Znaleziono 170 wyników

autor: Esencja Przeszłości
14 sie 2014, 23:16
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Księżycowa łąka
Odpowiedzi: 684
Odsłony: 99949

Zamruczałam cicho i odwróciłam się ku niemu, patrząc w jego żółte ślepia, tak podobne do jego ojca. Sumienny chyba nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo przypominał swego rodziciela, nie tylko z punktu widzenia fizycznego, ale i z zachowania. Był jednak młody i popełniał pewne błędy, które młodym można wybaczyć.
Skinęłam delikatnie smukłym łbem.
Tak, stracił je wszystkie, a wszystkie bardzo kochał. Nawet tą, której nigdy nie mógł mieć, ale owoc jego miłości do niej przetrwał w postaci Twej siostry. Widzisz, ale wydaje mi się, że nie tylko strata tych samic nim wstrząsnęła, ale strata wielu bliskich, młodych, ojca. On chce was chronić za wszelką cenę, nie tylko was, swe młode, ale całe Stado, podejmuje pewne decyzje, które teraz wydają ci się irracjonalne, ale które mogą, ale nie muszą, w przyszłości wyjść wam wszystkim na dobre – wyjaśniłam swym spokojnym, cichym głosem, nie spuszczając czarnych ślepi z młodego samca, jasne błęitne źrenice jaśniały wyraźnie, zdając się przewiercać jego dusze na wskroś.
Czując wibracje many, dostrzegłam, jak pojawia się przed samcem niewielki portal, a zaraz potem w lekkim rozbłysku jasnego światła pojawił się ochłap, nie wydawał się zgniły, ale po prostu nienaturalnie blady z braku krwi, która by go odżywiła.
Poruszyłam błękitnymi szponami w ziemi.
Ostatni raz uczynię coś, co już nie powinno być w mej mocy, pomogę ci odzyskać to, co utraciłeś, bo wierzę, że ten dar pozwoli ci w końcu przemówić – moje słowa nie odnosiły się do mowy, jako takiej, być może kiedyś młody samiec to zrozumie.
Wiedz jednak, że cena tego daru jest wysoka, a jeżeli nie jesteś gotów jej zapłacić, nigdy już nikt nie usłyszy twego głosu – przemówiłam po chwili, uwaznie patrząc w ślepia samca.
Nie posiadam ziół, które złagodzą następstwa tego, co uczynię. Nie uśmierzę twego bólu, chociaż mogłabym to zrobić Maddarą, lecz tego nie uczynię. Nie zatamuję krwawienia, ani cię nie uśpię, nie usunę bakterii. Sam będziesz musiał znieść to, z czym się wiąże ten dar. Kikut się zagoił, będę musiała więc otworzyć zasklepione rany, będziesz krwawił, a ubytek krwi będzie znaczny, gdyż w języku znajduje się wiele dużych naczyń krwionośnych. I będziesz gorączkował przez co najmniej dwa wschody złotej twarzy, osłabiony, gdyż twój organizm będzie walczył z tym, co utracił, a nagle odzyskał – wyjaśniłam spokojnym głosem, aż w końcu zamilłam, czekając na odpowiedź młodego smoka.
autor: Esencja Przeszłości
14 sie 2014, 23:03
Forum: Bliźniacze Skały
Temat: Skalna Polanka
Odpowiedzi: 441
Odsłony: 63319

Byłam zadowolona z tego spotkania, nie wiele przez ostatnie księżyce miałam czasu, aby móc przebywać z bliskim. Jako Uzdrowicielka często wybierałam się na długie wędrówki, teraz jednak będąc czarodziejką nie wiele miałam do roboty, a i mój wiek również miał swoje wady, chociaż niedołężną nie można było mnie nazwać.
Spojrzałam na swą wnuczkę i dostrzegłam ciemną, niebieską kulkę piór i futra ześlizgującą się z grzbietu Puszystej. Zaintrygowana zniżyłam nieco pysk, wciągając powietrze przez nozdrza, chcąc zapoznać się z zapachem małego pisklęcia, które nieco niezdarnie podreptało w moją stronę. Zapach małej był intensywny, futro i pióra przesiąkły wonią Puszystej, do tego mała samiczka była niezwykle podobna do mej wnuczki, przez co odpowiednie wnioski nasuwały się same. Poczułam dumę, ponieważ moja wnuczka doczekała się własnych młodych, a tym samym w pierwotny sposób i moja krew doczekała się narodzin w trzecim pokoleniu. Uśmiechnęłam się ciepło, chociaż widziałam, że pisklę było kruche i mimowolnie poczułam ukłucie smutku, bo obawiałam się, iż młoda może nie przeżyć długo. Miałam w swym życiu wiele młodych i każde umierało młodo... W duszy życzyłam Puszystej, aby nie musiała doświadczać ogromu rozpaczy po stracie młodych.
Kiedy malutka samiczka bez strachu zanurzyła krótkie ząbki w mojej przedniej łapie nawet tego nie odczułam, zewnętrzną jej część pokrywały drobne, zwarte niebiesko białe łuski. Trąciłam nosem łebek małej Luny i spojrzałam na Puszystą.
Jesteś niezwykle wyrozumiała, moja droga. Ale prawda jest taka, że znacznie odcięłam się od swej rodziny, nie tylko od ciebie, gdyż nazbyt przypominałas mi swego ojca, ale nawet od swych młodych w cieniu... Wszyscy umieraliście tak szybko... teraz przy życiu zostałaś tylko ty i moja dwójka Cienistych, Chłodny i Zwiastująca – mruknęłam w odpowiedzi, nie zamierzając kryć przed wnuczką prawdy.
Gratuluję ci macierzyństwa, Puszysta, to ogrom szczęścia, ale i ciężkie jarzmo, wiem jednak, że będziesz lepszą matką, niż ja kiedykolwiek byłam – dodałam po chwili, ponownie kierując wzrok ku Lunie.
autor: Esencja Przeszłości
12 sie 2014, 22:46
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Księżycowa łąka
Odpowiedzi: 684
Odsłony: 99949

