Smoki Wolnych Stad

Mimo chrząknięcia samca Runa jeszcze przez chwilę spoglądała w górę, a w żółtym ślepiu być może zalśniła nostalgia. Ale był to tylko ułamek uderzenia serca, a może tylko złudzenie. Powoli przeniosła spojrzenie na łowcę i powitała go lekkim wygięciem pyska ku górze.
– Z pewnością by mi to nie zaszkodziło. Ale pamięć już nie ta. – Odparła swobodnie, żartując z samej siebie. – Może w końcu uda mi się przestraszyć nachalne pisklęta.
W końcu z tak barwnym, ciepłym umaszczeniem nie było to łatwe! Spokojnie pochyliła się nad mięsem, nie spiesząc się zbytnio, zupełnie jakby nie odczuwała głodu. A gdy skończyła jeść skinęła Instynktowi łbem w podziękowaniu.

Fioletowa smoczyca wypuściła z pyska kłęb pary, z dziwnym błyskiem w oku przyglądając się, jak rozpływa się on powoli w powietrzu. Stara smoczyca wygodnie umościła siedzenie w śniegu pod jednym z dziwnych drzew, ciepło owijając ogonem łapy. W tym wieku łatwo było o choroby. Z lekko zadartym łbem, obserwując niebo, czekała na smoka Życia.

Smoczyca wyrwała się z zamyślenia i powitała przybyłą nieco sennym uśmiechem.
– Dziękuję za przybycie – zwróciła się do Łowczyni. – I górę mięsa.
Dodała, mrugając pogodnie. Jak na komendę dołączył do niej kompan – zdecydowanie i przeraźliwie głodny żywiołak.
Wojna skinęła Dynamice głową z wdzięcznością i zabrała się za jedzenie. Szybko zjadła swoją część, ale Żar i tak był pierwszy. Pokryty płomieniami wilk wręcz połykał mięso w całości, a gdy skończył umknął, pomrukując przy tym.

Na łące zatrzymała się Wojna – już nie Runa. Fioletowołuska smoczyca przycupnęła na wilgotnej trawie, owijając wygodnie ogonem łapy. Uśmiechała się przy tym ciepło. Czekała na Przywódczynię Życia, która ostatnimi czasy chętnie dzieliła się z nią jedzeniem. Dobrze jest nie być głodnym.

Jak się okazało, Wichura nie będzie czekać na Uzdrowicielkę sama. W tym samym momencie zatrzymała się obok niej Runa, również wzywając Czerwień Kaliny. Starsza smoczyca uśmiechnęła się na powitanie do Wojowniczki, a widząc jej rany zaśmiała się krótko.
– Chyba czekamy na tego samego smoka – zagaiła do Nadciągającej. – Starość nie radość. Mam nadzieję, że moje ślepia da się uratować i to nie kwestia księżyców na karku.

// Jaskra.

Runa czujnie obserwowała starania swojego ucznia. Oczywiście nie mogła pozwolić dać się zranić, więc atak Koszmarnego Kolca zatrzymał się kilka łusek od jej piersi, jakby zaciął się nagle w twardej ścianie, a później stopił od gorąca.
– Ciekawy sposób. Pamiętaj, by dobierać ataki jak najlepiej do swojego przeciwnika. Jeśli walczysz z kimś szybkim albo bardzo wprawionym w magii i wiesz, że ma mały czas reakcji, upraszczaj swoje ataki. Ten byłby oczywiście skuteczny, ale ponieważ jest skomplikowany, stworzenie go zajmie Ci więcej czasu niż czegoś prostszego, a nie koniecznie mniej skutecznego. Dasz swojemu przeciwnikowi szansę na lepsze przygotowanie się do obrony.
Gdy skończyła mówić, skinęła nieznacznie łbem, dając znak samcowi by kontynuował.

