Smoki Wolnych Stad

Rozejrzał się kilkukrotnie, przez moment nawet spojrzał w miejsce, w którym ukrywał się Nos! Jednak ten był spryciulą i przybrał kamuflaż kamienny, nie było go widać. Gdy już miał poczucie, że jest bezpieczny, zaczął skrobać na tabliczce. Chwilę zajmie mu dojście do dawnej formy, ale nadal robił to dosyć szybko! Żeby oszczędzić trochę drewna, czasami zeskrobywał wierzchnią warstwę i pisał już na tej w miarę czystej. Hah, dbał o naturę.
"Zapytam Erycala o uzdrowienie. Zobaczymy o jakie kamienie poprosi, gdybyś chciał to moglibyśmy się powymieniać! Mam dużo, zbierałem dla córek." – Powiedział do Strażnika. Jeszcze niedawno musiał pochować Stheinę, ale Lilia nadal była pogrążona we śnie. Zawsze pilnował ją albo on sam, albo jeden z kompanów, wtedy najczęściej była to borsuczyca Stryjenka, ta bardzo związała się z Liliową.
Uśmiechnął się na następne słowa Proroka i już chciał coś pisać, ale trochę pogrążył się na moment w swoich myślach. Przypomniał sobie o swoim kalectwie, o tym jak je właściwie zyskał i dlaczego to zrobił. Gdyby ktoś zwrócił uwagę na jego błękitne oczy, zobaczyłby, że na moment znika z nich typowe szaleństwo, rozmiar źrenicy wrócił do bardziej typowego, oko nerwowo już nie lata na wszystkie strony.
"Wiesz Strażniku, że w tamtym przywróconym ciele to nawet nie był on? Dali złą duszę, która go udawała." – Napisał w końcu, tym razem nieco wolniej. Nawiązywał do Mułka i całego tematu kalectwa, skąd się wzięło, dlaczego. Nie pamiętał już, czy mówił o tym Strażnikowi, czasami wspomnienia mu się mieszały. Po chwili oczy wróciły do zwykłego dla Mackonura stanu. Moment krystalicznej czystości był krótki...

Strażnik Gwiazd

Przyszedł do miejsca, które znał jak własną torbę łowiecką, czyli całkiem dobrze. Wyleczył już w życiu bardzo dużo kalectw, ale najczęściej trafiały mu się takie... bardzo bolesne. Gdyby tam brakowało mu łapy, skrzydła, ogona, pół biedy. Ale mowy!? To jak pozbawić kraba szczypców, ośmiornicę macek, rybę skrzeli! Głos był jego najcenniejszym atutem, albo też wadą jednocześnie, gdyż no uchodził za głośnego smoka.
Po wejściu pod Ołtarz, wyciągnął z torby najpierw swojego gigantycznego kraba, a potem tabliczkę na której napisał najważniejsze informacje, które chciał przekazać Erycalowi.
"Znowu to co zawsze, straciłem głos" – Powiedział z miną skruszonego psa, który właśnie został wyzywany przez właściciela. Mimo tego, że Axarus ciągle zyskiwał jakieś kalectwa, to liczył na to, że bóg uzdrowień mu to wybaczy, w końcu to Mackonur był jednym z oryginalnych smoków, które przywróciły jego iskrę!
"Mój brązowy, włochaty, latający i magiczny nos zyskał psychopatyczne skłonności i ma urojenia o swojej wielkości. Czy da się to wyleczyć? Ile takie rzeczy kosztują? Kiedyś taki nie był!" – Na szybko nabazgrał na drugiej stronie tabliczki. Zaczął kierować przedmiotem to w górę, to w boki, to na dół, bo nie wiedział z której strony Erycal patrzy.
A krab sobie biegał po świątyni, szczypał i ocierał się o wszystko co mógł, zaznaczając w ten sposób swoją dominację. Chciał w ten sposób zająć to miejsce jako swoje! Od teraz wszystko tutaj należało do Krabusia, gdyż posiada jego zapach.

//+2ST do W; Niezdolność mówienia, ziania