Przysłuchiwałam się jego myślom w milczeniu, nie przerywałam mu kontemplacji. Swego czasu również poświęcałam wiele czasu na rozmyślanie o swej przeszłości, o tym, jak bardzo czułam się skrzywdzona i samotna. Nadal byłam samotna, jednak z własnego wyboru, tak długo byłam sama, iż nawet własnymi młodymi nie potrafiłam się już opiekować. Ingmar i Cassandra wychowywali się samotnie, wyrośli na mądrych Adeptów, ale matki nie znali prawie w ogóle. Czyż nie jest tak, iż najbardziej ranimy swych bliskich, nie potrafiąc okazać im tego, jak bardzo ich kochamy?
Czułam i widziałam jego oczyma wszystko to, te chaotyczne migawki, bezmiar samotności i tylko nieliczne chwile, kiedy czuł, że jednak ktoś go kochał, chociaż czasami zdawał się na to ślepym. Uśmiechnęłam się smutno pod nosem, z zamyśleniem wpatrując się w granat nieba.
To wszystko nie musi się tak skończyć, możesz zacząć może nie od początku, ale na nowo począć kreować swe życie, nic nie jest przesądzone. Przeszłość jest za nami, przyszłość przed nami, ale liczy się tak naprawdę to co tu i teraz – szepnęłam miękkim głosem, zerkając na samca kątem ślepi.
Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego twój ojciec taki jest? Znam go nie od dzisiaj i widywałam go zarówno w dobrym czasie, jak i w tym, gdy jego życie przesłoniły chmury żałości i zwątpienia. Czasem po prostu już nie potrafimy ukazać tego, jak kogoś kochamy, pokazujemy to na swój sposób, nie zawsze czytelny – dodałam po chwili.
Dostrzegając obrazy po tym, jak samiec zakonserwował swój język zmarszczyłam lekko pysk, zastanawiając się nad czymś głęboko. Czy to, co mogłam dla niego zrobić, będzie dobre, czy złe? Jakie będzie miało konsekwencje...
Życie bywa takie nieprzewidywalne, a to, co wydaje nam się słuszne w jednej chwili, jest katastrofalne w późniejszym okresie... Jak chociażby moje zejście z drogi leczenia. Wtedy mieliśmy i uzdrowiciela i kleryków, teraz zostali tylko ci drudzy, niewyszkoleni i zdani na siebie.
Los... życie.
Czy możesz przywołać swój fragment jęzora? – spytalam spokojnym głosem, podejmując pewne decyzje.
autor: Esencja Przeszłości
10 sie 2014, 0:27
Forum: Cmentarz
Temat: Kurhan Cienia
Odpowiedzi: 25
Odsłony: 9083

Życie naznaczone jest cierpieniem, ale także radością, nadzieją i chęcią walki, nawet wtedy, kiedy ciało nie zdoła ich udźwignąć – Kłopot (Chieu) Widząca Łuska

Niech upór ten słuszny, a nie ośli, nigdy nie zostanie zapomniany – Kadma (Złota Łuska)

Pamiętajmy też o tych, co żyją, choć odeszli – Aiden (Błędny Ognik). Talaith (Rozkwit Mroku)
autor: Esencja Przeszłości
01 sie 2014, 22:58
Forum: Bliźniacze Skały
Temat: Skalna Polanka
Odpowiedzi: 441
Odsłony: 63319