A po co Czarodziejowi siła fizyczna? To była cała esencja magii – smok niepozorny, chudy, mały, którego połamałoby byle uderzenie za pomocą magii potrafił sobie to wynagrodzić, a nawet więcej.
– Przygotuj się do użycia magii tak jak zostałeś nauczony i zaatakuj mnie. Zobaczymy, co już potrafisz. – Poleciła mrugając zaczepnie do smoka.
Jednocześnie zrobiła kilka kroków w tył, zwiększając odległość pomiędzy nimi. I czekała.

Po jakimś czasie przed młodym adeptem Cienia wylądowała drobna smoczyca. Fioletowołuska Przywódczyni Ognia złożyła gładko skrzydła i podniosła łeb, strącając płomienną grzywę poza pole swojego widzenia. Podeszła do samca i powitała go krótkim skinieniem łba.
– Zapewne znasz moje imię, ale pozwól, że się przedstawię. Runa Ognia. Mam Cię wprowadzić w nieco bardziej zaawansowaną magię ataku i obrony, tak?
Uśmiechnęła się nieznacznie do Koszmarnego Kolca.

Cień Otchłani nie musiała długo czekać. Niemalże natychmiast pojawiła się na miejscu Runa Ognia, beztrosko kołysząc ogonem i wykrzywiając fioletowy pysk w dziwnym uśmieszku. Zatrzymała się przed minimalnie młodszą smoczycą i powitała ją skinieniem łba.
– Witaj, Aluzjo – zwróciła się do Cienistej. – Miałabyś coś przeciwko gdybym zaprosiła tu moją zastępczynię, Oddech Pustyni? Chciałabym by zaczęła się przyzwyczajać do takich rozmów.
Młoda Wojowniczka miała już okazję uczestniczyć w jej rozmowie z Przywódczynią Życia. Cóż, Runie nie pozostało wiele księżyców przy władzy. Póki co nie wyglądało na to, by zastąpić ją miał ktoś inny niż ta piaskowołuska smoczyca, więc należało ją przygotować tak dobrze jak tylko to możliwe.

– Witaj. Jak zapewne wiesz, jestem Runa Ognia – powitała z uśmiechem młodą smoczycę Życia. – Jak mam się do Ciebie zwracać?
Spytała. Dobrze wiedzieć które smoki były przyjazne niezależnie od stosunków międzystadnych. Zmarszczyła lekko pysk ze zdziwienia widząc, jak Adeptka przygotowuje jej posiłek. Chyba jeszcze nie widziała kogoś, kto tak by się starał podczas karmienia innego smoka. No proszę. Miła odmiana.
Skinęła jej z wdzięcznością łbem i szybko pochłonęła przygotowany posiłek . Jednocześnie przywołała przed kompana, który skrywał się w okolicznych krzakach, jego porcję z własnych zapasów.

Na polanie zatrzymała się fioletowołuska smoczyca. Runa Ognia przycupnęła nieznacznie, otulając łapy miękkim ogonem. Na smukłym pysku gościł nieznaczny uśmiech. Czekała na smoczycę z Życia, która zgodziła się podzielić się z nią mięsem. Łowcy byli prawdziwym miodem dla duszy.

Runa Ognia powoli skinęła łbem Bogowi Śmierci. Żółte ślepia spojrzały ze spokojem na Jad Duszy. Krócej niż jedno uderzenie serca gościł w nich błysk nostalgii. A może tylko tak odbiło się światło Złotej Twarzy?
– Ogień będzie dumny mogąc oddać smoka na służbę bogom – odparła, a kącik fioletowego pyska wykrzywił złośliwy uśmieszek.
Nie był on skierowany do Aterala. Nie kpiła ani z bogów, ani z funkcji proroka... Po prostu bawił ją fakt, że Jad prawdopodobnie często będzie budzony wizjami i nękany ciekawskimi pisklętami, które będą chciały porozmawiać z boskim wybrańcem. Zapewne o tym marzył.

