Smoki Wolnych Stad

Wiat wiał. Słońce grzało tęczowe futerko oraz piórka pisklęcia. Zauważył, że na czymś leży... a raczej zwisa. To Runa Ognia trzymała go w swojej wielkiej łapie. Jednak nie bał się. Aż skrzeczał z radości czując jak powietrze łaskocze jego skrzydełka. Czyżby miłość do latania była u niego wrodzona? Możliwe. Mimo, iż Letarg nadal posiadał słaby wzrok, to ze słuchem było całkowicie inaczej. Gdy już czuł zwolnione tępo mamy, a wiatr przestał zagłuszać – usłyszał szum rzeczki. To miły odgłos. Wręcz kojący. Wylądowaliśmy. Runa lekko i z czułością odłożyła odłożyła na zieloną łączkę swoje pisklęta. Letarg – jak to dziecko, nie zważając na otoczenie i trawę, która ukrywała jego obecność zaczął się bawić. A to pajączek, mrówka, pajęczyna, kwiatek. Zaczął łykać i łapać wszystko co się rusza.