Esencja nie ukrywała zdziwienia, gdy pewnego poranka do jej głowy przedostał się przekaz. Czarodziejka nie rozpoznała "zapachu", struktury myśli smoka, który próbował się z nią skontaktować, jednak treść ów przesłania nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Ostatni raz, gdy widziała swą wnuczkę ta była młodą Adeptką, czy teraz dzierżyła już dorosłą rangę, miała własną rodzinę? Gdy smoczyca starała się podliczyć w myślach, ile minęło czasu od wyklucia się Niezapominajki w grocie jej niezyjącego syna, z trwogą zrozumiała, iż musiało już minąć pełnych trzydzieści dwa wschodów Srebrnego Pysku...
Ta myśl była niepokojąca, gdyż sprawiała, iż smoczyca uświadamiała sobie, jak była beznadziejną zarówno rodzicielką, jak i w ogóle członkinią jakiejkolwiek rodziny. W czasie, gdy młoda się wykluła widziała ją zaledwie dwa, może trzy razy.
Tyle czasu minęło, tyle chwil przepadło. Na dobrą sprawę smoczyca wcale nie znała swej wnuczki, tak więc uczuła w swym sercu smutek. Mogła bardziej się postarać. Zawsze liczyła się dla niej tylko praca, jaką wykonywała dla Stada, nawet jej własne młode nigdy nie odczuły, że mają matkę.
Lecąc przez przestworza nieba osłoniętego cienką warstwą perłowo szarych chmur przeczesywała okolicę swymi onyksowymi ślepiami, w których jarzyły się błękitne, wąskie źrenice. Gwiaździste lotki na jej skrzydłach łopotały cicho, tworząc swą własną melodię, a Czarodziejka dostrzegła niewielką Skalną Polankę, a na niej, pośród topniejącego śniegu, błota i budzących się do życia traw i kamieni ujrzała szafir futra swej wnuczki. Była już dorosłą smoczycą, zgrabną, wręcz piękną. Uśmiechnęła się, teraz w dużej mierze przypominała nie tyle ją z młodych lat, co Lazurową Lilię.
Zniżyła lot i wylądowała miękko na ugiętych łapach jakieś trzy skoki od wnuczki, poruszyła jeszcze jeden raz rozłożystymi, potęznymi ramionami skrzydeł, aby w następnej chwili ułożyć je na smukłych, pasiastych bokach pokrytych siateczką delikatnych, gładkich łusek. Długa, granatowa grzywa łopotała na wietrze, kiedy uniosła pysk i spojrzała z ciepłym uśmiechem na Puszystą. W starczych ślepiach smoczycy można było dostrzec coś na kształt rozrzewnienia. Zbliżyła się do wnuczki, idąc bezszelestnie, a następnie wyciągnęła długą szyję i musnęła polikiem polik wnuczki.
Witaj, kochanie... Tak dawno żeśmy się nie widziały. To chyba oznacza, że nie jest ze mnie najlepsza babcia – przemówiła tym znanym wszystkim cichym, szeptliwym głosem, niezwykle jednak wyraźnym, dźwięczącym hipnotyczną nutą.
Uniosła pysk i spojrzała uważniej na Puszystą.
Nie wiele się zmieniłaś przez te księzyce, nadal urocza i piękna – dodała z zadowoleniem.
autor: Esencja Przeszłości
31 lip 2014, 23:31
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Księżycowa łąka
Odpowiedzi: 684
Odsłony: 99949

Smoczyca nie wiedziała, czy samiec zdawał sobie sprawę z tego, iż poprzez połączenie myślowe miała wgląd w każde jego myśli, które przepływały przez jego umysł, w każdą rozterkę, ale tym samym pozwoliła mu na to, aby i on widział jej umysł w chwili teraźniejszej, nie wyczuł tam ani cienia dezaprobaty, a jedynie spokojne zrozumienie, ten spokój zdawał się emanować w jej umyśle, jako główny składnik, tylko gdzieś tam, za tą migotliwą barierą jaśniały jej wspomnienia, niedostępne do jego wglądu.
Po to żyjemy, aby popełniać błędy, całą ich masę i jeszcze tyle, ile nawet nie damy rady zliczyć. Na tym polega zycie, na błędach, na wyborach, które mają nas czegoś uczyć. Jeżeli wyciągamy ze swych doświadczeń lekcje na przyszłość, są to doświadczenia cenne, godne zapamiętania, jednak jeżeli dalej brniemy w gąsz piołunu i zgorzknienia, są to doświadczenia nic nie wnoszące zarówno do naszego życia, jak i życia innych, bo przecież te życie dzielimy nie tylko ze stadem, nie tylko z najbliższymi, nie tylko z partnerami, ale ze wszystkimi, którzy znajdują schronienie pod barierą, a także z tymi, którzy dopiero będą. To, co uczynimi teraz, zostanie podarowane potomnym, to nasze wybory kształtują przyszłość nas i przyszłości, naszych potomnych. Zło jest w każdym z nas, ale ci, którzy potrafią z tym współgrać, a nie wysuwać je na plan pierwszy, są warci więcej, niż ci co poddają się obłędowi i żądzy. Bo są różne żądze, niektóre dane nam z przyrodzenia, inne zrodzone z chorego umysłu, bądź pięknej duszy – przemówiła po chwili stara smoczyca, patrząc na swego rozmówcę.
Żadne z nas nie jest wyjątkowe, lepsze od drugiego, ale za to każde z nas jest unikatowe i to od nas zależy, jak ta wyjątkowość zostanie wykorzystana. Każde z nas narodziło się w jednym celu, każde z nas jest przypisane do jakiegoś wielkiego czynu, nie ważne czy płodzenia przyszłych pokoleń, walki z zagrożeniem tego świata. Musimy pamiętać, że jednostka nie znaczy nic. Sami jesteśmy zaledwie pyłem, zapominamy, że wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami niezależnie od pochodzenia, żyjemy aby przetrwać, ale odwracając się od siebie i zamykając w szczelnym kręgu stajemy się ślepi i głusi, zaślepieni ideą dobra stada, które nie przetrwa bez wsparcia reszty – mruknęła na koniec cicho, przesuwając długi ogon po trawiastym podłożu.
autor: Esencja Przeszłości
31 lip 2014, 16:44
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Księżycowa łąka
Odpowiedzi: 684
Odsłony: 99949

