Smoki Wolnych Stad

–Ho ho! A co to takiego?– pomyślał wesoło adept widząc kolejny ślad. Po chwili już wiedział. Czerwony zwolnił i powiedział nie odwracając głowy, by nie zgubić śladu i w miarę cicho:
–To jest z pewnością lis. Futro jest rude i pachnie jak drapieżnik- po czym ruszył dalej wcześniejszym tempem. Teraz, zmotywowany odkryciem szukał dokładniej, zaglądając w większość interesujących miejsc po drodze. Pamiętał jednak o cichym poruszaniu się, nasłuchwaniu i wąchaniu. Czasem wypatrywał też daleko przed sobą jakiegokolwiek ruchu bądź ciekawego ksztaltu. Naturalnie, starał się ciagle poruszać wzdłuż tropu, by go nie zgubić.

// tutaj będę odpisywał ja, stary Czerwony

Czerwony bynajmniej nie wiedział, czym zajmuje się Viliar, ani co to ma dokładnie wspólnego z działaniami adepta. Zresztą jakoś nie był przekonany o istnieniu tych bogów, gdyż jedyny, którego widział, nie wyglądał nadzwyczaj ciekawie i z pewnością nie nazywał się Viliar. W każdym razie takie "zwalenie winy na kogoś" nawet, gdy robi się to w myśli, może pomóc podnieść się na duchu. Adept przerwał te rozmyślania, gdy zobaczył pierwszy ślad. -Nareszcie. Żeby tylko nie popełnić błędu!– pomyślał. Adept po szybkich oględzinach ruszył bez wahania za tropem. Naturalnie, pilnował, żeby nie narobić hałasu, szedł tak jak wcześniej, prawie skradając się. Cały czas śledził ślad, by go nie zgubić, jednak od czsu do czasu rozglądał się w poszukiwaniu ewentualnych kolejnych tropów. Pamiętał o uważnym nasłuchiwaniu, wypatrywaniu i wąchaniu.

Na jednej z większych skał, pośród drzew wylądował Czerwony Kolec. Adept był podekscytowany, a jego oczy błyszczały. Odkąd Jad Duszy przestał go uczyć spodziewał się, że nigdy nie opanuję nowych zdolności. A teraz nadarzyła się tak wspaniała okazja. Lubił tych ze Stada Życia, przynajmniej nie byli tak wybuchowi, jak Jad Duszy... Nawet miał w tym stadzie pewnego znajomego. Wypatrywał nowego nauczyciela i rozglądał się wkoło z zaciekawieniem.

Czerwony przystanął na chwilę zastanowienia. Stwierdzając jak zawsze, że to musi być wina Viliara, rozpoczął poszukiwania na nowo. Zaczął poruszać się po ciągle rozszerzającej się spirali. Nie zapomniał jednak o innych czynnościach. Rozglądał się uważnie i wypatrywał wszystkich ruchów i kształtów mogących przypominać zwierzynę. Szedł dosyć wolno, ale nie tak ociężale, jak wcześniej. Starał się także nasłuchiwać i iść cicho, by nie zagłuszyć własnymi dźwiękami jakiegoś tropu.

Czerwony szedł już tak dłuższą chwilę, a mimo to nie znalazł śladu. No trudno. Adept przystanął, wciągnął głęboko powietrze i rozejrzał się na wszystkie strony. Stwierdzając, że raczej nic dokładnego nie znajdzie stojąc w miejscu, ruszył w losowym kierunku. Idąc, starał się nasłuchiwać i wypatrywać w poszukiwaniu tropu. Gdy uszedł kilka kroków skręcił w lewo. Dalej chodził po spirali. Pamiętał też, by patrzeć w ściółkę i za drzewa – ślad może być wszędzie. Szedł w miarę normalnym tempie, ale cicho i ostrożnie.

