obracać się wokół własnej osi, jakby sama patronka rzemiosła poruszała ją swoim niewidzialnym szponem. Trudno powiedzieć co czuła w związku z wybranym tematem, lecz z pewnością nie była niezadowolona.
– Rozumiem czym kierujesz się dobierając materiały, ale w jaki sposób podchodzisz do detali i wykończeń? – w jej głosie rozbrzmiało stonowane, choć szczere zainteresowanie. Jako bogini nie miałaby problemu z pozyskaniem takiej wiedzy samodzielnie, ale najwyraźniej pragnęła usłyszeć jego własną wersję.
– Pozdrowię Thahara w twoim imieniu, ale to nie wszystko, co mogę dla ciebie uczynić – Nim zdołał cokolwiek dodać, przed łapami, spomiędzy ciemnoszarych macek dymu, które w małym stężeniu oderwały się od powierzchni ziemi, wyłoniony został niewielki przedmiot. Był to płaski kwadracik o czerwonawej, szorstkiej powierzchni, średnicą nie szerszy niż smocza pięść. W tych samych okolicznościach bardzo niepozornie zabrane zostało także dzieło śmiertelnika.
– Rozkruszony na maleńkie kawałki granat, przytwierdzony stabilnie do płaskiej, ale giętkiej płaszczyzny, jeśli użyty właściwie pozwoli ci wygładzić powierzchnię drewna. To za twoją pracę Mackonurze. – W końcu nawet najlepszy twórca, jeśli narzędzia komponował sam, mógł nie zdawać sobie sprawy z przeróżnych alternatywnych metod.

+ kwadracik papieru ściernego (granat)

Obecność Liany spotkała się z zainteresowaniem Valanyan, co zmęczona smoczyca mogła odczuć wraz z oblepiającą futro boską aurą. Liana miała wrażenie, że ktoś na nią patrzy z pełną uwagą i tylko czeka, by odpowiedzieć, jednak w pewnym momencie ta uwagą wydała się spłynąć za równo z umysłu jak i futra Liany. Jakby stała się odleglejsza, mimo że przestrzeń zaczęła buzować w podekscytowaniu.
– A gdyby tak Tata był w stanie używać smoczej mowy? Musiałabym zmodyfikować mu mózg i struny głosowe, ale myślę, że to wykonalne – padło jak tylko Wysłanniczka przestała mówić i boska energia natychmiast zniknęła. Jak gdyby Valanyan, nie czekając nawet na odpowiedź, pobiegła do swojej pracowni.

Choć Sekcja Zwłok po raz kolejny nie mogła powiedzieć, że spotkała któregoś z bogów oko w oko, tak jednak miała świadomość czyjejś obecności. Do jej nozdrzy dotarł delikatny zapach kojarzący się z brzegiem rzeki czy jeziora. Świątynia nie była szczególnie przewiewnym miejscem, a jednak uzdrowicielka miała wrażenie, że siedzi na łonie natury.
Odpowiedź nie nadeszła od razu. Może Valanyan naprawdę przyglądała się prezentowanym przez Sekcję runom, zanim się odezwała?
– Nie spotkałam się jeszcze ze smoczymi runami, które służyłyby do czegoś innego niż do walki, ale od setek księżyców twoi pobratymcy jedynie uczą się od siebie starych technik, nie zastanawiając się nad nowymi – rozbrzmiał spokojny głos, w którym przebijała się drobna nutka zawodu. Wszak smoki nieczęsto interesowały się sztuką tworzenia tego, co było poza ich zasięgiem.
– Jeśli chcesz to zmienić, będę z przyjemnością przyglądać się twoim staraniom – bogini dodała jeszcze, tym razem weselej. Niedługo po tym jej obecność stopniowo przygasła, aż świątynia wróciła do swojego zimnego, pozornie pustego i pozbawionego życia stanu.

W świątyni zrobiło się nieco cieplej, a do nozdrzy Sekcji doszedł słaby zapach dymu palonego drewna.
– W jaki sposób można ukraść kamienie z miejsca, w którym nikt ich nie przechowuje? – Mirri usłyszała w swojej głowie spokojny, wręcz monotonny głos. Potem bogini milczała przez chwilę, najpewniej przyglądając się błyszczącym darom smoczycy.
– Przyniesione przez ciebie przedmioty poza agatem nie nadają się do tworzenia run, gdyż nie są wcale kamieniami szlachetnymi. To dzieła dwunogów, łudząco podobne do oryginału. Mogłabyś je nazwać podróbkami... albo sztuką. Znajdę dla nich jakieś zastosowanie.
Błyskotki Mirri zniknęły jedna po drugiej, nie zostawiając po sobie ani śladu. Ale przejdźmy do ważniejszych kwestii – co takiego mogło imponować wielkiemu wynalazcy?
– Interesują mnie osoby, i nie chodzi mi wyłącznie o smoki, które są ciekawe świata. Które nie boją się zadawać pytań i potrafią czerpać radość ze wszystkich swoich odkryć, także tych drobnych i od dawna znanych starszym. Wytrwałość i pasja są dla mnie jednakowo ważne. – Ideały Valanyan były proste, ale wcale nie tak łatwe do osiągnięcia, jak mogłoby się to wydawać. Smoki o wielkich ambicjach często za mocno skupiały się na upragnionym wyniku swojej pracy, ledwie tolerując proces.
– Poza tym, jestem samicą – bogini dodała na odchodnym.