Smoczyca rozpostarła jedynie na niewielki kawałek ramiona skrzydeł i pacnęła jednym z ramion w tył głowy młodego smoka, przekrzywiając łeb, aby spojrzeć na niego z rozbawieniem, ale i spokojem jawiącym się w jej oczach.
Żaden los nie jest z góry przesądzony, żaden smok nie ma z góry ustalonego końca. Nasze życia nie należą do nas, od łona do groby jesteśmy złączeni z innymi: tymi, którzy byli i będą. Każdy dobry i zły uczynek, rodzi naszą przyszłość. Konsekwencje życia jednostki są odczuwalne przez wieczność. Wierzę, że śmierć jest zaledwie bramą, kiedy się zamyka, inna się otwiera. Gdyby ukryć to, co jest dla nas istotne, wtedy zostanie ukryta prawda. Możesz się obawiać, że nikt w tą prawdę nie uwierzy, ale zawsze jest ktoś, kto już wierzy... – odpowiedziała mu, patrząc w jego żółte ślepia.
Nie bój się żyć, bo wszystko to trwa tylko jedną chwilę, mamy tylko jedno życie, które zapamiętamy, by odchodząc do przodków zapomnieć. Zawsze możemy powrócić, ale wtedy... wtedy zaczynamy od nowa, a ci których ukochaliśmy, znienawidziliśmy przestaną istnieć w naszych umysłach i sercach – mówiąc ułożyła wygodniej skrzydła na bokach.
autor: Esencja Przeszłości
30 lip 2014, 11:20
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Księżycowa łąka
Odpowiedzi: 684
Odsłony: 99949

Esencja należała do pamiętliwych smoczycy, chociaż jak wiadomo, z czasem nawet najwspanialszy umysł przypomina ledwie sito, przez które to wiele wydarzeń ważnych bądź mniej przecieka, pozostawiając po sobie jedynie mgliste wrażenie pamięci.
A chociaż Czarodziejka kojarzyła sylwetkę młodego smoka, łączyła go wciąż i rusz z postacią Uskrzydlonego Marzeniami, czując, że musi to być jego syn, bo któż inny tak bardzo przypominałby tego Wojownika, jak nie jego krew?
Młody samiec, z chwilą, gdy próbował połączyć się z umysłem Esencji mógł poczuć nagły wstrząs, który przepłynął przez jego ciało, pozostawiając po sobie drżenie. Osłony jednak, niezwykle silne, ale i subtelne dla nawet najbardziej wprawnego Maga, opadły odrobinę.
Gdy jego myśli wlały się w umysł Czarodziejki mógł doznać wrażenia... zagubienia. Gdyż umysł smoczycy zdawał się przepastną przestrzenią, niby niebo, niczym przepaść, migotliwy, nierozwikłany... acz cichy. Spokój, który panował w jej głowie mógł wydawać się wręcz nienaturalny, ale w oddali mógł wyczuć coś znacznie potężniejszego, coś zarówno świetlistego, jak i ciemnego, kryjącego się, a może po prostu nie osiągalnego dla młodego Wojownika.
Czarodziejka uniosła kąciki gadzich, ciemnych warg, ukazując w tym spokojnym uśmiechu końcówki niezwykle długich, jasnych kłów.
To nie Bogowie odpowiadają za nasz los. Lubimy błędnie twierdzić, iż to, co nam się przydarza jest sprawą ich zamysłu... Wszystko tak naprawdę leży w naszych łapach, oni mogą wskazać nam drogę, połączyć się z nami w modlitwie, okazać swą łaskę poprzez dar, ostrzec... Ale to wszystko. Ciemność zaś nie tylko ich domem, nie tylko zło czai się pośród plam szarości, srebra, granatu... – głos smoczycy spływał powoli z jej warg, miękko, dźwięcznie, cicho.
Spojrzała w jego pysk, unosząc odrobinę łeb. Jej niezwykle długi ogon wił się, niczym ciemny wąż.
Zemsta i Obłęd... Wieczne zmartwienie żyjących, jak i Bogów, poddających się własnym żądzom, które doprowadzają do zniszczenia, zachwiania, splugawienia... Zemsta i Obłęd są jednak niczym z mianem Miłości, Szacunku, Nadziei, Honoru... Młodyś, smoku Ziemi, czuć w twym umyśle chaos, trudy twego młodego życia. Wiec jednak, że era ów jest niespokojna i twoje problemy staną się niczym w obliczu tego, co nadchodzi... Wszystko się zmienia... – czarne ślepia o hipnotycznej, jarzącej się błękitem źrenicy na tych kilka sekund przyszpiliły wręcz żółte wejrzenie młodego smoka, jednak już po chwili, gdy wybrzmiały ostatnie słowa, smoczyca uśmiechnęła się, kierując wzrok na falujące ciemne trawy.
autor: Esencja Przeszłości
29 lip 2014, 17:03
Forum: Zimne Jezioro
Temat: Księżycowa łąka
Odpowiedzi: 684
Odsłony: 99949

