Smoki Wolnych Stad

– Spoko, to tylko kaszel.
– To tylko jakieś czarne gluty, nic wartego zmartwień.
– Spoko, to tylko trochę krwi, przeżyję.
Te i tym podobne wymówki Dagny wmawiał sobie i innym, do momentu, aż z pyska zamiast słów zaczęło wydobywać się skrzypienie i ataki krwawego kaszlu. Musiał złapać jakieś choróbsko podczas tej zimy. Bogowie, dlaczego pod tym magicznym dzbanem zwanym barierą było tak zimno!
Miał przy tym wrażenie, że jego mistrz był jakoś tak mnie poirytowany, od kiedy Dagny stracił głos.
Pewnie było to zbieg okoliczności.
Na „szczęście” rzyganie krwią było na tyle widoczne, słyszalne oraz wyczuwalne, że choroba różowego smoka została zauważona, a ten otrzymał rozkaz, by w końcu odwiedzić uzdrowiciela, na przekór skrzypiących protestów.
Dagny nie lubił uzdrowicieli.
Znaczy, nie żeby z tą profecją było coś nie tak.
Miód pitny przez nich produkowany był słodką, cudną trucizną, ich przesączona ziołami woń była bynajmniej nęcąca, a Sztuka leczenia ran była naprawdę szlachetna. Ale, coś w samej obecności uzdrowicieli było nie tak. Wzbudzali w Dagnym to obce, ponure uczucie, jakby wstyd.
Nie lubił tego uczucia.
Tak więcej też nie lubił uzdrowicieli.
Ale cóż, chyba lepiej trochę się pomęczyć, niż umrzeć wypluwając sobie wnętrzności.
Poddał się więc woli mądrzejszych i udał się na spotkanie z uzdrowicielem, do Dzikiej Puszczy. Wygodnie, że akurat tam, bo w końcu to jedyny teren jaki jakoś kojarzy!
W ciszy, przerywanej co jakiś czas skrzypiącym kaszlem, towarzyszył Midare z powietrza. Znaczy, o ile towarzyszeniem można nazwać latanie w sporej odległości i nie zmieniania żadnego słowa.
Chociażby przywitania...
…
Dobra, może było to bardziej niekryjome śledzenia,ale przepraszam bardzo, komunikatywność jest trudna gdy nagle traci się głos!
Wylądował na jednym z wyższych drzew, ale szybko zeskoczył na ziemię, czując, że gałęzie nie będą w stanie go utrzymać. Znajdując się już na dole mógł w końcu zidentyfikować brązowy kształt, który zauważył z powietrza. Znaczy, próbował go zidentyfikować.
Bo, no, co to jest?
Kształtem i rozmiarem trochę taki barierowy smok, chociaż chyba mniejszy od przeciętnego. Skrzydła miał, ogon miał, ale no... Pierwsze miało pióra, reszta miała futro? Dagny nigdy wcześniej nie widział takiego stworzenia! Ale nie było groźne, skoro Midar zachowywał się swobodnie w jego obecności. Dagny podszedł bliżej, z wysoko uniesionymi uszami, węsząc. Pachniało to trochę jak Lisia łowczyni. Więc było to z tego całego Cienia? Może czyjś towarzysz? Albo może jakaś manifestacja?
Próbował jakoś do tego przemówić, ale zamiast słów z pyska wyszło mu tylko jakieś trzeszczenie.
Ah, bez sensu.
Usiadł więc, ciasno przykrywając się gradientowymi skrzydłami, czekając na uzdrowicielkę.
Miał nadzieję że nie zachowa się w stosunku niej jakoś niefajnie, ale wiedział, że podczas całego zabiegu będzie spięty niczym żbik w klatce. O, chyba że nafaszeruje go chmielem. Nad tym można pomarzyć...

~~Zapalenie płuc~~

Mięso, skarb, który Dagny skrzętnie chomikował na okazję taką jak ta. Przez wiele dni od odczucia głodu przetrzymywał się, pozwalając, by ten stawał się coraz bardziej męczący. Wręcz osłab przez to!
Po cóż się tak męczyć, po cóż głodzić?
A no dla tego wspaniałego uczucia, które rozpływało się przez całe ciało wraz z pierwszym kęsem.
Tak, Dagny specjalnie czekał. W końcu to nie tak, że po prostu miał problemy z uzbieraniem jedzenia...
...
Tak, Dagny dobrał się do zachomikowanego mięsa(3/3) nieznanego pochodzenia. Kompletnie nie pamiętał skąd je zdobył ani do jakiego zwierzęcia pierwotnie należało, ale nie miało teraz specjalnie znaczenia.
Nawet czuły smoczy język nie pomógł w identyfikacji mięsa. Miast jakiegoś konkretnego smaku z każdym kęsem kubki smakowe krzyczały jedynie o przepyszności posiłku. Samiec łapczywie rozrywał mięso szczękami, starając się jak najszybciej zapełnić zasuszony żołądek. Po niedługiej chwili pałaszowania z mięsa pozostały jedynie skrawki tkanki, która była za mało istotna by martwić się jej stratą. Nie przejmując się sprzątaniem Dagny bekną donośnie, po czy odleciał w stronę stadnych ziem.
(Zt)
Czekało go jeszcze trochę czasu.