Kiedy w jesienny dzień Despotyczny Ferwor przybył do świątyni porozmawiać z Valanyan, bogini w żaden sposób nie zareagowała na jego ofertę. Dopiero wiele księżyców później, gdy smok przyjął rangę Starszego i prawdopodobnie zapomniał już o swoich planach, wreszcie otrzymał odpowiedź.
– Z tej strony Valanyan. – Bóg przemawiający wprost do czyjegoś umysłu poza świątynią był bardzo rzadkim zjawiskiem, lecz samiec nie powinien mieć wątpliwości, że ktoś podszywa się pod patronkę. Otoczyło go wrażenie sprawczości, a także nie towarzyszącej żadnemu innemu śmiertelnemu – mocy. Nie był to jednak żaden popis umiejętności Valanyan, więc nie poczuł się tą energią przytłoczony.
– Przepraszam cię za zwłokę, Absolucie. Straciłam poczucie czasu. – Milczała przez chwilę, a potem dodała:
– Jeśli dalej interesuje cię przebudowa świątyni, chętnie z tobą porozmawiam. – Jeśli nie, nie miałaby mu tego za złe – końcu to on miał większe prawo czuć się urażonym za spóźniony kontakt. Ale kto wie, może boska odpowiedź doda mu motywacji, której obecnie mogło mu brakować?

Pod samym piedestałem zaś cierpliwie czekała Wybebeszone Jelita. Jej przekaz został zrozumiany – i tak jak wojowniczka pomogła wrócić Valanyan na ziemię, być może kiedyś Valanyan pomoże w tym samym wojowniczce. Wraz z chwilowym wzrostem magicznej energii Jelito odczuła boską wdzięczność i obietnicę wsparcia.

W innym czasie o uwagę rzemieślniczki zabiegał pełen energii Wodny samiec. Bogowie rzadko mieli okazje werbalizować swoją aprobatę do smoczej twórczości, ale skoro Axarus zdecydował się poświęcić temu większość swojej wizyty, Valanyan udzieliło się jego zainteresowanie.
– Rzeźbienie w drewnie idzie ci znakomicie, Axarusie – odpowiedziała mu bez cienia sztucznej uprzejmości. Nie otaczała go ciepłem, tak jak inni bogowie, lecz poza samym głosem wyraźnie odczuwał jej obecność. Trudno było to jednak ująć w słowach. – Dziękuję za miłą niespodziankę i... czy w przyszłości mogłabym zamówić u ciebie coś konkretnego? Za opłatą, rzecz jasna. – A co takiego była skłonna mu zaoferować bogini? Tego mu już nie zdradziła.
Co do zaprezentowanego przez Axarusa kamienia, Valanyan milczała przez chwilę. Wodny miał podskórne wrażenie, że bogini przygląda się przedmiotowi.
– Coś w nim jest – stwierdziła wreszcie. Gdy smok miał wrażenie, że interakcja z siłami wyższymi została zakończona, przed jego ślepiami tuż nad piedestałem ukazał się obraz. Był przymglony, lecz Axarus wiedział dokładnie, co przedstawia: Rzekę Tyral, idealnie na rozwidleniu z Naksarą. Nie wiedział, co miałby tam znaleźć, ale przedstawione krajobrazy sugerowały, że po więcej odpowiedzi należało zanurkować.
Gdy smok już dobrze obył się z tą tajemniczą manifestacją, obraz zupełnie zniknął, pozostawiając Axarusa samego ze swoimi przemyśleniami.