Esencja ostatnimi czasy nie wiele opuszczała Obóz po tym, jak zmieniła rangę. Nie miała już po co, długie, trwające księżycami wędrówki dla niej były przeszłością, teraz tylko mogła polować, wychodzić, gdy głód zajrzał w jej oczy, naśmiewając się z niej. Dla smoka, który większość swego żywota spędził na wędrowaniu, nagły osiadły tryb życia nie był niczym, czego by pożądał. Ale smoczyca wiedziała, na co się godzi, gdy ustąpiła pola młodym pokoleniom. Najpierw pokładała nadzieję w Chieu, jednak ta zwiędła, niczym ledwie wzrosły kwiat, który nie miał szans przetrwać w Wiecznej Zmarzlinie.
Teraz jednak, gdy lód ustępował pola wodzie, dającej życie i ciepłu płynącym z coraz swobodniej świecącej Złotej Twarzy jej latorośl mogła wzrosnąć. Czy nadszedł czas, iż przestanie grzebać własne młode?
To była nadzieja, której ciężko było uwierzyć, ale tak bardzo pragnęła, nawet teraz, gdy ponownie stała się obcą własnym pisklętom. Nawet teraz.
Tym razem, tej nocy, smoczycy opuściła swe leże, samotnie, pozostawiając rannych kompanów w leżu, pragnąc raz jeszcze zaznać tej wolności, którą daje wędrówka. Mrok stał się jej domem, ostatnim pewnym miejscem, czymś co wiedziała, iż jest stałe, zawsze powraca i nigdy już jej nie opuści.
Lecąc poprzez przestwór nieba, migotliwa, wręcz srebrzysta na tle ciemnych ciężkich chmur, jednak nie tak mrocznych, gdy nastał czas Tarrama, oddychała pełną piersią, szybując na ciepłych prądach. Śnieg ustępował, pozostawiał połacie błota, odsłaniał to, co było ukryte, truchła zwierząt, zaczynające gnić, uwolnione od stanu letargu. Nowe pędy, zieleń traw, rodzące się życie.
Tak wiele czasu upłynęło, odkąd oglądała ich zieleń. Ona trwała, gdy wszystko się zmieniało.
Ale czuła, że nadchodzi coś złego, nocne majaki pozostawiały po sobie niepokój. Wizyta Aterala to nieznośne drżenie i napięcie, ale ona wiedziała, co robić. Wiedziała, bo była cieniem... Ledwie drżącą plamą przepływającą nad uśpionymi pejzażami.
A tam, w dole, obserwując swymi czarnymi ślepiami o gorejących błekitnych źrenicach, dostrzegła biel, biel tak znaną, a jednak zupełnie obcą, ukazująca sylwetkę smoka, młodego, chociaż już dojrzałego. Żółć ślepi, ledwie dostrzegalny błysk, to tam się skierowała, dając się ciągnąć przeznaczeniu i fali wydarzeń. Bo tylko tyle jej pozostało.
Lądując miękko na długich łapach, złożyła rozłożyste ramiona na swych bokach, a długa grzywa, niczym kawał wstęgi granatowego nieba usłana srebrem, niczym ślepia Przodków, powiewała na chłodnym, acz znacznie cieplejszym wietrze, który znała... z przeszłości.
Mlecznobiałe rogi, sześć smukłych kościanych łuków okraszały jej smukły pysk, gdy spojrzała na wyrostka z tym dziwnym spokojem, mieszającym się z chaosem błękitnego światła. Stając w odległości pięciu skoków od niego, ruszyła wolnym, pełnym tej dziwnej gracji krokiem, tym dostojeństwem ukazującym wszystkim, że oto żyła.
Zapach korzennych ziół nadal osiadał na jej łuskach i futrze, ale zdawał się jedynie ledwie echem, widmem tego, co ją niegdyś cechowało. Aura otaczająca smoczycę była wyraźna, otaczał ją woal migotliwego światła, ledwie dostrzegalnego, bo ona była Maddarą, a Maddara nią.
Stając u boku smoka, czuła jego żywiczny zapach, woń świeża i przyjemna, przywodząca na myśl lasy iglaste, a tych, jak pamiętała, wiele było w dawnej Ziemi.
Stojąc u jego boku, długi, pręgowany ogon poruszał się delikatnie, a smoczyca spojrzała na łunę srebra prześwitującą pomiędzy zwałami chmur.
Czyż noc nie bywa tym, co przewidywalne, ale skrywające nieprzewidywalne? – głos smoczycy, miękki, cichy, zaledwie szept, zdawał się wypełniać ciszę, która zalegała na ów łące. Drżący tą piękną melodią, zdolny zahipnotyzować, spenetrować duszę rozmówcy, niczym rzeki drążące skałę, powoli, acz nieubłaganie.
autor: Esencja Przeszłości
17 lip 2014, 12:06
Forum: Skały Pokoju
Temat: Spotkanie III
Odpowiedzi: 91
Odsłony: 3592