Oh. Więc lizanie ślepi pomogło!
Ale trochę zastanawiające. Takie klątwy nie brzmiały jak coś, co można od tak ściągnąć.
Czy ta obca siła nie była po prostu jakimś złośliwym duszkiem? Problemy narobić narobiła, ale chyba poważnej, trwałej krzywdy nie wyrządziła, skoro od tak można było zająć się tą całą klątwą.
Chociaż to nie był koniec ich zadania, prawda?
Nie miał zielonego pojęcia, co powinien teraz zrobić.
Dagny posiadał naprawdę wiele zalet. Urodę, charakter... coś tam jeszcze. Gdyby duchy obdarzyły go jeszcze nad smoczym intelektem, to to byłoby już za dużo!
Wzruszył skrzydłami na pytanie Inurta.
– Ja o niczym nie wiem. Może tamta dwójka coś znajdzie? – Był dopiero od niedawna w stadzie, więc nie był najlepszym źródłem informacji, co się tam dzieje. Szczególnie, że mieszkał na drzewie dość oddalonym od innych smoków.
– W sumie dziadku, to czy nie pamiętasz niczego dziwnego, nim poszedłeś spać? Czy może czułeś zapach, podajże, palącego się drzewa? – Usiadł na ziemi, nie do końca widząc, co powinien zrobić. Czuł się wręcz trochę bezużyteczny. Może powinien dolecieć do tych piskląt, co udały się do groty tego staruszka?

Kurcze, trochę żałował że nie zdarzył zgłosić się do tych, co udawali się na poszukiwanie źródła tego całego problemu. Stanie i usługiwanie stary, niedołężnemu smokowi nie brzmiało jak dobra zabawa. Ale cóż, jako tako był jedynym „dorosłym” w tej całej drużynie. Chociaż tutaj siła jego mięśni, jakże silnych, nie będzie chyba potrzeba. A szkoda. Dobrze byłoby w końcu jakoś się wykazać.
Tutaj natomiast... nie do końca wiedział co zrobić.
Szczególnie, gdy Inut zaczęła lizać gałki oczne staruszka.
– Em, co ty robisz? – Zapytał pisklę, które poczęło lizać ślepia chorawego samca.
Pokiwał głową gdy reszta dzieciaków z jego drużyny postanowiła udać się do groty pacjenta. Dobry pomysł.
Zastanowił się tylko, czy puszczanie tych dzieciaków samych na pewno było dobrym pomysłem.
Oh, cóż, raczej sobie poradzą.

Dagny stał oszołomiony.
Tyle nowych zapachów i pysków! To pierwsze, jak wszystko na wolnych stadach pachniało jakoś znajomo. Trzy smoki skojarzyły mu się z Lisią, więc od razu uznał je za te Cieniste. Nie mógł się na ich napatrzeć. Każde z nich miało takie śmieszne grzywy, a dwójka calutka była pokryta futrem. Jakie te barierowe smoki były śmieszne! Ale do tego szczęściarze z nich. Takie futro musiało być cieplutkie. Dagny lubił ciepło.
Lubił też podróże. Lecz, jeżeli podróży towarzyszy przeciwieństwo ciepła, to ta traci swój urok.
Szczególnie kiedy trzeba iść z kimś tak wolnym. Dagny nie lubił być wolny.
Nie lubił też wykładów. A ponoć te całe spotkanie młodych było takim wielkim wykładem. Mimo wszystko postanowił pójść z gromadką ziemistych smoków i jedynie kilka razy westchnął ostentacyjnie, gdy .usieli przebyć całą drogę pieszo. Szedł bardziej z przodu, oczywiście nie mając pojęcia, gdzie i jak dojść. Na szczęście reszta musiała wiedzieć.
Dziwny ptak był... dziwny. W taki majestatyczny, piękny sposób. Ciekawe czy smakował równie egzotycznie co wyglądał... Ale hey, nie była to chyba zwierzyna więc nie powinien o tym tak myśleć. Postawa tego ptactwa biła czymś niezwykłym, Dagny nie potrafił określić czym.
Przystaną więc w pobliżu eskortowanego staruszka, rozglądając się po okolicy. Widział wiele smoków podobnych posturom, ale jako że wiele z nich mogła być po prostu dzieciurami. Doprawdy, smoki wolnych stad naprawdę były przerośnięte!