Czerwony przyleciał tutaj, w nadziei na znalezienie wreszcie nauczyciela. A właściwie to na zgodę tego nauczyciela na naukę. Lasek wydaje się być całkiem przyjemnym miejscem do ćwiczeń. Po wylądowaniu rozejrzał się i spojrzał na ranę, która wciąż doskwierała. Odchrząknął i ryknął głośno. Jest to wezwanie dla samego przywódcy, Złudzenia Życia. Ciekawe, czy się zgodzi? Adept niecierpliwie czekał.

– Dobrze, myślałem, że jak pójdę dalej, to mi wypomnisz tamte przegapione ślady. Teraz już postaram się- oświadczył Czerwony. Czasem Jad był nieprzewidywalny. Odwrócił się mniej więcej w kierunku, w którym wcześniej szedł nie zawróciwszy. Wciągnął głęboko powietrze, wyciszył się i ruszył przed siebie. Jeśli nie odnajdzie zaginionego tropu, będzie poruszał się jak na początku, czyli po spirali. Szedł normalnie, jednak nie za głośno i bardzo uważnie. Zaglądał też we wszystkie miejsca, w których mogły się kryć jakieś ślady.

Czerwony znów się trochę zmartwił. Musi być szybszy i mieć podzielność uwagi. Odpowiedział Jadowi (oczywiście cicho): "Dobrze, rozumiem" po czym znów rozejrzał się dokładnie, wciągnął głęboko powietrze nosem i teraz szybciej zawrócił się w poszukiwaniu tych 3 śladów. Nie przyspieszył za bardzo, gdyż mógłby wtedy coś spłoszyć gwałtowniejszym dźwiękiem. Szedł dalej, starając się zręcznie omijać wszelkie drzewa i krzewy. Rozglądał sie od czasu do czasu, zwalniał i nasłuchiwał, a następnie znów przyspieszał. Pamiętał też o zaglądaniu w większe doły, krzaki i za drzewa.

Czerwony ucieszył się w duchu za nowy ślad, mianowicie zapach. Nie dał się ponieść nadmiernym emocjom, lecz teraz kontynuował podążanie za tropem. Nakierował się w stronę, z której było czuć ową woń. Wciąż chodził powoli, skradając się, nasłuchując i rozglądając. Unikał wydawania niepotrzebnych odgłosów np. dyszenia, szurania czy innych dźwięków ściółki leśnej.

Czerwony po chwili stwierdził, że może porusza się za głośno i zbyt nieuważnie. Zatrzymał się na moment zastanowienia, po czym kontynuował ruch. Teraz tylko podążał powoli w kierunku odgłosu, jednak jak najciszej i od czasu do czasu się rozglądając. Wypatrywał też czegokolwiek przed sobą, by może zobaczyć, co wydaje ten dźwięk. Starał się też nie szurać liśćmi, wręcz skradał się.

Czerwony błyskawicznie zatrzymał się, odwrócił głowę w lewą stronę i zaczął nasłuchiwać wstrzymując oddech. Po chwili zastanowienia, wciągnął głęboko powietrze- może wychwyci jakiś zapach. Ugiął mocniej łapy i cicho spróbował iść w kierunku odgłosu. Naturalnie, robił to bardzo powoli.

Czerwony odwrócił głowę w kierunku nauczyciela, po wysłuchaniu go odpowiedział cicho "Dobrze", po
czym kontunuował poszukiwania. Starał się też więcej nasłuchiwać. Czasem także rozglądał się na boki, ponieważ słowa Jadu o ataku dzikich zwierząt nieźle przeraziły adepta. Naturalnie, wciąż krążył po spirali, szukając i nasłuchując. Czuł się jak na prawdziwym polowaniu. Chyba niedługo wybierze się na nie.

