Smoki Wolnych Stad

Przedłużenie ważności nagrody z loterii dla Sięgającego Nieba

Aktualizacja.

Chciałabym wykorzystać „ przedłużenie terminu ważności nagrody z loterii '22 aż do końca 2024 (uwaga! przedłużona nagroda zostanie przypisana na stałe do twojej postaci) – L23, zużyj do końca stycznia '24” na przedłużenie bonusu „ – możliwość drugiego wskrzeszenia* – użyj do końca '23”

Chciałabym też użyć „ – zamiana aktywnego kompana w niemechanicznego – zużyj do '23” na obecnego kompana. Nie wiem czy to dobre miejsce, but I hope.

Spoko, ja też nie wiem, wyślę modom.
Aktualizacja.

– możliwość posiadania 2 jaj z chętnym partnerem tej samej płci (loteria) – użyj do końca '23 do Rozkwitu Wiśni

Aktualizacja.

+ 3x onyks (dla Wyśnionego Szczęścia ode mnie)


akt.

– 3x onyks (dla Wyśnionego Szczęścia)

Aktualizacja.

Imię: Atka
Płeć: samiec
Gatunek: kruk
Opis wyglądu: Albinos. Białe, prawie przezroczyste pióra opalizują lekko fioletem, zielenią i złotem. Atka ma czerwone ślepia i różowawą, odkrytą skórę wokół nich. Biały dziób i szpony. Nie osiągnął jeszcze pełnych rozmiarów, ale jest już większy niż swoi pobratymcy.
Charakter: Ciekawski, jak to ptaszysko. Nie odstępuje Frar o krok, często przysiadając na jej ramieniu lub na pobliskiej gałęzi, stróżując jej z oddali. Stąd też jego imię "Atka", czyli duchowy strażnik w rodzimym języku czarodziejki. Umie mówić, wskazują na to informacje płynące przez łączącą ich więź, ale jeszcze się na to nie zdecydował od czasu incydentu z Morową Dziewicą.
Data zdobycia: 28.12.2024
Pochodzenie: misja
Typ: 2
Inne:
 

---

Dieta: mięsożerność

Frar zjawiła się przed świątynią z naręczem martwych królików i sarną. Była sama, co ostatnio było u niej dość powszechne, ale mogło przykuć wzrok kilku postronnych. W końcu jak często chodziło się samemu poza smocze tereny? W zasadzie nie wiedziała, może w istocie robił to co drugi smok.
Zrzuciła mięso z barku i strzepnęła z siebie magicznym podmuchem ściekającą jeszcze z na wpół świeżych zwierząt krew. Mogła przysiąc, że słyszała gdzieś krakanie.

//8/4 mięsa na misję 27.12

+ bursztyn dla Malachitowej Nocy z mojego KP


Aktualizacja.

Nieaktualne

Nieaktualne

Przez Szklisty Zagajnik przedzierała się też biała smoczyca. Wyglądało na to, że ma jakiś konkretny cel, bo jej krok był pewny, a blade ślepia zawieszone były czujnie na jakimś bliżej nieokreślonym punkcie między drzewami. A może zawsze tak chodziła?
Zanim zauważyła starszego smoka wpierw poczuła unoszący się wokół niego zapach. Mimowolnie zmarszczyła nos, ewidentnie nie doceniając kluczowych walorów jego morskiej potrawy. Być może ramy jej umysłu były już za bardzo ściśnięte wiekiem i przyzwyczajeniami, ale nawet gdy zdobyli swój dostęp do morza nie zaczęła polować na znajdujące się w nim organizmy. Po co, skoro w lasach było tyle znakomitych saren?
To nie tak, że nie doceniało okazjonalnej nowości, niektórzy stadni Łowcy swego czasu eksperymentowali z dziwnymi smakami i rzadką zwierzyną. Ale ona była w tym obszarze życia zupełnie prosta i niewymagająca.
Czemu właściwie o tym myślała? Spojrzała w kierunku zielonołuskiego samca, z widocznym błyskiem zaciekawienia w oku zerkając też na to co trzymał. Nie zatrzymała się jednak, gotowa zamknąć to spotkanie na tym właśnie momencie, mijając się bez słowa w aromacie śmierdzących wodorostów.