♣ Aktualizacja ♣

Zastygł na chwilę, stojąc w napiętej pozie, z pół otwartym pyskiem i pustym wzrokiem. Potrzebował chwili do zastanowienia się, co rzadko kiedy robił. Na przykład nigdy nie zastanawiał się nad wiarygodnością Pieśni Wolnych Stad. Opowiadała ona o miejscu wolnego od niebezpieczeństwa, o jego szlachetnych mieszkańcach oraz o wielkich stadach trzody, która nigdy się nie kończyła. Teraz całe te pojęcie wydawał się... naiwny. Dziwny. A jeszcze dziwniejsza była reakcja samego Dagnego. Właśnie zrozumiał, że to, czego szukał, to, co było jego celem, dla którego przekonał się do opuszczenia rodzinnych stron najpewniej nie istnieje. Powinien chyba być załamany. Powinien kwestionować, kłócić się. Uznać, że się pomylił, może to są drugie wolne stada? Gniewać się na starszych, że źle przetłumaczyli zew?
Samiec nie czuł żadnej z tych rzeczy, a szczerą akceptację. Wsłuchiwał się teraz w okolicę. Nie minęła nawet chwila, a ta zaczęła grać. Hah, nie, to błędne rozumowanie. Ona grała zawsze, lecz jej melodia, choć wyraźna jak nigdy, zlewały się z niezauważalnie z dźwiękami natury. Pieśń, która od pisklaka męczyła Dagnego tutaj, chociaż i najwyraźniejsza, była dla niego kojąca. Niczym pogrzebana kołysanka uzdrowiciela.
Otrząsnął się, nie pozwalając sobie na odpłynięcie w to uczucie. Może miłe, może kojące, ale nie lubił go. Jego pysk zawsze wtedy zaczynał uśmiechać się w ten dziwny, delikatny sposób, a ślepia coś łagodniały. To nie w jego stylu! Dagny Mocodzierżca mknie przed siebie ze śmiechem na pysku i błyskiem w oczach! Albo Dagny Złoty Błysk. Ugh, imiona były trudne do wymyślania.
Ah, nie, dość zamyślania się na jeden dzień. Przecież nie był tu sam! Zerknął na Zaranną, upewniając się, czy nie odleciał na zbyt długi czas.
– Wiesz, w sumie to czuję się oszukany. Nie przez ciebie, oczywiście!
Podszedł do ściany wąwozu, szukając czegoś ślepiami.
– Bo widzisz, staruszkowie opowiadali mi o tym miejscu. – Uśmiechnął się, znajdując odpowiednie miejsce.
– No i tak trochę czuję się oszukany. Miało być bezpiecznie, miało być żarełko, miały być fajne smoki. – Zaczął wspinać się po stromej ścianie, chwytając za wystające korzenie chwytnymi skrzydłami, aż znalazł się bliżej Zarannej. – Przynajmniej to ostanie się zgadza. – W końcu mógł przyjrzeć się bliżej swojej rozmówczyni, co trochę zmniejszyło jego zawadiacki uśmiech. Ona była duża. Za duża. Na dole mógłby sobie myśleć, że to kwestia perspektywy. A teraz to wyglądał przy niej jak dzieciak! To wielka niedogodność, gdyby mieli kiedykolwiek zawalczyć. Różowe ślepia zaiskrzyły złotem, gdy spojrzał na pierś samicy.
A jak już pro po walki jesteśmy.
– Uuu, racja, mówiłaś. A jak je zdobyłaś? Trudno było? Pewnie trudno, w końcu inaczej nie pozostałby na stałe. – Chyba coś o nich wcześniej wspomniała, ale wtedy był już zbyt pochłonięty myśleniem. Wskazał na jedną z większych blizn. – Po czym to? – Zachowywał się niczym pisklak widzący błyskotkę, no ale czy tym właśnie nie były blizny? Ozdabiały one ciało smoka, świadcząc o jego ciężkich walkach. Z jednej strony Dagny marzyłby kiedyś pochwalić się własnymi, ale z drugiej strony, gdyby tak zostać wielkim wojownikiem, ale bez jakiejkolwiek blizny? Brzmi równie wspaniale!
Ogarną się jednak, nie pozwalając, by ekscytacja zupełnie go pochłonęła. Chyba zadała mu pytanie, nie.
– A, że król? Noo tak, to przecież przywódca daoine. – Domyślając się, że definicja tego słowa może być inna pod barierą, zaczął gestykulować skrzydłami, jakby układając kulkę czy pudełko. – Ludu, rodziny, królestwa. On decyduje o wszystkim, o czym nie decydują staruszkowie bądź Trójeczka. I ciekawią mnie te wszystkie Wody, Ognia, Życia i Błocka, ALE. – Ostrożnie, łamiąc zasady przestrzeni osobistej dotknął pazurem większą bliznę samicy. – To pierwsze.