Czerwony nawet spodziewał się takiej odpowiedzi, a charakter Jadu znał aż za dobrze, dlatego kiwnął głową i zamyślił się przez chwilę. Wybrał losową stronę, odszedł kilka kroków od nauczyciela i najpierw odetchnął głęboko powietrzem. Może coś zwietrzy od razu? Adept po tym oddechu, uznając za stosowne dokładniej poszukać, wetknął nos w ściółkę i zaczął chodzić w kółko wokół Jadu. Z czasem powiększał obszar poszukiwań, starając się iść po spirali. Od czasu do czasu zaglądał w okolicę drzew, czy w większe dziury w ziemi. Oczywiście chciał robić to jak najciszej, w końcu może gdzieś jest prawdziwa zwierzyna. Nie chciałby jej spłoszyć.

Czerwony uśmiechnął się do Jadu i odpowiedział wesoło:
– Naturalnie, zaczynajmy śledzenie. Całe szczęście, że zostało mi tylko to, skradanie i atak z obroną. Mam szczerą nadzieję, że teraz pójdzie mi lepiej- po czym ustał na baczność. Ciekawe, co zaproponuje mu do zrobienia Jad? Teraz będzie trudniej, w końcu są w prawdziwym lesie.

Czerwony właśnie tu udał się, chcąc nauczyć się kolejnego poziomu śledzenia. Wybrał akurat to miejsce, gdyż było tu dużo drzew i zarośli. – Niedaleko, lecąc, widziałem ten Obóz Elfów. Trzeba będzie go kiedyś zobaczyć. Jaka miła ta buczyna!– pomyślał. Teraz przyszedł czas na wezwanie Jada. Ciekawe, czy ta nauka będzie tak samo serią porażek? W każdym razie adept zaryczał głośno, wzywając nauczyciela.

Czerwony przyleciał pełen powagi nad Skały Pokoju i wylądował przy smokach Ognia. Otrzepał się dostojnie i powiedział do wszystkich – Dzień dobry!. Ustał obok Ćmienia, uśmiechając się do niej lekko. Ciekawe, jak potoczy się ta wojna? Jak sprawdzi się Czerwony w pierwszej walce? Takie pytania zadawał sobie adept w myślach. Smoki z Życia nie są chyba raczej bojownicze. Miał okazję poznać kilka dawno temu i raczej nie wyglądały bardzo potężnie. W każdym razie Czerwony jest bardzo podekscytowany i da się to zauważyć. Adept spojrzał w kierunku Życia. Kiedy rozpocznie się wreszcie walka?

Czerwony zastanowił się nad słowami Białego, patrząc się nad nadciągające chmury. Taka rada mogłaby rzeczywiście kierować się tylko własnymi pragnieniami. Z drugiej strony można by było wybierać nową radę co kilka księżyców. Tylko komu będzie się chciało wybierać cały czas kogoś innego? To rozwiązanie może i miało swoje plusy, ale też minusy. Zaś jeden smok rządzący wszystkimi byłby całkiem prostym wyjściem. On też jednak miałby wady. Kto w końcu zagwarantuje, że on nie pragnie przede wszystkim kosztowności i samic? Adept spojrzał jeszcze raz na niepokojącą pogodę i powiedział:
– Masz rację, wybiegamy trochę za daleko. Co jeżeli jednak owy jeden, zdecydowany mózg także będzie pożądał przyjemności? Naturalnie, jeśli uda się nam doprowadzić ciebie na to stanowisko, nie wątpię w twoje dobre zamiary. Nie będziesz przecież żył wiecznie, następcy mogą być różni. Poza tym, na taką rolę pewnie wiele smoków będzie miało chęć i zapewne uciekną się do wielu nieczystych zagrywek, by osiągnąć swój cel. Proponuję jednak na razie się tym nie zajmować, teraz obchodzą nas bardziej zbliżone plany. Gdy osiągnę dorosłą rangę, spróbuję przenieść się do Cienia- Czerwony także postąpił nieznacznie w stronę swojego stada. Chciałby wreszcie coś przekąsić.