Esencja uniosła odrobinę pysk, kiedy tuż obok niej pojawiła się sylwetka Kheldara. Wykrzywiła gadzie wargi w nieco ironicznym, acz spokojnym uśmiechu, czując, jak jego skrzydło w zaskakującym geście spoufalenia opada na jej grzbiecie. Smoczyca nigdy nie zdawała sobie sprawy z tego szacunku, który okazywał jej Wojownik, jednak widząc tą manifestację swego zadowolenia, nie chcąc osładzać ją ckliwymi słowami odpowiedziała:
Dobrze znowu ujrzeć twój pysk, Kheldarze, coś czuję jednak, że nawet głos rozsądku nie zmiękczy twych skostniałych poglądów – mówiąc jej głos był niezwykle cichy, wydawał się wręcz płynny, napływając do ucha Kheldara, aby jedynie on mógł ją usłyszeć. Można było wyczuć w tym przekomarzaniu się jakąś czułość, był jej przyjacielem, ale czasami zastanawiała się, czy ta przyjaźń nie skończyłaby się równie nagle, gdyby ich poglądy zanadto się... rozprzęgły.
Widząc jasną sylwetkę młodego samca, przekrzywiła z zainteresowaniem pysk, a gdy młodzik otarł się delikatnie o nią, w ślepiach wiekowej Czarodziejki błysnęło zrozumienie...
Ingmar... – szept otulił go, czuły i ciepły, był zarówno powitaniem, jak i oznakiem jej uczuć.
W nastepnej chwili smoczyca musiała skupić się na tym, co się działo, a z każdym słowem swych współplemieńców, jak i Jadu, czuła rosnącą irytację. Zakołysała ogonem, wlepiając wejrzenie czarnych slepi w młodą fioletową samiczkę... Bardzo przypominała jej zmarłą Przywódczynię Ognia, nie wiedziała, czy ją znała... Wątpiła w to, ostatnimi czasy nie była nazbyt towarzyską jednostką Cienia.
Mlasnęła krótko długim, rozwidlonym językiem, muskając uspokajająco końcówką ogona zadnią łapę Talaith, widząc smutek malujący się w jej łagodnych ślepiach.
Czasami miewam wrażenie, że nasze poczciwe smoki stały się zarozumiałymi gadami o tak skostniałych i pokrętnych poglądach, iż w znacznej mierze już niebawem zaczniemy przypominać tych, przed którymi przez pokolenia staramy uciekać. Cóż, bariera właśnie po to powstała, aby chronić nas i kolejne pokolenia przed ślepym okrucieństwem równinych. Wielu z was podważa jakiekolwiek prawa bóstw, które nas stworzyły, zapominają, bądź nie chcą wierzyć pomimo jawnych świadectw i potęgi, ale i dobroci. Nie winię żadne z was, macie prawo wyboru, wolną wolę. Jak my, które sprowadziłyśmy leśny lud na te ziemie, proszone o pomoc właśnie przez boski panteon. Widzicie wszędzie zagrożenie, niczym stado lękliwych baranów. Nie dostrzegacie dób, które mogą wyniknąć z tego, co się dzieje. Ile straciliśmy bliskich, ile młodych, ilu przyjaciół i rodzin, przez wieczną zmarzlinę, która odebrała nam zwierzynę i leśne plony Alaleyi? Czyż gościna tych jednostek, które pomogły przywrócić równowagę, nic dla was nie znaczy? Czy możliwość powrotu równowagi na ziemiach aż tak was odstręcza? Jaki jest powód? Są inni, nie należą do naszej kasty, są tylko elfami – głos smoczycy był spokojny, tak dziwnie cichy, a jednocześnie wyraxny, gdy patrzyła na zebrane smoki. Na koniec jednak w głosie smoczycy pojawiły się nieco zgryźliwe nuty. – Nikt nie każe oddawać wam swych ziem, zwierzyny, do której rościcie sobie wyłączne prawo, ani dóbr materialnych, jakiekolwiek by one były. Ich one nie interesują, chcą jedynie ochrony drzewa, które swą magią obdziela wszystkich po równo. Proponują nam, tym którzy nimi gardzą pomimo braku wiedzy o nich, wymianę, niekoniecznie równą, ponieważ sami mamy to, czego oni mieć tu nie mogą. Swoje rodziny, swoje plemię, swe ziemie i poczucie przynależności, ale jak widzę nic się nie zmienia, każdy myśli jedynie o własnym pysku i zadzie, który próbuje zaspokoić, nie rozważając korzyści dla współbraci i przyszłych pokoleń – zakończyła, unosząc odrobinę pysk.
autor: Esencja Przeszłości
11 lip 2014, 22:38
Forum: Skały Pokoju
Temat: Spotkanie III
Odpowiedzi: 91
Odsłony: 3592