Smoczyca spojrzała dziwnie na Ciche Wody. Zareagowała na krzywdę pisklęcia Wody lepiej niż jego własne Stado. Jad sam przekazał im tą nowinę i nawet nie kiwnęli szponem. Nie musiał być to nawet Cichy. Ani jego opiekun, ani reszta dorosłych. Nikt nie zrobił nic. A Runa natychmiast ruszyła na Skały Pokoju. Gdzie się podziała siła smoków, zdecydowanie? Walka o swoje? Nic dziwnego, że niektóre smoki czuły się bezkarne. A skoro to nie był pierwszy raz, kiedy ucierpiało pisklę Wody... Po raz kolejny Ciche Wody wzbudził głęboką niechęć Runy. Umywał się od odpowiedzialności za swoje Stado, zasłaniał się i wysługiwał innymi. Teraz także, dla swej wygody, stawiał jedynie żądania, nie dając w zamian niczego.
Żółte ślepia spojrzały chłodno na Aluzję. Wysłuchała już pozostałych. Z ciekawością obserwowała Przywódcę Życia podczas jego wypowiedzi. Był... Specyficzny. Ale choć młody, wręcz zbyt młody, bardziej przekonujący niż wiele starych smoków które poznała Runa. Tylko trochę zbyt... Zielony. I trawiasty.
– Życie za życie. Odebranie go bezbronnemu pisklęciu swojej rasy jest niedopuszczalne i głupie. Nawet uznawane przez nas za nieinteligentne zwierzęta bronią swoich młodych, oddają za nie życie. I bez ustalonych praw, obowiązujących wszystkie Stada pod barierą, za zabicie pisklęcia karą powinna być śmierć – pokręciła lekko łbem. – Proponuję również wezwać drugiego winnego. Wprawdzie najwidoczniej ma uraz do Stada Wody, ale chwilowo jest raczej najedzony, może nie zaatakuje.
Kącik fioletowego pyska drgnął. I wciąż czekali na reakcję Uśmiechu Cienia.

Runa czekała spokojnie aż pojawią się Przywódcy. A jak się okazało, również ich... Zastępcy? Przez chwilę zastanawiała się który ze smoków Życia jest przywódcą. Samiec był śmiesznie młody, ale skoro przyszedł pierwszy, to zapewne jego wołała.
– Wezwałam was, a w każdym razie część – kącik fioletowego pyska uniósł się kpiąco do góry – aby omówić pewne sprawy związane ze wszystkimi czterema stadami. Dwa smoki jawnie i, do tej pory bezkarnie, złamały prawa obowiązujące na tych trenach.
Chcąc nie chcąc, skierowała żółte ślepia na Uśmiech Szydercy. To o jego podwładnych chodziło. I nawet ich potężny sojusz nie mógł tego uciszyć. Jednej nocy Wodnisty, a drugiej Ognisty. Na racjonalność smoków które posuwały się do takich rzeczy nie można było liczyć.
– Jad Duszy miał wizję dotyczącą smoka Wody, jak mniemam zesłaną przez bogów – tu zerknęła na Aterala. – Pisklę zostało zabite i zjedzone przez Spojrzenie Mroku i Dwuznaczną Aluzję.
Twarde spojrzenie smoczycy objęło Wojowniczkę Cienia.
– To nie może zostać puszczone płazem. Pisklęta, niezależnie od stada, powinny być chronione przez wszystkie smoki. Samo zranienie ich powinno być karane, nie mówiąc o pozbawieniu życia.
Uniosła brwi, spoglądając wyczekująco na zebranych. Cóż oni na to? Czy Ciche Wody już wiedział?

Na Skałach Pokoju wylądowała fioletowołuska smoczyca. Runa Ognia rozejrzała się chłodno po okolicy i złożyła skrzydła, przyciskając je wygodnie do boków. Wyglądała na spokojną i dosyć rozluźnioną, choć w żółtych ślepiach pobłyskiwał niecodzienny chłód. Czas położyć kres swawoli pewnych smoków.
Za pomocą magii wezwała przywódców pozostałych Stad i usiadła, czekając.