Czerwony uśmiechnął się lekko i powiedział:
– Rozumiem. Nie będę cię już dłużej zatrzymywał. Jakby co, to bardzo lubię smoki z twojego stada. Są bardzo miłe. Jeszcze raz ci dziękuję- po czym zrobił parę kroków w stronę swojego stada. Zaraz jednak sobie o czymś przypomniał. Odwrócił szybko głowę i powiedział nieco ściszonym i niepewnym głosem:
– Mam nadzieję, że żadna wojna nie wybuchnie, przynajmniej między naszymi stadami. Znam nawet dobrze takiego adepta z Życia, Białego Kolca. Jest moim dobrym znajomym- następnie wyczekał na ewentualną odpowiedź rozmówcy i odleciał, rozmyślając o najróżniejszych rzeczach. Oczywiście, nie zapomniał wziąć mięsa. Gdy wylądował przed swoją jaskinią, wszedł do niej, położył się wygodnie i ze smakiem zjadł jedzenie.

Czerwony wielce ucieszył się i zdumiał, widząc, jak szybko dotarł tu ten łowca. Zdziwił się jeszcze bardziej, jak szybko kładzie przed nim jedzenie i jak szybko przedstawia się. Taki sposób bycia podobał się Czerwonemu. Szybko, zwięźle i na temat.
– Dzień dobry! Jestem Czerwony Kolec, adept ze stada Ognia. Naprawdę, ratujesz mi życie. Jestem twoim dłużnikiem, Bezchmurne Niebo. Wielkie szczęście mnie ogarnęło, że mimo różnych stad, dajesz mi za darmo jedzenie. Coś się stało? Widzę, że nie jesteś w najlepszym humorze- podziękował Czerwony i zapytał z troską. W międzyczasie przesunął żubra w swoją stronę, by go nie zapomnieć. Zaraz zaczął konsumpcję, powoli odrywając kawałki i przeżuwając je.

Czerwony pokiwał głową ze zrozumieniem, widząc, że musi pracować nad tym, by nie można było nim manipulować. Wysłuchał słów Białego, wyobrażając je sobie.
Do końca ich jednak nie zrozumiał. Zapytał więc:
– Czym jest ta tajemnica, ta prawda, o której mówisz? Naturalnie, nie powiem nikomu o naszej rozmowie. Możemy powierzyć sobie wszystko- zapewnił.
Adept też zrozumiał, że zamiast gniewać się na Runę, powinien ją do siebie zbliżyć. A w odpowiednim momencie porzucić, dla dobra Sprawy. Czerwony zgodził się z tym w duszy, uznając ten plan za lepszy. Jednak nie wszystko, co mówił Biały zgadzało się z jego przekonaniami. Dla adepta pachniało to przejęciem przez rozmówcę władzy absolutnej. W tym momencie zaczynały się ideologiczne różnice. Pora na przedstawienie przez Czerwonego swoich planów.
– Naprawdę jesteś prawowitym władcą? Kto to ustalił? Szczerze mówiąc, nie wyglądasz nadzwyczaj heroicznie, czy bosko. Uważam, że jedyną dobrą drogą dla Wolnych Stad jest Wielka Smocza Rewolucja. Dzięki temu smoki obalą przywódców stad, połączą się w jeden naród, w którym będą panować sprawiedliwe rządy Wielkiej Rady. W niej zasiadać będą, przypuśćmy 6 smoków, które będą podejmować najważniejsze decyzje. Stworzy się wielka Smocza Rzesza, która skupi się na ekspansji w dalsze terytoria i wojnami z innymi rasami, np. z równinnymi. Co ty na to? Wiem, że nasze zdania mogą się różnić. Przedstaw więc swoją wersję dokładniej i może coś ustalimy- opowiedział z zapałem Czerwony. Owszem, będą niezwyciężeni. Ale najpierw trzeba wyjaśnić sobie kilka rzeczy.