Podobnej sensacji mógł doświadczyć stojący niedaleko Żabi Kolec. Być może to właśnie jego pokora i bezinteresowność przyciągnęły patronkę rzemieślników, która potrafiła docenić dobrą strategię współpracy.
– Zarówno ty, jak i twoi bracia możecie zwiększyć swoje szanse na odpowiedź, jeśli trochę pomyślicie o składnikach dobrej rozmowy. – Głos Valanyan, który rozbrzmiał wyłącznie w głowie Żaby, nie zdradzał żadnych emocji – był nieco chłodny, zamyślony, ale dalej przyjemny dla ucha. Wraz z nim nadeszła także kojąca aura obecności, niemalże jakby bogini stała tuż za nim, choć nie dało się jej zaobserwować.
– Kiedy poruszasz jakiś temat, zastanów się, czy pasuje on do istoty, z którą chcesz się skontaktować. Mój wojowniczy brat Viliar prędzej posłuchałby o ranach, które zadałeś swoim przeciwnikom, niż o tych, które wyleczyłeś u pacjentów – Valanyan rozpoczęła swój prywatny wykład. Oj, będzie tego więcej! – Zastanów się także, w jaki sposób formułujesz swoją wiadomość. Thahar lubi luźne rozmowy i chętnie spoufala się ze swoimi rozmówcami, a Kammanor woli, gdy smoki zachowują dystans i powagę. Rzecz jasna, żadne z nas nie chce być lekceważone lub nieuprzejmie traktowane, dlatego pamiętaj o zachowaniu kultury. – Chyba tylko Riromi plułby na uprzejmość, ale kto o zdrowych zmysłach kierowałby do niego swoje modlitwy? – Czego jeszcze potrzebujesz? Cierpliwości. Rozumiem, że twoi bracia byli zawiedzeni, ale jeśli szybko się poddadzą, tym bardziej utwierdzą bogów w zdaniu, że nie warto było z nimi rozmawiać – wielu z nas ceni sobie wytrwałość. Bywamy także zajęci. Albo wcale nie mamy dostępu do świata śmiertelników, jak Immanor i Naranlea... Ach, powinnam była zacząć od tego. – Niezręczna cisza trwała tylko parę uderzeń serca. – Słyszałeś już o iskrach wieczności? Twoja matka mogłaby wprowadzić cię w ten temat... I zachęcam cię, byś podzielił się dzisiejszą nauką ze swoim rodzeństwem. – Po tych słowach energia bogini opuściła świątynię, ale przy łapach Żaby pojawiło się coś ciekawego: przezroczysta fiolka wypełniona zielonkawym płynem. Po otwarciu mikstura pachniała ziołami – być może przyda się w czasie leczenia.

Żabi Kolec:
eliksir leczący rany średnie

Wodni byli ranni i znużeni. Ich wysiłki, trwające od wielu księżyców, miały wreszcie przynieść efekt. A jednak na razie nic się nie działo. Świątynia nie zaczęła się trząść ani sypać, jak to było podczas powrotu Kammanora.
Pogrążeni byli w ciszy, dopóki odłamki Iskry nie połączyły się z cichym trzaskiem.
Fala mocy przepłynęła przez Świątynię, napełniając smoki energią i zabierając część ich zmęczenia. Na posadzkę spadła tabliczka, wysuwając się z uchwytu posągu.
Trzeba było przyjrzeć się uważniej, by dostrzec równe linie pojawiające się w kamieniu. Cięcia były pełne precyzji i szybko pokryły całą rzeźbę, aż kamienny pancerz został strząśnięty z prawdziwego ciała. Równe kawałki skorupy uderzyły o posadzkę i rozsypały się w proch, znikając bez śladu.
Bezskrzydła, czarnołuska smoczyca – nie, bogini – zeskoczyła zwinnie z piedestału. Kiedy jej łapy dotknęły ziemi, skrzywiła się nieznacznie, jakby odrzucało ją uczucie skały pod palcami.

"Bądź naszym doradcą i przewodnikiem, na powrót dzieląc się swoją mądrością" – jeszcze chwilę temu mówił Przesilenie Północne, przywódca Wody. Valanyan przechyliła łeb na bok, patrząc między swoich "wybawców", ale nie bezpośrednio na nich.
– Zastanowię się. Jeśli znajdę na to czas – zwróciła się do smoków takim tonem, jakby myślami była zupełnie gdzie indziej. Powoli rozejrzała się wokoło, mamrocząc coś o wilgoci i niewystarczającej ilości światła. – Tego nie da się nazwać świątynią – skomentowała głośniej, nie doceniając naturalnego piękna tej jaskini. Nie, dla Valanyan liczyło się to, co powstawało dzięki pracy własnych łap, a nie na drodze przypadku. – Konieczna będzie przebudowa. – Przesunęła palcem po swoim piedestale, zbierając kurz. – I czyszczenie. – Potrząsnęła łbem z obrzydzeniem.

Nagle ruszyła do przodu, zostawiając smoki w tyle. Zatrzymała się na środku korytarza, bo uświadomiła sobie, że nie powiedziała reszcie, dokąd idzie. Nim odezwała się znowu, odchrząknęła cicho.
– Wyjdźmy na dwór. – Przeniosła wzrok na wyjście z jaskini. – Jeśli macie pytania – dodała po chwili. Myślała. Myślała jeszcze dłużej. – Ja mam jedno. Nie, więcej. Jakiego wynagrodzenia oczekujecie? Czy powinnam w jakiś sposób zaznaczyć swoją obecność? Mogłabym naładować smokom ich kryształy, ale czy to nie za mało? – Bogini odeszła wzrokiem na bok, a potem ponagliła rozmówców do wyjścia ruchem łapy.