Esencja ostatnimi czasy znacznie usunęła się z życia zarówno Stadnego, jak i jakiegokolwiek. Była Przeszłością, jej echem, ledwie słyszalnym wydźwiękiem, o wyraźnym kształcie, ciele i starczej już duszy, która przeżyła swe dwa żywoty. Teraz już czuła, że nie wiele może dać swemu Stadu, ale nadal chciała dać mu to, co tylko mogła, bo miała tylko je, jak i inne dusze, chociaż nikt jej widzieć nie mogł, ani doświadczyć z nią rozmowy. Smoczyca zamierzała jednak to zmienić, nie chciała zniknąć całkowicie, niczym sen, o którym zapominaliśmy tuż po zbudzeniu.
Idąc pełnym gracji, jak na tak wiekową smoczycę, poprzez tereny rozległe i pełne ukrytego piękna spozierającego spomiędzy topniejącego śniegu, tworzącego błotniste kałuże, uważnymi, czarnymi ślepiami naznaczonymi wąską błękitną źrenicą rozglądała się bacznie dookoła, z tą dziwną mieszaniną spokoju, dogłębnego i niewzruszonego, zmieszanego z dziwną wyraźną nutką chaosu...
Długi pasiasty ogon kołysał się za matroną, gdy przestępowała kolejne ścieżki..., aż dotarła nad Skały, niegdyś tłumnie odwiedzane przez smoki czterech Stad, teraz już tylko trzech. Tyle się zmieniło przez żywot, który wiodła, tak nie wiele pozostało z echa przeszłości, ale jednak nadal było widoczne, w nowych pokoleniach niosących oddech, powiew świeżości.
Przywdziewając spokojny, łagodny uśmiech na gadzich wargach stanęła na skraju zgromadzenia, chłonąc sylwetki smoków nieznanych jej, bądź tych, które jedynie kojarzyła z przygodnego spotkania.
Skinęła im smukłym grzywiasto rogatym łbem, a następnie zasiadła mniej więcej po środku od prawego skraju Skał, układając długi, mięsisty ogon tuż przy przednich łapach.
autor: Esencja Przeszłości
08 maja 2014, 22:18
Forum: Szklisty Zagajnik
Temat: Dolina płaczących wierzb
Odpowiedzi: 769
Odsłony: 96576

Obserwowałam poczynania młodej samiczki, patrząc, jak tworzy dookoła siebie złocistą kopułę. Odnotowałam, że prawidłowo dodała jej przepuszczalność powietrza, to dobrze, oznaczało to, że samiczka myślała.
Uśmiechnęłam się nieco szerzej i usunęłam siateczkę, samiczka usunęła swą obronę.
Poczułam wtedy zawirowania magii wokół swej szyi. Ach, więc tak pogrywała. Zachichotałam i wyobraziłam sobie cieniutką, przylegającą do szyi błonkę, jednak była ona niezwykle wytrzymała i uwypuklona, także, nie dawała się przeciąć, ani dać zacisnąć pętli. Kiedy atak dobiegł końca, sama usunęłam swą obronę i skinęłam młodej głową.
Bardzo dobrze, wydaje mi się, że to tyle, jeżeli chodzi o podstawy – zawyrokowałam.