Po Przywódcy Wody dołączyła do zebranych Przywódczyni Ognia. Wezwana przez Ducha na tereny wspólne nie wiedziała o co chodzi, ale postanowiła odpowiedzieć. Wylądowała nieopodal i zmrużyła ślepia widząc zebraną grupkę, w tym znajomego Łowcę Cienia. Nie wyglądało to dobrze. Podeszła zdecydowanym krokiem i zmarszczyła pytająco pysk.
– A więc? – spytała, prostując dumnie łeb.
Zwróciła spojrzenie żółtych ślepi na Ducha Łagodności, bo jak mniemała to ten smok ją wezwał, choć nie przypominała sobie by kiedykolwiek z nim rozmawiała.
– Cieniu, czemu trzymasz szpony na gardle pisklęcia? – nie znała rangi Tygrysiego Kolca, ale był młodziutki, więc nie mogła się o wiele mylić.
W jej głosie nie było groźby ani wyrzutów, tak jak u pozostałych. Była spokojna i czekała na wyjaśnienie jej sytuacji.

Trzeba przyznać Starszemu Życia, że zdziwił smoczycę wezwaniem. Nie był już Przywódcą, a jego miejsce zajął o wiele młodszy Świt Życia. Czas pokaże, czy stadu wyjdzie to na dobrze... Niemniej jednak, czego mógł od niej chcieć Wojownik? W obecnych czasach lekceważenie wezwania mogło przynieść nieprzyjemne skutki. Ataki elfów, rozpady. Więc Runa odpowiedziała dosyć szybko.
Gładko wylądowała na skraju łąki, a po wygodnym złożeniu skrzydeł podeszła do Uskrzydlonego Marzeniami. Nie wyglądał na rannego czy specjalnie przejętego, co nieco zaintrygowało fioletowołuską. Skinęła mu nieznacznie łbem.
– Witaj, Złudzenie... – zawahała się i uśmiechnęła przepraszająco. – Wybacz. Przyzwyczajenie.
Usiadła gładko i potrząsnęła łbem, pozbywając się płomiennej grzywy z oczu.
– Czemu zawdzięczam wezwanie?
Przekrzywiła pytająco głowę, widocznie i szczerze zainteresowana.

Smoczyca pokręciła lekko łbem. Przerzucanie odpowiedzialności od jednej grupy do drugiej było głupim posunięciem, a dla Runy pokazywało, że Leśny musi się jeszcze wiele nauczyć. O wiele lepszym wyjściem byłoby targowanie się. Wymawianie się chorobą czy brakiem oficjalnej nazwy było lekceważeniem Ognia. W tej sprawie to Świt Życia pokazał się z lepszej strony. Choć udowodnił, że nie dba o dobro smoków tak jak powinien, dał jednak pokaz twardego stanowiska.
– Głos Zapomnienia nie jest już członkiem Życia. Samo Życie, takie jak kiedyś, już nie istnieje. Jeśli Świt Życia jest takim smokiem jak utrzymujecie, nie będzie mu zależało na życiu Łowcy, który chce go zostawić. Pamiętaj, że biorąc pod opiekę smoka, bierzesz go wraz z jego przeszłością – zmrużyła nieznacznie ślepia. – Nie zaczynacie z czystą kartą. Każdy z was ma przeszłość. A Głos Zapomnienia, niezależnie od choroby, za swoją musi zapłacić. W taki lub inny sposób.
Wiedziała, że jej żądania nie były lekkie. Ale Woda nie była na pozycji, w której mogła odmówić. Ogień to wykorzysta, w taki czy inny sposób.
– Czy masz do mnie jeszcze jakąś sprawę?

Skinęła Przywódcy Życia łbem na odchodne. A więc Głos należał teraz do Wody. Przez chwilę pozostawała w bezruchu, spoglądając za oddalającym się smokiem. To były burzliwe czasy dla Stad. Czas wrócić do Ognia.