Mackonur

Doceniła wybrane przez młodego samca miejsce spotkania. Nieczęsto wychodziła poza tereny Mgieł, a najbardziej lubiła na nich właśnie ośnieżone łańcuchy gór, toteż cieszyła się, że nie musi zlatywać zbyt nisko. Ochronny jednak miałby kłopot z wyczytaniem tej oceny sytuacji z pyska smoczycy, jako że zwykle zamarznięty był w podobnym, neutralnym wyrazie.
Wylądowała przed nim, z lekkością opadając na ziemię. Wpierw stuknęły szpony, a potem po ziemi przetoczył się delikatny podmuch maddary, która zdawała się nigdy nie opuszczać smoczycy. Gdy ktoś stanął zbyt blisko dała się odczuć drganiami powietrza na łuskach czy balansującym na granicy słyszalności piskiem w uszach. Przystała na jakże uprzejmie wystosowaną propozycję spotkania, głównie wiedziona własną ciekawością. Czy mogła dowiedzieć się o sobie jeszcze czegoś nowego? Zwykły pragmatyzm kazał jej sądzić, że nie, a już w szczególności nie od słonecznego młodzika, który chodził po tym świecie pewnie nie dłużej od motyla. Wolała jednak nie słuchać się już tej części swojej osobowości, miała wrażenie, że równie dobrze mogłaby wtedy wykopać sobie grób i wygodnie w nim ułożyć.
– Jestem. – Niskim, melodyjnym głosem ogłosiła niezaprzeczalny fakt swojego przybycia, siadając wygodnie przed Adeptem i układając skrzydła skrzętnie na grzbiecie. Półprzezroczyste, fioletowe błony błysnęły w ostrym słońcu dnia, składając się w schludne harmonijki. Sprawiała wrażenie kogoś kto miał wszystko bardzo, bardzo dokładnie uporządkowane. Czy tak było w rzeczywistości? – Przyznam, że sama byłam zaskoczona, gdy usłyszałam ten język po tak długim czasie. Od wielu księżyców nie znam już nikogo kto potrafiłby się nim posługiwać. Jednak smoki, które spotkaliśmy na północy nie pochodziły z tych samych stron co moje dawne plemię, ani też rodzina smoka, którego znałam… Czy masz jakieś konkretne pytania? – Przerwała własne rozważania spoglądając bladym wzrokiem na Ochronnego. Być może był do tej rozmowy przygotowany lepiej niż ona, z zakurzonym naręczem wspomnień tlących się gdzieś z tyłu głowy. Porozsypywanych i wykrzywionych przez czas.

Białołuska czarodziejka ponownie postawiła łapę przed świątynią. Nie wiedziała do końca w jakim celu, ale miała potrzebę znalezienia się gdzieś daleko. Uciekała przed czymś? A może miała nadzieję znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania gdzieś dalej? Być może. To co robiła nie działało najlepiej. Już nie tylko wyglądała jak duch, ale też nim była, szczególnie w oczach młodszych smoków. Czyli wszystkich. Zachichotał jej wewnętrzny krytyk, a żeby go zagłuszyć stuknęła przyniesionymi cytrynami o ziemię, czekając na przybycie proroka... Czy nadal był nim Strażnik? Może on był starszy od niej? Tak, chyba był. A może nie? Powinna go o to spytać. Jeśli bycie starą stało się już nieodrębną częścią jej osobowości musiała raz na zawsze rozstrzygnąć takie palące kwestie. Cień uśmiechu zatańczył na jej pysku.

//2x cytryn za misję 23.09

Przez próg świątyni przeszła postawna smoczyca o opalizujących łuskach, a wraz z nią powietrze wokół przecięły wibracje otaczającej ją maddary. Pokryty bliznami pysk, z którego ciężko było odczytać wiek smoczycy, zamarł w wyrazie kamiennego spokoju. Zatrzymała się na moment, jakby potrzebowała chwili namysłu. Obsydianowe szpony stuknęły cicho o posadzkę, gdy ruszyła dalej, w kierunku posągu Uessasa. Skłoniła przed nim delikatnie łeb i z wyświechtanej torby wysupłała blade jajo. Przypominało z wyglądu bardziej kamień szlachetny, lekko opalizujące, poprzetykane złotymi i szafirowymi nitkami. Było również porównywalnie martwe. Położyła je na ziemi przed sobą, co zaowocowało głuchym stuknięciem niosącym się pod sam sufit świątyni.
– Uessasie… Co by się stało, gdybym zjadła twoją iskrę? – Biały pysk rozpogodził się niespodziewanie.

Frar wpatrywała się w gwieździstą posadzkę. Przypominała jej własne czary, grę światłem, świetliki i cienie. Gdy jej odbicie rozmyło się i zostało zastąpione przez inne, wzdrygnęła się lekko i uszczypnęła w ramię. Ciężko jej było rozpoznać granicę między snem, a jawą. Czy to też był jeden z jej koszmarów?
Spojrzała na nasiona mrużąc nieco ślepia. Wyglądały dość niewinnie jak na coś, co mogło w przyszłości żywić się mięsem łowców. Gdy przeniosła wzrok z powrotem na taflę wody, nie dostrzegła w niej już oblicza śmierci. Poczuła ciężar osiadający na jej sercu, często nawiedzający ją od kiedy się przebudziła.
– Dziękuję, Ateralu czy... – Rzuciła w pustkę, bijąc się z myślami. Nigdy dotąd nie próbowała szukać pocieszenia w słowach tych istot, dlaczego teraz próbowała to zrobić? – Czy ty wiesz już jak się to dla nas zakończy? – Odwróciła wzrok od własnego odbicia, jakby nie chcąc sama przed sobą przyznać się do własnej słabości.