/ MA, MO I
autor: Esencja Przeszłości
08 maja 2014, 21:52
Forum: Szklisty Zagajnik
Temat: Szmaragdowe ustronie
Odpowiedzi: 957
Odsłony: 128111

Słoneczko nie dała się zwieść starym tropom, poszła za widocznymi śladami, węchem i słuchem, a to dobrze świadczyło, że nie dała się ciekawości, a celowi, który sobie powzięła. Las zdawał się gęstnieć, ale na szczęście tropy nie znikały, a stawały się coraz bardziej wyraźnie. Zapach był intensywny, odciski w niegu widoczne, a... porykiwanie żubra zdawała się bardzo nieodległe. W końcu mijając krzewy maliny, Słoneczko stanęła na skraju Lasku, w czymś w rodzaju niewielkiego zagajnika, a tam mogła dostrzec masywnego żubra, ryjącego pyskiem w śniegu. Zbliżyłam się do samiczki, stając u jej boku.
Bardzo dobrze, w ten sposób nauczyłaś się śledzić – przemówiłam cichym głosem, patrząc z ciepłem na młodą.

/Raport, śledzenie I, II
autor: Esencja Przeszłości
08 maja 2014, 21:49
Forum: Szklisty Zagajnik
Temat: Dolina płaczących wierzb
Odpowiedzi: 769
Odsłony: 96576

Usmiechnęłam się z zadowoleniem, widząc, jaką strategię przyjęła jaskrawa samiczka z Życia. Wykorzystała nieskomplikowaną obronę, ale też coś nowego, nie powtarzając się. Widać, stawiała na prostotę, a przy tym na skutczność. To bardzo dobrze.
Zneutralizowałam swój atak, a widząc, że i młoda to robi, spodziewałam się kolejnego ataku i nie pomyliłam się. Tym razem szczypanie cudzej maddary pod brzuchem powiedziało mi, że atak jest bardziej złożony od poprzedniego. Celowo nie określiłam sposobu, w jaki ma zaatakować, chcąc zobaczyć co wymiśli. No proszę.
Uśmiechnęłam się, dosłaniając przy tym odrobinę kły i stworzyłam pod swym brzuchem coś w rodzaju błony, ale tak naprawdę byłą to warstwa wody pod mocnym ciśnieniem, obejmująca mnie od zadnich łap aż po pierś, odległa od skóry o jakąś łuskę. Woda miała być na tyle mocno skoncentrowana, aby nie przepuściła kolca, a zatrzymała go w swym wnętrzu. Od wewnątrz tej wodnej otoczki dla pewności stworzyłam jeszcze elastyczną błonkę odporną na rozerwania. Kolec zatrzymał się na masie wody. Po chwili mogłam zneutralizować obronę i zaatakować.
Wyobraziłam sobie, jak nad grzbietem samiczki, cztery szpony od ciała, pojawia się coś w rodzaju siatki stworzonej z metalu o drobnych oczkach nie większych od dwóch łusek, tworzących romby. Siateczka ta miała być pokryta silnie żrącym kwasem, a co za tym szło, sam metal był na niego odporny. Siatka miała opaść na grzbiet, zad i skrzydła, wsączając weń kwas.
autor: Esencja Przeszłości
07 maja 2014, 21:43
Forum: Szklisty Zagajnik
Temat: Dolina płaczących wierzb
Odpowiedzi: 769
Odsłony: 96576

Zmrużyłam ostrożnie srebrzyste powieki, gotowa w każdej chwili zneutralizowac swój atak, gdyby jednak samiczka była zbyt rozproszona. Ale na szczęście tak się nie stało i nie byłam do tego zmuszona, ponieważ już po kilku uderzeniach serca przed prawym bokiem samiczki pojawiła się brązowa skała, na której mój kolec się zatrzymał i rykoszetem poleciał w lewo, wbijając się w śnieżną zaspę. Zneutralizowałam go, a po chwili i Ziemna samiczka zrobiła to samo ze swoim tworem. Skinęłam jej z zadwoleniem łebkiem. Radziła sobie całkiem dobrze z Mana, musiała mieć do tego dziedziczne predyspozycje. Może ktoś w jej rodzinie kiedyś był Czarodziejem, bądź Uzdrowicielem...
Tak, czy siak, teraz ja sięgnęłam po manę, czując mrowienie na prawym skrzydle, a także wyczułam pierwsze właściwości ataku samiczki.
Stworzyłam przejrzystą błonę bezpośrednio na swym skrzydle i barku, która miała izolować pojawiający się ogień. Od wewnątrz miała utrzymywać stałą temperaturę, zaś na wierzchu miała być niezwykle chłodna. Miała być też odporna na zimne i wysokie temperatury. Tchnęłam Manę i po chwili zabrałam się za kreowanie własnego ataku. Tym razem nie powiedziałam nic, chcąc sprawdzić, jak młoda poradzi sobie z atakiem z "zaskoczenia".
Wyobraziłam sobie, jak na obu przednich łapach samiczki, tuż pod kolanami, pojawiają się dwie stalowe obręcze, szerokie na szpon i grube na łuskę. Były rozgrzane do czerwoności, miały też zacisnąć się z siłą, parząc i miażdżąc kości. Nie nadałam im żadnej odporności, prócz odporności na wysoką temperaturę, nie chcąc przesadzić.

Wyszukiwanie zaawansowane